تئاترهایی که ساخته نشدند

به گزارش خبرنگار فرهنگی، باشگاه خبرنگاران پویا در اوقات میانی اختتامیه جشنواره 35 تئاتر فجر بود که جمعیت حاضر در سالن برای نکوداشت 50 سال فعالیت تئاتری علی رفیعی ایستاده تشویق را به مدت 5 دقیقه ادامه می‌دهند تا او با چشمی گریان رو به وزیر ارشاد وقت بگوید مهمترین نقش تئاتر انتقال شعف به مخاطب  است و اگر تئاتر چنین نکند هیچ نفعی نخواهد داشت.

او خطاب به وزیر گفت «این شعف در زیرزمین‌ها و انبارهای تئاتر شهر به دست نمی‌آید.»

رفیعی دلخور از فقدان توسعه زیرساخت‌های فرهنگی در حوزه تئاتر به صالحی امیری گفت «وقتی جوانان از سر استیصال و عشق خانه‌ای کلنگی را حفظ می‌کنند تا تئاتر را حفظ کنند شعف شکل نمی‌گیرد. تئاتر  همان نقشی را دارد که در گذشته کلیساهای جامع داشتند.»

آن دقایق مدیر سابق تئاتر شهر از وزیر خواست ساختمان‌های تئاتر ساخته شود و به هنرمندان تئاتر احترام گذاشته شود.

این گفته‌های رفیعی در حالی بیان می‌شد که برخی دستگاه‌های مرتبط در مأموریت خود ساخت و توسعه بناهای فرهنگی را دارند. برای مثال در مأموریت‌های بنیاد رودکی، در بند سوم آمده است «توسعه فضاهای هنری از طریق ساخت، بازسازی و فعال کردن تالارها و مراکز هنری و بهره گیری از امکانات موجود و جلب مشارکت اشخاص حقیقی و حقوقی، دولتی و غیردولتی در توسعه فعالیت های هنری و ادبی.»

اخیراً دکتر علی رفیعی نسبت به وضعیت تالار وحدت گلایه کرده است. این گلایه زمانی مطرح می‌شود که دانشجویی از او می‌پرسد آیا بار دیگر ورکشاپی برگزار می‌کند و آقای رفیعی ناامید از این وضعیت تالار وحدت را مغشوش توصیف می‌کند.

البته گلایه دکتر رفیعی می‌تواند وسیع‌تر و جهان شمول‌تر باشد و دقیق جایی را نشانه بگیرد که او خطاب به وزیر وقت ارشاد درباره عدم توسعه فضای فرهنگی می‌گوید.

با نگاهی به دستگاه‌های دولتی می‌توان دریافت که آنها در مأموریت‌های خود برای جذابیت فعالیتشان توسعه مراکز فرهنگی را درج کرده‌اند. برای مثال در بند ز اساسنامه انجمن هنرهای نمایشی آمده است «گسترش و توسعه فضاها تالارهای نمایشی و ارائه خدمات تخصصی و فنی.» اگرچه انجمن در برخی شهرستان‌ها صاحب سالن‌های تئاتر کوچک شده است؛ اما اساساً این سالن‌ها توسط انجمن تأسیس نشده‌اند. آنها محصول همکاری ارشاد و شهرداری و استانداری بوده است.

با اینکه فرایند ساخت بلک‌باکس‌ها در یک دوره کوتاه در چند شهر اتفاقات مبارکی در حوزه تئاتر رقم زد؛ اما در چند سال اخیر دولت با وجود تعریف مأموریت برای نهادهای خویش، فضایی در ابعاد تالار وحدت تأسیس نکرده است. اصولاً دستگاه‌های دولتی دیگر نیز علاقه‌مند به ساخت سالن‌های چندمنظوره دارند. در بخش خصوصی نیست وضعیت به همین منوال است.

به صحبت‌های علی رفیعی بازگردیم که گلایه‌اش پس از مبحث آموزش مطرح می‌شود. در وظایف بنیاد رودکی از عبارت «ایجاد مراکز و کارگاه‌های تئوری و عملی آموزش هنری» یاد شده است. دکتر رفیعی در نشست خود نیز یادی از یک ورکشاپ خود در تالار آینه تالار وحدت می‌گوید که منجر به کشف چند استعداد تئاتری شده است. به یاد داشته باشیم که در اساسنامه بنیاد رودکی آمده است «شناخت و به کارگیری استعدادهای درخشان هنری و ادبی درسطح داخلی و بین المللی». پس باید گفت با کمی تأمل و همکاری با چهره‌هایی چون علی رفیعی می‌توان بندهای اساسنامه بنیاد و نهادهای مشابه را عملیاتی کرد و در عوض هنر و فرهنگ کشور را برای چند دوره تضمین کرد. هر چند شرایط گسترش بسترهای فرهنگی و ساخت سازه‌های تئاتری کماکان به عنوان مطالبه‌ای از سمت هنرمندان نیازمند پاسخگویی وزرای مربوطه است.

شاید آقای صفی‌پور در مقام مدیرعامل بنیاد رودکی و در آستانه تمدید دوره مدیریتش بتواند شرایط را برای حضور بزرگان تئاتر و حفظ برخی سرمایه‌ها و کشف استعدادها فراهم کند.

انتهای پیام/