اشتیاق کشورهای اروپایی برای استفاده از نسخه‌های خطی فارسی
مدیر مرکز میکروفیلم نور در هندوستان ضمن اشاره به بی‌مهری به میراث زبان فارسی در کشور، گفت: متأسفانه کشورهای اروپایی برای استفاده از این نسخه‌های خطی فارسی مشتاق‌ترند.
به گزارش باشگاه خبرنگاران پویا، نوزدهمین نشست «شب روایت»، شامگاه سه‌شنبه 23 بهمن، با اجرای مسعود دیانی از شبکه 4 سیما پخش شد. کوروش علیانی، پژوهشگر، در بخش «لذت نقد» درباره روایت‌های روندی گفت: گزینش در روایت جدی است و به گزینش شخص راوی بستگی دارد. روایت روندی روایتی بدون شخص، مکان و زمان است. روایت‌های روندی برای ما باور می‌سازند و باید توسط خود فرد ساخته شوند. می‌توان روایت‌های رویدادی باورپذیر مختلف، با یک نتیجه‌گیری خاص را به مخاطب ارائه داد تا او خود یک باور از روایت روندی خود بسازد. روایت‌هایی باور پذیرند که درصد بالایی از رویدادهایشان قاعده‌مند باشد اما در عین حال چند رویداد کلیدی غیر قاعده‌مند داشته باشند.
مسعود دیانی نیز در بخش گفت‌وگو میزبان مهدی خواجه‌پیری، مدیر مرکز میکروفیلم نور در هندوستان بود تا درباره «ظرفیت‌های موجود در هندوستان برای تقویت زبان فارسی و فرهنگ اسلامی» به گفت‌وگو بپردازد. در ابتدای گفت‌وگو، میهمان تلفنی برنامه، علیرضا قزوه، خواجه‌پیری را خدوم‌ترین چهره فرهنگی در خارج از کشور نامید.
خواجه‌پیری در مورد رفتنش به هند توضیح داد و گفت: من طلبه مدرسه مجتهدی بودم. مهر 57 از قم به تهران آمدم. به نماز جماعت شهید مفتح می‌رفتم. روزی با ایشان درباره ادامه تحصیلاتم مشورت کردم که شهید گفت اگر می‌خواهی کل دنیا را ببینی به هند برو. وقتی به بمبئی رسیدم به خاطر بوی بد و فضای کثیفی که داشت، می‌خواستم همان موقع برگردم، اما ماندم و در مسجد ایرانیان کاری را شروع کردم. خواستند من را به کتابخانه علامه میرحامد حسین ببرند اما نرفتم. همان شب خواب دیدم که یک قلعه بسیار عظیم سر به فلک کشیده از سنگ، از زیر آتش گرفته و یک طرفش گروهی عذاداری می‌کنند. پرسیدم اینجا کجاست گفتند کتابخانه علامه میرحامد حسین است و این خواب منشأ ماندن من آنجا شد.
هدف از ایجاد مرکز میکروفیلم نور حفظ میراث اسلامی در هند بود
وی ادامه داد: سابقه فرهنگی ایران با هند 800 سال است. بیشترین فرهنگ نامه های فارسی در هند نوشته شده است. هدف ما از ایجاد مرکز میکروفیلم نور حفظ میراث اسلامی در هند بود. حاصل زحمت 800 ساله علما در هند است که شناخته شده نیستند. در چند سال گذشته بیش از یک میلیون سند از روابط هند و ایران از آرشیو هند را توانستیم طبقه‌بندی کنیم.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا در ادامه حرکت شما در هندوستان در ایران نیز گامی برداشته می‌شود یا خیر، گفت: متأسفانه در ایران کاری صورت نمی‌گیرد و برنامه خاصی برای این گنجینه وجود ندارد. هدف اول ما حفظ آثار و هدف دوم معرفی آنها بوده است. سازمان‌های ما اصلاً در این زمینه کار نکرده و هیچ مسئولیت و علاقه‌ای هم ندارند. رایزنی فرهنگی ما در عرض 40 سال چه کرده است؟ ما دید صحیحی نسبت به هند نداشتیم.
کشورهای اروپایی برای استفاده از نسخه‌های فارسی مشتاق‌ترند
خواجه‌پیری در پاسخ به این پرسش که آیا امکان استفاده فردی از این اسناد وجود دارد یا خیر، گفت: حتماً؛ ما فهرست حدود 18 هزار نسخه را روی سایتمان بارگذاری کرده‌ایم. متأسفانه کشورهای اروپایی برای استفاده از این نسخ مشتاق‌ترند. ما به بعضی کتابخانه‌های بزرگ هند دسترسی نداریم. اگر دیپلماسی ما به کمک بیاید به آنها نیز دسترسی پیدا خواهیم کرد؛ چون دولت هند سختگیری ندارد. ما نتوانسته‌ایم مطابق نیاز جامعه هند، برای زبان و ادب فارسی کار کنیم. دانشکده‌های هند کتاب‌های 50 سال قبل را درس می‌دهند.
زبان فارسی در کشور متولی ندارد
خواجه‌پیری اضافه کرد: کتابی که از بین می رود دیگر قابل دسترسی نیست. به جز مقام معظم رهبری حتی یک نفر را نداریم که پاسدار این کار باشد. بدون حمایت ایشان امکان نداشت من بتوانم آنجا کار کنم. میراث فرهنگی هیچ کاری در این زمینه نمی‌کند. هر سال کتاب‌های بسیاری از ایران خارج می‌شوند، اما متأسفانه میراث ما هم متولی ندارد.
انتهای پیام/
