در این موکب به دانش آموزان مردم‌داری یاد می‌دهند
برخی موکب ها دولتی اند و شاید غذایشان بهتر، اما بیشتر موکب ها کوچک اند و مردمی، اما صفایشان بیشتر!
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، برخی موکب ها دولتی اند و شاید غذایشان بهتر، اما بیشتر موکب ها کوچک اند و مردمی، اما صفایشان بیشتر!
موکب شهدای مدافع حرم تهران در میانه های جاده بیستون به کرمانشاه یکی از همین بسیار موکب های مردمی است، کوچک است و علاوه بر صفایش، گردانندگانش هم خاص‌تر از سایرینند.
پیدا کردنشان برای من کار آسانی نبود، چرا که چندباری جا عوض کرده بودند تا بتوانند بهتر به زائران خدمت رسانی کنند.
چند کیلومتر خارج از شهر کرمانشاه و به سمت شهرستان بیستون، در گوشه‌ای دنج از جاده، چادرهایشان را برپا کرده بودند. وقتی نزدیک شدم چند نکته سریع توجهم را جلب خودش کرد، اولینش دستگاه VR BOX بود که به صورت انیمیشن واقعه کربلا را برای مسافران نمایش می داد و آنقدر جذابیت داشت که صفی نسبتاً طولانی برای استفاده از آن شکل بگیرد، سن و سال موکب داران هم سخت توجهم را به خود جلب کرد، خیلی جوان یا بهتر بگوییم نوجوان بودند، مورد آخر هم تا حدودی دستپاچگی برخی از همین خادمین کم سن و سال بود که بیش از آنکه بد جلوه کند، شیرین بود!
سراغ مسئول موکب را گرفتم و او هم بعد از سلام و احوال پرسی به سوالاتم جواب‌های کوتاه و شمرده داد، اینکه موکب برای دانش آموزان مدرسه سراج تهران است و گردانندگانش هم دانش آموزان همان مدرسه هستند، البته این مسئول که نامش را هم فراموش کردم بپرسم، من را به یکی از مدیران دانش آموزان حواله داد و گفت اطلاعات بیشتر را او به من خواهد داد.
«رضا مهدوی» همان کسی بود که باید جواب من را می داد، خیلی خسته بود و عرق از سر و رویش می بارید، وقتی فهمید خبرنگارم، میل نداشت صحبت کند و سعی کرد من را به دیگری حواله دهد، البته نه از سر اینکه از خبرنگار جماعت خوشش نیاید، بلکه دوست داشت فرار کند تا شاید صحبت‌هایش بوی ریا به خودش نگیرد.
بالاخره وقتی گفتم فقط چند سوال کلی خواهم پرسید قبول کرد و گفت « فقط 5 دقیقه!» منم با یک «چشم» سوالاتم را شروع کردم.
مهدوی در مورد موکب گفت :«موکب برای دانش آموزان مدرسه راهنمایی سراج تهران هست و ما هم 10 روزی هست اینجاییم، خادمان موکب هم همگی دانش آموزان پایه دهم هستند و به صورت داوطلبانه به کرمانشاه اومدن»
اینجا هیچ هزینه‌ای دولتی نیست
جوابش همینقدر کوتاه بود، شمرده و البته کمی سرد صحبت میکرد؛ «هزینه‌ها هم کاملاً مردمی است، یعنی اصلاً پول دولتی در اداره اینجا استفاده نشده است، دانش آموزان خودشان پیگیر تامین هزینه شدند، عده‌ای بین خانواده‌ها و دوست و آشنا تراکت پخش کردند که نیاز به پول دارند و برخی‌ها هم سراغ یک سری نهادها و صندوق‌های خیریه مردمی رفتند، ماحصل تلاش دانش آموزان و البته مدیران مدرسه چیزی در حدود 70 میلیون تومان پول نقد شد»
کمی با بی حوصلگی سرش را می چرخاند و به زائرانی که تازه رسیده‌اند نگاه می کند؛ از او می پرسم که موکب 70 میلیون هزینه داشته یا بیشتر؟، در جوابم می‌گوید: «هزینه پذیرایی و تامین اقلام خوراکی 70 میلیون شد، برخی هم بانی وسایل شدند و ابزار موکب را تامین کردند، فردی وسایل آشپرخانه را تامین کرد، خیر دیگری هزینه رفت و آمد و... در کل بالای 100 میلیون هزینه شده، اما پول نقد 70 میلیون بود»
دم دمه های ظهر است، عده‌ای از دانش آموزان هنوز مشغول نهار دادن به زوار هستند، چنتایشان هم با عجله و البته با دستپاچگی از کنارمان رد می شوند.
به مهدوی می گویم برایم جالب است که یک موکب دانش آموزی می بینم که خیلی خوب هم در حال ارائه خدمات به زوار است، او هم از سر عجله‌ای که دارد حرف‌هایم را قطع کرد و گفت: «البته ما چند روز پیش به همه زائرانی که به سمت کربلا حرکت می کردند بسته‌های فرهنگی دادیم، هدایای زیادی بسته بندی شد که به زوار دادیم تا آنها هم از طرف ما به موکب داران عراقی بدهند»
وقتی تعجب مرا می بیند، کمی سر کیف می آید و با حرارت بیشتری ادامه می دهد «هدایایی که ما تهیه کرده بودیم در بحث وحدت بین مردم ایران و عراق بود، اخیراً در فضای مجازی سعی شد که بین این دو ملت نوعی اختلاف بیندازند که ما هم بسته ای تهیه کردیم که زائران از طرف مردم ایران به موکب داران عراقی بدهند. محتوای بسته هم پیکسل‌هایی با طرح وحدت ایران و عراق با شعار «ملت ایران و عراق هرگز جدا نخواهند شد» بود، چند عکس و دستبند نیز داخل این بسته بود؛ چیزی در حدود 5 هزار پیکسل، 7 هزار بسته فرهنگی و 2 هزار برجسب موبایل «یاحسین» بین مردم توزیع شد»
مهدوی احساس می کند اندازه کافی وقتش را با من تلف کرده است، برای همین با عجله بلند می شود، از او میخواهم یکی از بچه های شلوغ موکب را به من معرفی کند، او هم با نیشخند سری چرخاند و یکی را صدا زد و رفت.
«محمد مهدی مقدم» آرام و خرامان خرامان خودش را به گوشه ای که من نشسته بودم رساند، مهدوی کارش را کرده بود! یکی از کم حرف‌ترین و ساکت‌ترین بچه ها را به تور من انداخت!
خوش و بشی با محمد مهدی داشتم و به او گفتم که خبرنگارم و کمی در مورد فارس و شغلم به او توضیح دادم، از او خواستم کمی در مورد موکب داری صحبت کند، «چیز خاصی نیست که بگم، ما به عشق امام حسین (ع) اومدیم اینجا و تجربه جالبیه»!
وقتی باد یکی از موکب‌داران را باد می برد!
از او می پرسم که مسئولیتش چیست و چه کارهایی انجام داده «اینجا من مسئول دستگاه VR BOX هستم و مردم رو با عملکرد دستگاه آشنا می کنم، استقبال مردم هم از این این دستگاه خیلی خوب بوده، خیلی از مردم بعد از دیدن انمیشن متاثر شدن و واکنش هایشان جالب است»
کمی شیطنت می کنم و صحت آمار و ارقام مهدوی را از دانش آموزشش می پرسم، حرف های معلمش را کاملاً تایید می کند؛ می گوید «بیش از یک ماه دنبال تامین هزینه های موکب بودیم که الحمدلله چیزی در حدود 65 الی 70 تومن پول جمع شد؛ مدیران، اولیای مدرسه و خود محله ای که مدرسه در اونجاس خیلی کمک کردن و پول موکب جور شد»
حرف هایش که تمام می شود، ساکت می شود، سکوتش طولانی است، به او لبخند می زنم، سوال خاصی ندارم که از او بپرسم، میخواهم از سختی های موکب داری بگوید، سریع جواب می دهد «موکب داری سخت نیست؛ به عشق اباعبدالله (ع) اینجاییم»
ته دلم احسنتی به او می گویم از محمد مهدی می خواهم جالبترین خاطره اش را در این چند روز بگوید. با همان معصومیت کودکانه اش سرش را پایین می اندازد و با خنده می گوید که چند روز پیش باد سقف موکب را کند و با خودش برد، اما در ادامه خاطره تعریف کردنش، خنده امانش را می برد و سرخ می شود و ادامه می دهد که «البته خنده دار تر این بود که باد یکی از بچه های ما را هم با خودش برد، همکلاسیمان چون وزنش کم بود می خواست مانع از کنده شدن گونی های سقف موکب بشه که البته باد اون رو هم با خودش برد»!
از او خداحافظی میکنم و کمی اطراف را وارانداز میکنم، از شلوغی موکب کم شده است، یکی از دانش آموزان معاون تعلیم و تربیت را به من معرفی می‌کند.
«سید مسعود علم الهدی» بشاش‌تر از دیگران است، اما قرص‌های جوشان ویتامین C که در دست دارد نشان از کسالتش است، هرچند سعی کرد آن را از من پنهان کند.
زود با من گرم گرفت و با حوصله به سوالات گوش داد و البته توضیحاتش هم مفصل بود. او می گفت «از تابستان سال پیش ایده برپایی موکب در مسیر کرمانشاه به ذهنشان خطور کرده بود و نگاهشان کاملاً تربیتی و آموزشی بوده است»
علم الهدی می گوید چون مدرسه سراج خصوصی است، روش‌های آموزش خاص خودشان را پیاده می کنند، او از روش تربیتی «حلزونی» اسم برد و در موردش گفت «در روش تربیتی حلزونی یک هدف در سطوح مختلفی پیگیری می شود، به این دلیل هم به آن حلزونی گفته می شود چون مثل خانه حلزونی حلقه حلقه است، از یک حلقه کم کم به دایره های بزرگتری تبدیل می شوند»
او به من گفت که از یک سال پیش مسئله عزاداری در مدرسه در چند سطح پیگیری شده، ابتدا عزاداری و برپایی هئیت در مدرسه به بچه‌ها آموزش داده شده، بعد از آن برپایی هئیت در محله‌ای که مدرسه در آنجا هست و حالا باید دانش آموزان با سبک و سیاق بزرگتری آشنا می شدند
میخواهیم بچه‌ها مردم‌داری یاد بگیرند
معاون تعلیم و تربیت مدرسه هدف موکب داری و اساساً هئیت را یاد دادن مردم داری به بچه‌ها عنوان می کند و ادامه می دهد «باید قبول کنیم در مدرسه به دانش آموزان همه چیز گفته نمی شود، هدف فقط یادگرفتن خواندن و نوشتن نیست، امروز دیگر در روش‌های آموزش محدود به این مسئله نمی شوند، بلکه دانش آموز باید جامعه پذیری هم یاد بگیرد، در کشورهای اروپایی بر اساس فرهنگ خودشان این تربیت شکل می‌گیرد و در کشور ما هم این سبک متفاوت است»
علم الهدی ادامه می دهد «ما میخواهیم بچه ها مسئولیت پذیر بار بیایند و در کنار درس بتوانند و بپذیرند وظایف دیگری هم دارند، بچه ها نباید به بهانه درس خواندن از سایر تکالیف اجتماعی خودشان فرار کنند، همه اینها باید توامان با هم شکل بگیرد، مسئولیت پذیری اجتماعی، یاد گرفتن مردم داری و البته درس خواندن»
از او می پرسم که بچه‌ها از درس عقب نمی مانند، یا به درس آنها لطمه نمی زند، با خنده می گوید «البته که نه! روش آموزشی در مدرسه ما خودخوان است، یعنی روش ما همین است که بچه‌ها خودشان درس را پیگیر باشند، دروس قبلاً به آنها ابلاغ شده، در مدرسه به صورت کلی آن را آموزش می بینند، اما بار اصلی روش دوش خودشان است، باید خودشان را وفق دهند که اگر مسئولیتی را داوطلبانه قبول کردند به معنی سلب مسئولیت از وظیفه اصلیشان که درس خواندن است نیست، درس در جای خود، کار هم در جای خود»
علم الهدی دوست دارد این نکته را بازگو کند که تمامی کارهای موکب را دانش آموزان به تنهایی انجام داده اند؛ « نباید دانش آموز را تک بعدی بار آورد، امسال تمامی کارهای موکب را اکثراً خود دانش آموزان پیگیری و مدیریت کردند، خودشان پول جمع کردند، خودشان بسته‌های فرهنگی را طراحی و خریداری کردند و خودشان هم آن را توزیع کردند؛ این روش مدیریت خرد است که باید بچه ها در مدرسه یاد بگیرند، چرا که بیشتر اوقات خود را در مدرسه یا با امور مربوط به مدرسه می گذرانند»
سرم را برمیگردانم می بینم هر یک از دانش آموزان کاری به دست گرفته است، نهار ظهرشان تمام شده است و مسافران هم کم کم اضافه می شوند، می خواهند فلافل درست کنند.
علم الهدی می گوید « بازخورد خوبی هم از خانواده‌ها گرفتیم و همین باعث شده که کارمان را گسترش دهیم و شاید سال دیگر بچه‌های بیشتری را با خودمان بیاوریم»
از من میخواهد که چرخی در آشپزخانه بزنم تا ببینم واقعاً هیچ فردی کمکی به دانش آموزان در مدیریت کارها نمی کنند، علم الهدی از من جدا می شود و من مشغول قدم زدن در موکب می شوم، دوربین را در می آورم و مشغول عکاسی می شوم، برخی ها خودشان را از لنز پنهان می کنند.
بیرون موکب صدای مداحی بلند است و چند اتوبوس تازه از راه می رسند، بچه های موکب شهدای مدافع حرم تهران سرعتشان را بیشتر می کنند تا زوار لقمه‌ای غذا بخورند.
چند زائر از من میخواهند تا از آنها عکس بیندازم، شماره ام را میگیرند تا عکس ها را بگیرند و در اینستاگرامشان به اشتراک بگذارند.
به سمت لیوان‌های شربت می روم، دو لیوان میخورم و راهم را میکشم و میروم. در مسیر برگشت به حرف های مهدوی فکر میکنم، اینکه حتی یک ریال هم از دولت کمک نگرفته اند!
منبع:فارس
انتهای پیام/
