نگاهی به مطالب ستون نویس‌های ترکیه| داریم به سوریه خیانت می‌کنیم؟
ترکیه برای حفظ استقلال و تمامیت ارضی خود٬ جنگ‌های رهایی‌بخش را تجربه کرده است و به عنوان کشوری که چنین چیزی را از سر گذرانده‌ایم٬ باید به سوریه کمک کنیم تا در این جنگ پیروز شود.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، ستون‌نویس‌های روزنامه‌های ترکیه که در زبان ترکی از آنها به "گوشه‌نویس" یاد می‌شود٬ بخشی از فعالان رسانه‌ای توانمند و اثرگذار هستند که معمولاً یادداشت‌هایشان تاثیر قابل توجهی بر افکار عمومی و معادلات حزبی ترکیه می‌گذارد.
تسنیم تلاش می‌کند تا با انتخاب گزینه‌های قابل توجهی از نوشته‌های ستون‌نویس‌های ترکیه تصویری کوچک از تحولات سیاسی٬ فعالیت‌های رسانه‌ای و هدایت افکار عمومی این کشور را به دست دهد.
آتاتورک‌گرایی٬ایدئولوژی یا فرقه؟
د. مهمت دوغان/ روزنامه قرار
در آغاز کمالیسم بود! چندین کتاب در مورد کمالیسم نوشته شد. آن کتاب‌ها در دوران حیات خود آتاتورک نوشته شدند اما تا زمانی که خود او زنده بود٬ کمالیسم هنوز هم به ایدئولوژی تبدیل نشده بود. پس از مرگ او بود که کمالیسم تبدیل به یک مشی فکری و ایدئوئوژیک شد.
می‌دانیم که اوایل٬ یعنی در دورانی که مطفی کمال در سپاه عثمانی خدمت می کرد٬ او را مصطفی کمال می خواندند٬ بعد شد کمال پاشا. سپس در چندین جنگ پیروز شد و او را غازی خواندند. غازی از غزوه می‌آید و به معنی مجاهدی است که در راه رضای خدا می‌جنگد. ده سال او را گازی مصطفی کمال صدا زدند. اما وقتی که جمهوریت تاسیس شد و لقب آتاتورک را برایش برگزیدند٬ به بهانه این که مصطفی یک نام عربی و نام پیامبر اسلام است٬ آن را حذف کردند و کمال آتاتورک صدایش زدند. لابد می‌گویید کمال هم عربی است. خیر. گشتند و گشتند و یک توجیه زبانشناسی تاریخی ترکی برایش پیدا کرده و ادعا کردند کمال ریشه ترکی دارد! بعد هم نام کمال آتاتورک به کار برده شد. اما اقدامات مزوران دوام نیاورد و مردم٬ همان اسم کامل مصطفی کمال آتاتورک را به طور کامل به کار بردند.
زمانی که مصطفی کمال٬ به عنوان سردار و پاشای سپاه عثمانی در کنگره ارزروم (در سال 1919 و پیش از انحلال امپراطوری) شرکت کرد٬ در سخنرانی خود٬ ادبیات و الفاظی به کار برد که به جرات می‌توان گفت٬ حتی مفتی‌ها و روحانیون سرشناس امروز ترکیه نمی‌توانند به آن شکل صحبت کنند. بگذارید٬ در اینجا بخشی از سخنان کمال پاشا را بیاورم. او در کنگره ارزروم گفته است: «تمنا و نیاز نهایی و غایی من در پیشگاه خداوند متعال این است که جناب واجب الاعامال٬ به خاطر حرمت حضرت حبیب اکرم (ص)٬ این وطن مبارک و صاحب و مدافع دیانت جلیل احمدی٬ ملت نجیب ما و مقام سلطنت و خلافت کبری را به عنوان حارس صدیق این دیار٬ الی یوم القیامه٬ مصون نگه دارد و هیات ما را که مکلف به حفظ مقدسات کشور است٬ موفق گرداند. آمین. » (الفاظ عربی از خود مصطفی کمال است/مترجم)
اما همین مصطفی کمال٬ بعدها با دستخط خود برای کتابی که توسط آفت اینانِ مورخ گردآوری شد٬ الفاظی در مورد اسلام به کار برد که بعدها مجبور شدند این الفاظ را سانسور کنند. جان دوندار روزنامه‌نگار در سال 2016 در روزنامه ملیت و در مقاله‌ای تحت عنوان «نظرات سانسورشده آتاتورک»٬ به برخی از عبارت آن دست‌نوشته‌ها٬ اشاره کرده است. عباراتی که در آنها٬ مصطفی کمال٬ اسلام را دین اعراب بیایانی خوانده و بر قدرت و بینش ملت ترک پیش از ظهور اسلام تاکید کرده و ادعا کرده که دین اسلام چه ضرباتی به ترک‌ها و وحدت آنها وارد کرده است.
به خاطر همین مسائل و دیدگاه‌های ضددینی بود که حتی پس از وفات آتاتورک هم٬ مردد بودند که آیا باید برای او نماز میت اقامه شود یا نه. بالاخره پس از کش و قوس بسیار به تصمیم فرمالیته‌ای رسدند و نماز میت را با حضور مستخدمین کاخ ریاست جمهوری در آنکارا اقامه کردند.
حالا باید گفت٬ آن دوران سپری شده و حالا آتاتورک‌گرایی حتی ایدئولوژی هم نیست و تبدیل به یک فرقه شده است.
داریم به سوریه خیانت می‌کنیم؟
اُرهان بورسالی/ روزنامه جمهوریت
این روزها باز هم صدها هزار نفر از ادلب سوریه به راه افتاده و در راه رسیدن به ترکیه هستند. بعضی‌ها علیه ترکیه فحش می‌دهند و می‌گویند چرا این‌ها را متوقف نمی‌کنید؟ ما هم دولت دمشق را مورد فحش و توهین قرار داده و آنان را متهم می کنیم. اما سوریه واقعا چه می کند؟ آیا غیر از این است که دولت سوریه دارد تلاش می کند استان ادلب را از چنگ تروریست‌ها نجات دهد؟
تا زمانی که آتش‌بس و وضعیت مبهم کنونی ادامه پیدا کند٬ احتمال تجزیه سوریه بیشتر و بیشتر می‌شود و دولت دمشق ناچار است با آن تروریست‌ها بجنگد. مگر خود ما همین کار را نکردیم؟ مگر تاریخ جنگ‌های رهایی بخش ترکیه در سالیان 1919 تا 1923 میلادی و مبارزات آتاتورک با اشغال‌گران و تجزیه طلبان٬ عین همین جنگی نبود که لان در سوریه روی داده است؟
بگذارید خلاصه بگویم: ترکیه کشوری است که برای حفظ استقلال و تمامیت ارضی خود٬ جنگ رهایی‌بخش را تجربه کرده است و به عنوان کشوری که چنین چیزی را از سر گذرانده‌ایم٬ باید به سوریه کمک کنیم تا در این جنگ پیروز شود٬ اگر نه باید بپرسیم: آیا در مورد سوریه٬ به تارخ خودمان خیانت می‌کنیم؟
ترکیه با جهادی‌های مسلح چه خواهد کرد؟
فکرت بیلا/ پایگاه خبری تحلیلی تی 24
پس از آن که نیروهای ارتش سوریه موفق شدند کنترل حلب را در اختیار بگیرند٬ داعشی‌ها و دیگر تروریست‌هایی که به راحتی سر انسان‌ها را می‌بُرند و کارهای وحشیانه و تروریستی انجام می‌دهند٬ همگی به سوی شمال سوریه حرکت کردند و بخش وسیعی از آنها در ادلب گردهم آمدند. هیات تحریرالشام یکی از این گروه های زیرمجموعه داعش است که اقدامات خطرناک و تروریستی فراوانی انجام دادند و توانستند با عقب راندن ارتش آزاد سوریه در ادلب یک بار دیگر موضع و دیدگاه تروریستی خود را تقویت کنند. حالا باید پرسید: در شرایطی که هیچ کسی حاضر نیست آنها را قبول کند٬ ترکیه با این افراد چه خواهد کرد؟
براساس توافق‌هایی که در سوچی شکل گرفت٬ ترکیه مأموریت یافت که ادلب را پاکسازی کند و هیئت تحریر الشام و جهادگران افراطی را از این شهر بیرون براند. اگرچه ترکیه در اطراف ادلب صاحب چند نقطه نظارتی و دیده‌بانی نظامی شده اما هنوز نتوانسته در برابر این گروه‌های افراطی تندرو٬ موفقیتی به دست بیاود.
ترکیه علاوه بر مسئله ادلب و همکاری با روسیه در شرق فرات نیز پروژه دیگری دارد و به منظور تامین امنیت خود در شرق فرات با آمریکا همکاری می‌کند و توانسته با این کشور توافق کند که به عمق پنج کیلومتر در این منطقه حضور داشته باشد و نیروهای ی.پ.گ به عقب رانده شوند. اما واقعیت این است که توافق شرق فرات به شکلی تدوین شده که نه تنها ی.پ.گ و پ.ک.ک را تحت فشار قرار نمی‌دهد٬ بلکه آنها را از دسترس حملات ترکیه دور کرده و به آنها فرصت می‌دهد که برای تشکیل دولت و ساختار سیاسی مستقل خود تقویت شوند و بنیه دفاعی قدرتمندتری داشته باشد.
در شرایطی که 3 میلیون نفر در ادلب زندگی می‌کنند٬ محاصره این منطقه منجر به آن شده که موج جدیدی از آوارگان به سوی ترکیه راه بیفتد و چنین چیزی می‌تواند به شدت کشورمان را تحت فشار قرار دهد از دیگر سواین را هم می‌دانیم که برخی از گروه‌های تندرو و جهادی در مرز ترکیه جمع شده و با پرتاب سنگ به سوی نظامان ما و سردادن شعار علیه رئیس‌جمهور ترکیه٬ خشم خود را نشان داده‌اند. این افراد تندرو کسانی هستند که از کشورهای مختلف به سوریه آمده‌اند از ترک‌های اویغور چین گرفته تا ترک‌های آسیای میانه و گروه‌های تندرو دینی از کشورهای دیگر.
با این گروه‌های تندرو چه باید کرد؟ در شرایطی که هیچ کدام از کشورهای جهان پذیرای آنها نیستند٬ نه تنها برای سوریه بلکه برای ترکیه نیز یک مشکل بزرگ به شمار می‌آیند و شواهد نشان می‌دهد که آنها راهی ترکیه خواهند شدو نه تنها نیروهای افراطی که به راحتی سر آدم ها را می‌بُرند٬ بلکه ارتش آزاد سوریه نیز در ساختار آتی این کشور جایگاهی ندارند و مردم به آنها علاقه مند نیستند.
در پایان باید گفت: ترکیه در سوریه در حال وقت تلف کردن است و باید هر چه زودتر با سوریه توافق کند و در زمینه مبارزه با گروه‌های رادیکال جهادی و پ.ک.ک٬ با سوریه همراه و همفکر شود.
انتهای پیام/
