ستاره‌های مدفون در تخت فولاد ـ اصفهان| آیت‌الله معزی برای طلاب پدری می‌کرد
شیخ اسماعیل معزّى از دوران کودکی به درس و نماز و مسجد علاقمند بود و پس از طی مراحل علمى و سیر و سلوک عرفانى به درجه بالایی از عرفان رسید، او جوانان با استعداد و مؤمن را براى تحصیل علوم و معارف اسلامى تشویق می‌کرد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، مشاهیر مدفون در تخت فولاد از جمله شخصیت‌هایی هستند که علاوه بر اینکه از شخصیت‌های برجسته در زمینه‌های مذهب و عرفان و علم هستند تا حدودی ناشناخته مانده‌اند، خبرگزاری تسنیم در سلسله گزارش‌هایی قصد معرفی این شخصیت‌های برجسته را دارد.
عالم جلیل آیت اللّه شیخ اسماعیل بن محمدحسن معزّى(معزالدّین) در سال 1309 هجری قمری (476) در خانوادهاى اصیل و مذهبى در شهر تاریخى اصفهان دیده به جهان گشود. پدرش محمّدحسن که از معلومات مذهبى خوبى نیز برخوردار بود، به کار بازرگانى پشم اشتغال داشت. او از علما و دانشمندان به بزرگى و یاد و از آنها تجلیل می‌کرد، از این رو به تربیت فرزندش اسماعیل براى تحصیل علوم دینى و طى مراحل علمى و سیر و سلوک عرفانى علاقه نشان داد و همّت گماشت.
عشق به عبادت و بندگى از کودکى
اسماعیل از همان دوران کودکى به نماز، مسجد، درس و آموزش علاقهمند بود و از سن هفت سالگى به همراه مادربزرگش که بانویى عابده و متهجّده بود، اغلب شب‌ها براى اقامه نماز شب به مسجد جامع اصفهان مىرفت و از خردسالى شروع به خواندن نماز شب کرد و تا پایان عمر پربرکت خویش نماز شب را ترک نکرد.
اشتیاق به کسب معارف
وى با اشتیاقى فراوان به تحصیل علم و معرفت پرداخت. او از هوش سرشار و استعداد و حافظه نیرومند و توان تجزیه و تحلیل برخوردار بود به گونهاى که روزانه چندین درس را فرا مىگرفت و کتابهاى متعدّدى را تدریس می‌کرد با اینکه برخى از این دروس را تازه فرا گرفته بود.
استادان او در حوزه اصفهان
شیخ اسماعیل معزّى علوم مقدّماتى و صرف و نحو را نزد ملا عبدالرّزاق جزى اصفهانى و میرزا احمداصفهانى گذراند و پس از آن بلاغت را از آخوند ملا محمّد کاشانى(کاشى) و کتب فقه و دروس سطح را نزد حاج میرزا بدیع دربامامى، سیّدمحمد شوشترى و آقا سیّد محمدمهدى دُرچهاى فرا گرفت.
پس از گذراندن دوران مقدّمات و سطح به درس خارج مرحومین آیت اللّه شیخ مرتضى ریزى و آیت اللّه حاج سیّد محمدباقر دُرچهاى راه یافت و خود صاحب نظر شد.
ادامه تحصیل در حوزه مقدس علوى و اساتید
شیخ اسماعیل پس از آن راهى نجف شد تا از محافل درسى استادان بزرگ آن سامان بهره گیرد. وى در تاریخ بیست و سوم رجب 1321 هجری قمری. در نجف اشرف به درس آیت اللّه آخوند سیّد محمدکاظم خراسانى که مجتهدان بسیارى در درسش حاضر مىشدند به تلمّذ پرداخت و توشههاى فراوانى از خوشههاى درخت پربار این عالم بزرگ برگرفت.
از دیگر استادان وى در حوزه مقدس علوى مىتوان از آیات عظام سیّد محمدکاظم طباطبایى یزدى (صاحب عروالوثقى)، شیخ الشریعه اصفهانى و شیخ محمدحسین قمشهاى اصفهانى را نام برد.
وی در مدّت اقامت در نجف اشرف، سحرگاهان به حرم مطهر امیرالمؤمنین حضرت على (ع) مشرّف مىشد و پس از برپایى نماز شب و نماز صبح و زیارت آن مضجع شریف و ملجأ منیع و خواندن زیارت جامعه و زیارت عاشورا و اقامه یک شبانه روز نماز براى مرحوم پدرش، روح و روان خویش را در ملکوت الهى به پرواز درمىآورد و با اذکار و ادعیه خاص به حضرت ولى عصر (ع) اظهار ارادت مى‌کرد و این چنین بود که به جایگاه عرفانى و معرفتى والا و به گفته افراد خواص مورد وثوق به منزلت طىالارض نایل گشت.
از مرحوم آیتاللّه معزّى براى خواص نقل شده که گفته بود: شبى در خواب دیدم که امیر مؤمنان على (ع) تصدیق اجتهادم را به دست مبارکشان به من دادند.
عشق و تشرّف به محضر امام زمان (ع)
همچنین افراد مورد وثوق و سالکان خاص دریافته بودند که ایشان با امام زمان (ع) مرتبط است و به خدمت حضرت ولى عصر (ع) رسیدهاند.
مراحل و کیفیت تشرّفش به حضور حضرت مهدى امام زمان (ع) این چنین بوده است که مُرتّب و هر هفته از نجف اشرف به مسجد سهله مىرفته و چنان بر این کار هفتگى و زیارات و اذکار مداومت داشته است که موفّق به درک محضر آن حضرت مىشود.
در فرصتهاى مناسب نیز به شوق زیارت سیّد شهیدان حضرت ابا عبداللّه الحسین (ع) از نجف به کربلا با پاى پیاده مشرّف مىشد و از فیوضات قدسى حضرت سیدالشهدأ علیهالسلام بهرهمند می‌شد.
قناعت در ایّام تحصیل
مرحوم آیت اللّه معزّى در نجف اشرف نذر مىکند که به غذایى اندک اگرچه چند دانه خرما باشد قناعت کرده تنها رفع گرسنگى کند و با این صرفهجویى، بخش زیادى از حقوق(شهریه) ماهیانه خویش را به طلبههاى مستحق و نیازمند و کوشادر درس و عبادت بپردازد.
بازگشت به اصفهان
سرانجام پس از 12 سال اقامت در نجف اشرف و کسب علم و معرفت و تدریس وعبادت و زیارت و تزکیه نفس در تاریخ 21 رجب 490(1333) به اصفهان بازمىگردد ومورد استقبال پرشور علما و مردم اصفهان قرار مىگیرد.
استقبال و استفاده خاص و عام از او
مراجع زمان، علما و مدرّسان و نیز مردم فرهنگ پرور و عالمدوست اصفهان از آیت اللّه شیخ اسماعیل مىخواهند که براى اقامه نماز جماعت و پاسخگویى به مسائل شرعى و رسیدگى به محرومان در مساجد اصفهان حضور یابد و براى تربیت طلاب علوم دینى در مدارس علمى تدریس کند.
آقا شیخ اسماعیل معزّى در مسجد کمر زرّین و مسجد سلام به اقامه نماز جماعت مىپرداخت و تدریس وى در زمینههاى فقه، اصول و سایر علوم اسلامى در مدارسى مانند نوریه، کاسهگران(حکیمیه) و جدّه بزرگ بود. اهتمام او در پرورش طلاب مثال زدنى بود. به طورى که علاوه بر دلسوزى که نسبت به تربیت علمى، اخلاقى و معرفتى آنها داشت، براى حل مشکلات آنان به ویژه رتق و فتق مسایل معیشتى آنان از هیچ کوششى دریغ نمىکرد.
پرورش استعدادها
وى جوانان با استعداد و مؤمن را براى تحصیل علوم و معارف اسلامى تشویق مى‌کرد و از این رو یکى از فرزندانش، واعظ شهیر مرحوم حجتالاسلام والمسلمین شیخ ابوالفضل معزّى (1304 - 1379 ه . ش.) تحت راهنمایى و تربیت وى به تحصیل علوم دینى پرداخت. از جنبههاى مهمّ شیخ اسماعیل طلبه پرورى وى بود، بى ریا طلبهها را تشویق مى‌کرد و نسبت به آنها مانند پدرى مهربان رفتار مى‌کرد.
بازوى مرجعیّت و حلاّل مشکلات
همچنین آیت اللّه شیخ اسماعیل معزّى سالهاى متمادى بازوى توانمندى براى مرحوم آیت اللّه آخوند ملا محمدحسین فشارکى بود که به مرجع و فقیه عراقین شهرت داشت.
مدرسه علمیّه نوریه هم شاهد زحمات بىدریغ وى بود به طورى که مرحوم معزّى این نهاد آموزشى را که به صورت مخروبهاى درآمده بود احیأ کرده و به جهت حفظ آن از شرّ غاصبان، اهل علم و طلاب را در آنجا سُکنى داد.
بسیارى از مشکلات مردم براى حل و فصل و مرافعات و دعاوى و پاسخ به استفتائات و راهنمایى و ارشاد مردم از جانب آیت اللّه فشارکى به شیخ اسماعیل معزّى ارجاع مىشد.
مرحوم شیخ اسماعیل افزون بر مداومت بر تلاوت قرآن همراه با تدبر، شب‌های جمعه دعاى کمیل مىخواند هر ماه اعمال ویژه امداوود انجام مىداد وانس خاص و علاقه ویژهاى با مسجد داشت.
گاهى از شدّت خستگى و کار و تلاش فراوان با تکیه به دیوار، به خواب کوتاهى بسنده مى‌کرد و سپس به مطالعه و نگارش کتاب و عبادت مىپرداخت.
احیا و عبادت تمام شب‌ها به مدت دو سال
آیتاللّه معزّى براى درک شب قدر واقعى، یک سال تمام شب‌ها را به احیا و عبادت در مسجد سلام گذراند و سپس به درخواست جمعى از مشتاقان دیدار دوست، این کار را تکرار کرد و یک سال دیگر نیز همراه با آنان با همه آداب و سنن شب‌ها را به احیأ و عبادت گذرانیدند.
آیت اللّه شیخ محمود یوسفى غروى مىگوید: آقا شیخ اسماعیل معزّى، مردى زاهدو متقى بود. از آنجا که بنده با فرزند ایشان، شیخ ابوالفضل معزّالدین، دوست بودم و تابستانها به اصفهان مىرفتم، ناظر فعالیتها و برنامههاى آن مرحوم در مدرسه نوریّه بودم. ایشان مدرسه را با برنامه خوبى اداره مى‌کرد و به همه جوانب زندگى طلاب مدرسه، اعم از مادى و معنوى توجّه داشت. آن بزرگوار، وجوهات و کمکهاى مالى را دقیقاً بین طلاب تقسیم مى‌کرد و براى خود، با این که عائله مند بود، به اندازه سهم یک طلبه اختصاص مىداد. گاهى اتّفاق مىافتاد که از ما پول قرض مىگرفت.
وفات این عالم بزرگ در شب جمعه 23 ذىالقعدهالحرام 1363؛ 18 آبان 1323 شمسی اتفاق افتاد و در تخت فولاد اصفهان، تکیه کازرونی به خاک سپرده شد.
انتهای پیام/ن
