نگاهی به مطالب ستون نویس‌های ترکیه|چرا آمریکا جرات نکرد به ایران حمله کند؟

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، ستون‌نویس‌های روزنامه‌های ترکیه که در زبان ترکی از آنها به "گوشه‌نویس" یاد می‌شود٬ بخشی از فعالان رسانه‌ای توانمند و اثرگذار هستند که معمولاً یادداشت‌هایشان تاثیر قابل توجهی بر افکار عمومی و معادلات حزبی ترکیه می‌گذارد.

تسنیم تلاش می‌کند تا با انتخاب گزینه‌های قابل توجهی از نوشته‌های ستون‌نویس‌های ترکیه تصویری کوچک از تحولات سیاسی٬ فعالیت‌های رسانه‌ای و هدایت افکار عمومی این کشور را به دست دهد.

چرا آمریکا جرات نکرد به ایران حمله کند؟

احمد وارُل/ روزنامه ینی آکیت

تنش بین ایران و آمریکا همچنان ادامه دارد و در منطقه خلیج فارس به خوبی می‌توان تبعات و پیامدهای آن را مشاهده کرد.

خوانندگانی که یادداشت‌هایم را در این ستون خوانده‌اند به خوبی به خاطر دارند که من بارها بر این موضوع پافشاری کرده‌ام که احتمال بروز یک جنگ جدید در منطقه پایین است و اعزام ناوهای جنگی و نیروهای کماندویی آمریکا به منطقه نیز بخش‌هایی از سناریویی است که جنگ روانی آمریکا علیه ایران و منطقه را به نمایش می‌گذارد.

چند روز پیش بود که همزمان با سفر نخست وزیر ژاپن به ایران٬ به دو نفتکش حمله شد. آمریکا این حمله را برگردن ایران انداخت، اما مسئولین ایرانی سریعا اعلام کردند که قطعاً آمریکا و اسرائیل پشت این قضیه هستند. حالا هم که نیروهای ایرانی توانسته‌اند یک هواپیمای بدون سرنشین پهپاد آمریکایی را پایین بیاندازند٬ تنش بین ایران و آمریکا وارد فاز جدیدی شده است.

خیلی‌ها تصور می‌کردند که آمریکا سریعاً به این اقدام ایران واکنش نشان می‌دهد، اما قضیه به این سادگی نیست. بعضی‌ها  فکر می‌کنند که ایران خواسته است با این اقدام خود٬ آمریکا را به دام جنگ بکشاند، اما این تحلیل عاقلانه نیست. چرا که شرایط تحریم اقتصادی و مسائل منطقه‌ای٬ این واقعیت را نشان می‌دهد که ایران به دنبال جنگ‌افروزی نیست.

اما ایرانی‌ها این را به خوبی فهمیده‌اند که آمریکا جرأت و جسارت حمله به ایران را ندارد. برخی از نوشته‌های رسانه‌های آمریکایی نیز این ادعا را اثبات می‌کند.

نیویورک تایمز اعلام کرده است که دونالد ترامپ و اتاق فکر نظامی و امنیتی او در سپیده روز جمعه به دنبال آن بودند که به برخی قرارگاه‌های موشکی و نظامی ایران حمله کنند، اما دقایقی پیش از حمله٬ منصرف شده‌اند.

چرا؟ به خاطر این که آمریکا به خوبی می‌دانند که چنین چیزی٬ تبعات سختی به دنبال خواهد داشت. بنابراین تا اینجای کار٬ آن چه ما می‌بینیم این است که بسیاری از تهدیدات آمریکا علیه ایران و کشورهای دیگر ماهیت توخالی و بادکنکی دارد. آمریکا هر کاری دلش بخواهد٬ ‌نمی‌تواند انجام دهد.

نامه اوجالان و ابعاد پنهان آن

احمد هاکان/ روزنامه حریت

اگر عبدالله اوجالان رهبر زندانی پ.ک.ک در نامه خود از کردها می‌خواست حتماً در انتخابات استانبول به اکرم امام اوغلو رای دهند٬ در آن صورت٬ سران حزب دموکراتیک خلق‌ها و وکلای مدافع اوجالان٬ نه تنها نامه را پنهان نمی‌کردند٬ بلکه آن را در کوتاه‌ترین زمان ممکن در تمام رسانه‌های ترکیه منتشر می‌کردند.

در آن صورت سزایی تمللی رهبر حزب دموکراتیک خلق‌ها فوراً جلو دوربین می‌رفت و می‌گفت: «اراده اوجالان٬ اراده ماست و حتماً به امام اوغلو رای خواهیم داد.»

سران حزب جمهوری خلق نیز قاعدتاً در آن صورت٬ عبدالله اوجالان را به عنوان قاتل نوزادان معرفی نمی‌کردند و خوشنود می‌شدند. در آن صورت همه شعار می دادند: زنده باد همراهی اوجالان و دمیرتاش.

از دیگر سوی ماجرا٬ سران حکومت نیز فوراً اعلام می‌کردند: سرکرده تروریست‌ها هم از امام اوغلو حمایت می‌کند!

اما حالا که اوجالان در نامه خود از کردها خواسته بی‌طرف بمانند٬ سران حزب می‌گویند: این آدم در زندان خرفت و فرسوده شده و خودش هم نمی‌داند چه می‌خواهد.

حالا به این سناریو هم توجه کنید: این روزها شاهد این هستیم که حزب جمهوری خلق٬ صلاح الدین دمیرتاش را تا آسمان بالا برده و مداوماً در مورد خوبی‌ها و مکارم شخصیتی اوصحبت می‌کنند. حالا فرض کنید اگر دمیرتاش هم مانند اوجالان از کردها می‌خواست بیطرف باشند٬ چه می‌شد؟ معلوم است. سران حزب جمهوری خلق اعلام می‌کردند: لیاقت تو همان زندان است. باید پشت میله‌ها بمانی تا فرسوده شوی.

خوشبختانه من در قصر وحیدالدین و در گفت‌وگوی زنده با اردوغان٬ توانستم همه سوالاتم را بپرسم. معاون حزب عدالت و توسعه یعنی ماهر اونال و فخرالدین آلتون رئیس اطلاع رسانی نهاد ریاست جمهوری گفته بودند در مورد سوالات هیچ محدودیتی ندارید و هر چه می‌خواهید، بپرسید.

خوشبختانه اردوغان سیاست‌مداری است که اتفاقاً در برابر سوالات سخت و چالشی٬ واکنش بهتری دارد. در مورد نامه اوجالان هم از او سوال کردم. گفت: این مساله مربوط به نزاع قدرت بین اوجالان و دمیرتاش است و ربطی به ما ندارد.

وقتی که مصاحبه تمام شد٬ اردوغان دو تسبیح از جیب کتش درآورد. یکی را به گوینده تی.‌آر.تی داد و دیگری را به من. گفت: این هم تسبیح آشتی من و شما.

من هم زیر لب گفتم: ما که قهر نبودیم.

برنامه دیر وقت تمام شد و به نیمه شب نزدیک می‌شدیم، اما اردوغان ما را به صرف شیرینی در یک قنادی بزرگ در محله جنگل کوی دعوت کرد.

انتخابات استانبول و ادبیات سیاسی نامزدها

مصطفی کاراعلی اوغلو/ روزنامه قرار

انتخابات استانبول و نتایج آن از اهمیت بالایی برخوردار است، اما در این دوره از کمپین‌های انتخاباتی٬ نه خبری از پروژه بود و نه اطلاعاتی روشن در مورد اهداف عمرانی٬ فرهنگی و اجرایی شهرداران برای آینده استانبول.

هر آن چه دیدیم٬ مجموعه‌ای از تنش‌ها و مقابله به مثل‌ها و کارآگاه‌بازی‌هایی بود که صرفاً برای شکست دادن رقیب به کار گرفته شد. هیچکدام از دو سوی ماجرا٬ به این موضوع نپرداختند که اگر شهردار استانبول شوند٬ برای این شهر و شهروندان آن٬ چه اقداماتی انجام خواهند داد. همین جا لازم می‌‌دانم به موضوع حساس  این روزها یعنی  نامه اوجالان نیز اشاره کنم.

حکومت به شکلی عجیب و غریب و با استفاده از یک روش غیرعادی و امتحان نشده یعنی اعزام یک چهره دانشگاهی به زندان ایمرالی٬ تلاش کرد تا نامه و پیامی از اوجالان را در اختیار افکار عمومی و رسانه‌های ترکیه قرار دهد که بتواند بر آرای کردها در انتخابات فردا٬ تاثیر بگذراد. اما بعید می‌دانم این اقدام بتواند تاثیرگذار باشد. چرا که مخالفین می‌گویند: شما تا دیروز ما را به همفکری و همراهی با تروریست‌ها متهم می‌کردید. حالا چه شده که برای پیروزی٬ از سرکرده تروریست‌ها کمک می‌گیرید؟

اما درک این نکته نیز مهم است که در هر حال٬ تلاش برای انتقال فکر اوجالان٬ اهمیت رای کردها را نشان می‌دهد. نه تنها در انتخابات استانبول٬ بلکه در کل کشور و در همه انتخابات‌ها٬ آرای کردها مهم است و نتیجه انتخابات هر چه که باشد٬ از این به بعد٬ حزب دموکراتیک خلق‌ها٬ حتی با وجود آن که با اوجالان همفکر و همراه نشده٬ می‌تواند قدرت بیشتری برای تاثیرگذاشتن بر نتایج انتخابات در اختیار داشته باشد.

انتهای پیام/