حامد عسکری: عاشورا دنیا را حیران خود کرده است

به گزارش خبرگزاری تسنیم، حامد عسکری، شاعر و نویسنده، در هفتمین قسمت از برنامه «شب روایت» گفت: لحظه‌هایی وجود داشت که باید روایت می‌کردم و شعر این اجازه را به من نمی‌داد؛ در نهایت گندم متن را خوردم و نتیجه آن کتاب «پریدخت» شد.

نویسنده کتاب «پریدخت» در پاسخ به این سوال که چه شد که از شعر به حوزه داستان آمدید، یادآور شد: لحظه‌هایی بود که به سراغ من می‌آمد و باید روایت می‌شد، اما شعر این اجازه را به من نمی‌داد. اگر می‌خواستم در ظرف شعر این لحظه‌ها را بیان کنم، باید مانند بسیاری از هم‌صنفانم به سراغ شعر سپید می‌رفتم، اما ترجیح دادم که در حوزه نثر کار کنم.

وی با اشاره به موضوع عاشقانه کتاب «پریدخت» توضیح داد: پدرم در شهری دور از بم دانشجو بود. هر از چند گاهی نیز کاغذهای زرد و صورتی به مادرم می‌رسید که چشمان او با خواندن این کاغذها از اشک خیس می‌شد. بعدها که بزرگ شدم و به درک و شناختی رسیدم، به صندوقچه مادرم دستبرد زدم و فهمیدم نامه‌های پدرم است. هیچ‌گاه برق چشم‌های مادرم را حین خواندن نامه‌ها فراموش نمی‌کنم.

عسکری با بیان اینکه همیشه دلم می‌خواست که روزی ادای دینی به ذات نامه داشته باشم، گفت: وقتی نامه می‌نویسید دیگر نمی‌توانید زیر حرف‌هایتان بزنید. با توجه به موضوع عاشقانه کتاب، دوره تاریخی قاجار را به دلیل غفلت از این دوره و همچنین فضای تغزلی این عصر انتخاب کردم. همچنین در این دوره زن‌ها تازه باسواد شدند و مظاهر مدرنیته خود را  نمایان کرده بود. مجموع این نگاه‌ها «پریدخت» را رقم زد.

وی در پاسخ به این که چه شد که پریدخت در فضای مجازی به روایت‌های عاشورا و خرابه‌های شام می‌رسد، تصریح کرد: ما شرقی‌ها به قصه دوست علاقه‌مندیم؛ و چه قصه‌ای عجیب‌تر از عاشورا. در کربلا ما از طفل شش ماه داریم تا حبیب چندین ساله. عاشورا لحظه به لحظه‌اش حکایت است.

به گفته این نویسنده؛ فرق اسطوره و اسوه در این است که اسطوره، شدن ندارد. ما نمی‌توانیم رستم و سیاوش شویم؛ ولی می‌توانیم در مسیری حرکت کنیم که انتهایش به حر شدن ختم شود. حاج اسماعیل دولابی می‌گفت خیلی حسینی که شوی خود حسین(ع) می‌شوی؛ یعنی 72تن خیلی حسینی شدند و در کنار امام(ع) قرار گرفتند و تربت شدند.

عسکری در خصوص اینکه روایت‌های عاشورایی کجای زندگی ما قرار دارد، اظهار داشت: عاشورا یک دنیا را واله و حیران خود کرده و یک تاریخ انگشت به دهان‌اند. در فراز آخر زیارت عاشورا می‌خوانیم که الذین مهجهم دون الحسین(ع) و برای من سؤال بود که یعنی چه؟ بزرگی می‌گفت این «مهجه» خونی است که در خود قلب وجود دارد و وظیفه‌اش تغذیه خود قلب است. آن بزرگ می‌گفت که سیدالشهدا(ع) تمام زندگی خود حتی آن خون مهجه قلبش را هم در راه خدا داد. ما 1400 سال است که با این واقعه زندگی می‌کنیم. وقتی سیدالشهدا(ع) می‌گوید که برای اصلاح امت جدم، رسول‌الله(ع) و برای احیای امر به معروف و نهی از منکر آمدم، باید تأمل کرد. اصلاح یعنی سبک زندگی‌ها عوض شود. ما مدام با روضه‌های امام حسین(ع) زندگی می‌کنیم، ولی حواسمان نیست.

انتهای پیام/