از مقابله با بیماری سرطان تا کسب موفقیت‌های علمی سرپرست خانوار قمی
الهام موحد سرپرست خانواری قمی است که در مقابل بازی‌ها و سازهای ناکوک و مخالف روزگار با عزم و اراده‌ای محکم ظاهر شده و در سال‌ها مقابله با بیماری سرطان و کسب موفقیت‌های علمی یکه‌تاز میدان ایستادگی شد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، طنین صدای پر خش و گرفته از انبوه مشکلات و روزگار پرمخاطره‌اش، در کنار چهره‌ای گشاده و پرانرژی‌ای فارغ از هرگونه رنج و سختی، تضاد دل‌نشینی را از تصویر مقابلم به رخ می‌کشید؛ گویی مصداق چهره مؤمنی است که کوله‌بار غم‌هایش را در صندوقچه دلش محفوظ داشته و پیوسته با رویی گشاده در انظار مردم حاضر می‌شود.
واژه سرپرست خانوار در ذهن هر شخصی معنا و مفهوم مشخصی دارد اما نقشی که در نخستین نظر در اذهان عموم از آن پدیدار می‌شود تصویر حامی و تکیه‌گاه پرتلاش خانوادهایست که شریان زندگی با تدابیر خاص و اثربخش او جریان می‌یابد با این حال هستند زنان سرپرست خانواری که چنین مسئولیت عظیمی را بر عهده داشته و به‌تنهایی نقش حامی مادی و معنوی خانواده‌ای را ایفا می‌کنند.
معجزه خودباوری و هدفی مشخص در مسیر حیات، برای گذشتن از شرایط دشوار زندگی بر کسی پوشیده نیست قطعاً تقویت این نیروی محرک در وجودمان اتفاقات ثمربخش و بزرگی را رقم خواهد زد به‌گونه‌ای که از مشکلات و ناکامی‌های زندگی پلی استوار ساخته تا در مواجهه با شرایط پرمخاطره جهشی به‌سوی پیشرفت و زندگی ایدئال حاصل شود.
الهام موحد سرپرست خانواری است که با مهار زندگی خویش در مقابل ناکوکی‌های روزگار و تکیه‌بر زانوان خود، مقاومت و ایستادگی را سرلوحه کارش قرار داده و بی‌اطلاع از سرنوشتی که روزگار برایش رقم‌زده، در سنی پایین وارد زندگی مشترک و پر التهابی می‌شود که شاید همین آغاز، نقطه عطف و اوج او در مسیر زندگی قلمداد می‌شود.
شرایط سخت پذیرش مسئولیت زندگی، وجود دو فرزند پسر 4 و 8 ساله آن‌هم با نیازهایی متفاوت، گذران امور زندگی را بسیار دشوار کرده بود اما همچنان با حفظ روحیه خود و با قوت مسیر خود را ادامه می‌دهد و در ابتدا با حرفه خیاطی و قالی‌بافی تا مدت‌ها مخارج خود و فرزندانش را تأمین می‌کرد تا اینکه شرایط کار در بیمارستان با عنوان نیروی خدماتی برایش فراهم می‌شود.
ساعت‌ها کار بی‌وقفه در فضای پرتنش بیمارستان نه‌تنها او را خسته نمی‌کرد بلکه عزم او را برای ادامه تحصیل و اخذ مدرک تکنسین اتاق عمل جزم می‌کند؛ سال‌های خدمت در محیط بیمارستان با تصادف، بیماری و بستری طولانی‌مدت فرزندش در بخش مراقبت‌های ویژه و تبدیل آن فضای پرخاطره به محیطی پرمخاطره و هراس ناک به پایان رسید.
برای گذران امور زندگی خود را ملزم به کسب مدارک مختلف علمی و مهارتی از جمله طراحی و نقاشی و برپایی نمایشگاه‌های مرتبط آن، آرایشگری، طب سوزنی و مواردی از این قبیل کرد و با ادامه تحصیل در رشته روانشناسی و مشاوره تا اخذ مدرک دکتری و انجام فعالیت‌های مشاوره‌ای دریکی از مراکز مشاوره استان، همچنین خدمت در مسجد مقدس جمکران به‌پیش رفت.
از دیدگاه این سرپرست خانوار فعالیت‌های شبانه‌روزی با هیچ یک از نقش‌ها و مسئولیت‌های پیش رویش از مادری و فرزندی و غیره تداخلی نداشته بلکه با درایت و برنامه‌ریزی دقیق و منسجم به‌خوبی از پس تک‌تک آن وظایف برآمده، این در حالی است که در شرایطی این اقدامات و برنامه‌ها را انجام داده که هم‌زمان با بیماری صعب‌العلاج سرطان دست و پنجه نرم می‌کند.
به همین منظور فرصت گفت‌وگو با این سرپرست خانوار فعال و موفق فراهم شد تا چرایی و چگونگی این مقاومت را از زبان ایشان جویا شویم.
تسنیم: بعد از پذیرش مسئولیت خانواده چه عامل یا محرکی سبب پیشرفت شما و کسب چنین جایگاهی شد؟
قبل از هر اقدامی پذیرش و باور شرایط پیش رو همچنین سنجش همه جوانب آن زندگی دشوار را در ذهنم موردبررسی قرار دادم با این فکر که انسان‌ها قطعاً در جریان زندگی مورد محک قرار می‌گیرند و من و فرزندانم نیز از این قاعده مستثنا نخواهیم بود با مدد الهی و به امید آینده‌ای روشن و عشق به فرزندانم، بدون هیچ‌گونه کمکی روی پاهای خودم ایستادم.
تسنیم: زمانی که متوجه بیماری خود شدید واکنش شما نسبت به شرایط خاص و طول درمان آن چگونه بود؟
در بررسی و آزمایش‌های لازم به وجود توده‌ای در ناحیه حنجره‌ام پی بردم که به‌محض شناسایی به دستور پزشک معالجم مراحل شیمی‌درمانی و اقدامات دیگر آغاز شد به‌واسطه طول درمان و عوارض جانبی آن بیماری، تغییرات بسیاری در چهره‌ام نمایان شد؛ با تأمل بر شرایط به‌وجود آمده و حجم بالای مسئولیت‌هایی که داشتم لحظه‌ای به خود اجازه از پا افتادن ندادم.
بعد از این ماجرا تنها دغدغه‌ام تقویت و حفظ روحیه فرزندانم و فرار از هراس و شوک این بیماری بود در اولین قدم با تراشیدن موهای سرشان و ظاهر شدن آن‌ها با چهره‌ای مشابه، اوقات‌تلخ زندگی‌مان با شوخی و خنده سپری می‌شد با این حال و تحمل درد و رنج و شرایط حاد بیماری به ادامه فعالیت‌ها و کسب مهارت‌های مورد علاقه‌ام پرداختم تا مبادا مغلوب بیماری شوم.
تسنیم: چرا با این شرایط بیماری فعالیت خود را کمتر نکردید و بدون وقفه با شرایط زندگی حتی پرمشغله‌تر از قبل ادامه دادید؟
به نظرم اوقات بیکاری و قرار گرفتن در شرایطی که با خود هجوم افکار غالب بیماری را در پی دارد قطعاً بر تشدید آن می‌افزاید در این میان شرکت در فعالیت‌ها و موقعیت‌های مختلف و درگیری‌های ذهنی ایجادشده به‌واسطه آن، مجال جولان بیماری را از فرد خواهد گرفت قریب به‌اتفاق اکثر فعالیت‌های اجرایی بنده معطوف به دوران مقابله با بیماری‌ام بوده است.
تسنیم: فکر می‌کنید روحیه بالا انرژی مضاعف و صبوری شما از چه چیزی نشأت گرفته است؟
باور قلبی به این مسئله که تاکنون دنیا به کام کسی نبوده و تلخی‌ها و شیرینی‌هایش نیز امری کاملاً بدیهی و زودگذر است و از همه مهم‌تر وجود خداوندی که در همه حال و احوالی ضمانت بنده‌های خود را کرده و به هیچ‌وجهی ما را رها نخواهد کرد خود به‌تنهایی قوت قلبی است؛ حال‌آنکه در تمام مراحل زندگی چه سختی‌ها و خوشی‌هایش حضور و عنایت بی‌منتهای او را شاهد بودم.
همچنین توسل به اهل‌بیت (ع) به‌ویژه حضرت ولی‌عصر (عج) و امید به فرج و ظهور ایشان تحمل تمامی مشقات زندگی را به‌خوبی حل می‌کند درواقع زندگی در این دنیا تنها با تغییر نوع نگاه و تعبیر مناسب آن شرایط میسر خواهد بود چراکه همین نگاه سطحی و ظاهری به مسائل، مجال تفکر و تعمق در حکمت و مصلحت کار خداوند را از ما سلب خواهد کرد.
تسنیم: در طول این سال‌ها به‌تنهایی امور خود را می‌گذراندید یا در این‌بین حامیانی نیز داشته‌اید؟
حضور گرم و پرمهر خانواده‌ام را بزرگ‌ترین و مهم‌ترین پشتیبانم می‌دانم منتهی به دلیل شخصیت مستقل و خودساخته‌ای که از خداوند در وجودم به امانت‌دارم تا به امروز جز از خداوند از کس دیگری توقع و انتظار کوچک‌ترین کمک و مددی را نداشته و پیوسته بر زانوان خود تکیه زده‌ام اما قطعاً حمایت‌های معنوی افرادی در محل کار وزندگی‌ام وجود داشته است.
زنان سرپرست خانواری چون الهام موحد که تنها با تکیه‌بر مدد الهی و همت و عزم و اراده محکم خویش امورات زندگی را می‌گذرانند هرچند بدون توقع در عرصه‌های مختلف یکه‌تاز میدان ایستادگی در برابر مشقات زندگی بوده‌اند و از تمامی لحظات گران‌بهای عمر پر خیروبرکت خویش بهره‌ها برده‌اند بااین‌حال دلیل نمی‌شود از رسیدگی به شرایط چنین شخصیت‌هایی و حفظ موقعیت و جایگاه اجتماعی آن‌ها غافل شد.
گفت‌وگو از الهام پناهی‌فر
انتهای پیام/ح
