هدیه توافقنامه پاریس برای ایران: "حذف نفت و گاز از چرخه اقتصاد کشور!"
پیوستن به "توافقنامه پاریس" بدان معناست که بخش عمده‌ای از نفت و گاز را از چرخه اقتصاد کشورمان خارج کنیم؛ حذف نفت و گاز از چرخه اقتصاد کشور در نتیجه پیوستن به توافق پاریس، حقیقتی است که مدافعان این توافق از آن فرار می‌کنند.
به گزارش خبرنگار محیط زیست خبرگزاری تسنیم؛ سازمان حفاظت محیط زیست در حالی که بر خلاف تعهدات خود ماه‌هاست از ارائه سند NDC (سند مشارکت ملی) به مجلس شورای اسلامی خودداری می‌کند، همچنان می‌کوشد مجلس را عامل سنگ‌اندازی در برابر پیوستن ایران به این توافق جلوه دهد؛ توافقی که با حذف نفت و گاز از چرخه اقتصاد کشور، خساراتی جبران‌ناپذیر بر اقتصاد کشور تحمیل خواهد کرد.
داستان از این قرار است که 9 بهمن سال گذشته بود که موضوع "توافقنامه پاریس" با حضور نمایندگان تمامی نهادهای مرتبط از جمله وزارت امور خارجه، وزارت نیرو، وزارت صمت، سازمان حفاظت محیط زیست و مرکز پژوهش‌های مجلس در کمیسیون کشاورزی، آب و منابع طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست مورد بررسی قرار گرفت؛ در این نشست، مصوب شد که سازمان حفاظت محیط زیست، سند مشارکت ملی (NDC) در توافق پاریس را طی 10 روز به منظور بررسی به مجلس ارائه کند.
اما در حالیکه سازمان حفاظت محیط زیست، مصوبه فوق را پذیرفت و انتظار می‌رفت بر اساس آن نهایتاً تا 19 بهمن، سند NDC را به مجلس ارائه کند اکنون 8 ماه گذشته و نه تنها سند مذکور به مجلس ارائه نشده بلکه سازمان حفاظت محیط زیست، مجلس را به سیاسی‌کاری و سنگ‌اندازی در برابر پیوستن به این توافق متهم می‌کند!
عیسی کلانتری به عنوان معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان محیط زیست اخیراً در صحبت‌های خود در فراری رو جلو و بدون ارائه کوچکترین سندی مدعی شده: "رهبر معظم انقلاب در حوزه کاهش کربن نگاه مترقی دارد، به‌طوری که بسیار جلوتر از تعهدات ما در معاهده پاریس است!"
این ادعای کلانتری در حالیست که تاکید مقام معظم رهبری بر "اقتصاد کم‌کربن" به این معناست که به سمتی برویم که انرژی کمتری را از منابع فسیلی بگیریم و در مقابل، سهم انرژی تجدیدپذیر را توسعه دهیم؛ دیدگاهی که مورد وفاق عموم کارشناسان است اما آنچه آقای کلانتری نادیده گرفته این است که مقام معظم رهبری بر جلوگیری از خام‌فروشی نفت تاکید دارند یعنی به جای توسعه صادرات نفت و گاز باید نفت و گاز را در پالایشگاه و نیروگاه به محصولاتی با ارزش افزوده تبدیل کرده و سپس صادر کنیم تا از سرمایه‌های ملی در راستای تولید ثروت ملی و البته اشتغال‌زایی استفاده کنیم و پیامد اجتناب‌ناپذیر اعمال این سیاست، تولید گازهای غیرسمی و غیرآلاینده گلخانه‌ای است.
بدیهی است که تبدیل نفت و گاز به محصولاتی با ارزش افزوده به افزایش تولید دی‌اکسید کربن و گازهای گلخانه‌ای منجر خواهد شد که بر خلافه توافقنامه پاریس است؛ حالا سؤال اینجاست که خام‌فروشی را انتخاب کنیم یا تبدیل نفت و گاز به محصولاتی با ارزش افزوده؟
از سوی دیگر باید به این نکته مهم هم توجه داشت که در پی تحریم‌های اخیر، مسیر خام‌فروشی هم تا حد قابل توجهی بسته شده است لذا در شرایط کنونی، تنها را استفاده از نفت و گاز، تبدیل آن به محصولاتی با ارزش افزوده و در نتیجه افزایش تولید گازهای گلخانه‌ای است و پیوستن به توافق پاریس بدان معناست که نفت و گاز را کلاً از چرخه اقتصاد کشور خارج کنیم!
حذف نفت و گاز از چرخه اقتصاد کشور در نتیجه پیوستن به توافق پاریس، حقیقتی است که کلانتری از پذیرفتن آن فرار می‌کند چرا که تنها به منافع سیاسی خود می‌اندیشد و نه منافع ملی.
بر خلاف آنچه آقای کلانتری اعلام می‌کند، اقتصاد کم‌کربن لزوماً در قالب توافق پاریس و حذف نفت و گاز از چرخه اقتصاد کشور که فشارهای بین‌المللی بر کشور را افزایش می‌دهد، محقق نمی‌شود؛ بلکه می‌توانیم با سلیقه خودمان و بر اساس شرایط موجود، به سمت کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و اقتصاد کم‌کربن حرکت کنیم دلیلی ندارد زیر بار اجرای سندی برویم که محدودیت‌های جدیدی برای کشورمان ایجاد می‌کند؛ سندی که آقای کلانتری حتی از ارائه آن به مجلس خودداری می‌کند!
انتهای پیام/