گلایه سکینه (س) درباره مصائب عاشورا به حضرت زهراء

به گزارش باشگاه خبرنگاران پویا، حضرت سکینه، دختر گرامی امام حسین(ع) در میان کاروان اسیران بود. این کاروان وارد شام شد و در منزلگاهی اطراق کرد. جایى که نه روزها از تابش خورشید در امان بودند و نه شبها از تیرگى و ظلمت شب و سرماى سوزان. در یکى از آن شبهاى سخت و غمبار بود که سکینه(س) خواب عجیبى دید؛ در عالم رؤیا دید که درهاى آسمان گشوده شد و پنج مرکب آسمانى از نور، به سوى زمین فرود آمد که بر هر یک از آنها بزرگمرد و بزرگوارى پرشکوه نشسته و فرشتگانى بر گرد او حلق زده‏‌اند و به همراه هر یک از آنان یک نوجوان یا خدمتگزار بهشتى است که سخن مى‌‏گوید و از رویدادها پرده بر مى‏‌دارد. سکینه مى‏‌گوید پس از پیاده شدنِ آن چهره‏‌هاى نورانى و فرشتگان، مرکب‌ها رفتند و سخنگوى آنان به من روى آورد و گفت: اى سکینه، اجداد گرانقدرت بر تو سلام مى‏‌رساند و درودت مى‌‏گوید.

من در پاسخ گفتم: درود بر پیامبر خدا باد! و آن گاه پرسیدم: شما که هستید؟
پاسخ داد: من یکى از نوجوانان و خدمتگزاران بهشت هستم.

پرسیدم: این چهره‌‏هاى پر شکوه و ملکوتى که فرود آمدند، چه کسانى هستند؟
گفت: آدم، ابراهیم خلیل، موسى و مسیح ...

پرسیدم: آن شخصیت پر شکوهى که دست به محاسن سپید و شریفش گرفته و گاه مى‌‏افتد و گاه بر مى‏‌خیزد، کیست؟
پاسخ داد: جدّ گرانقدرت، پیامبر است؛ جدّکَ رسول اللَّه.

پرسیدم: اینان کجا مى‏‌روند؟ أَیْنَ هُمْ‏ قَاصِدُون‏.
گفت: به دیدار پدرت، حسین علیه السّلام؛‌ إِلَى أَبِیكِ الْحُسَیْن‏.

با شنیدن این سخن، بر آن شدم تا خودم را به نیاى گرانقدرم، پیامبر، برسانم و شکایت روزگار و ظالمان را به آن حضرت بکنم که درست در این هنگام دیدم پنج کجاوه‌ نورى از آسمان فرود آمد که در میان هر یک بانویى پرشکوه و بزرگ است.

از آن فرشته آسمانى پرسیدم: این بانوان گرانقدر چه کسانى هستند؟
پاسخ داد: «حوّاء» مادر ارجمند آدمیان، «آسیه»، دختر «مزاحم»، «مریم»، دختر «عمران»، «خدیجه»، دختر «خویلد»، و آن بانویى که دست بر سر نهاده و افتان و خیزان است مادرت، فاطمه، دخت فرزانه پیامبر خداست.

با شنیدن این خبر گفتم: به خداى سوگند مى‌‏روم تا بیدادى را که در حقّ ما رفته است به مادرم، فاطمه گزارش کنم. به سویش دویدم و پس از سلام بر او با چشمانى گریان و دلى بریان در برابرش ایستادم و گفتم:

مادر جان، مادر، به خدا سوگند که حقوق ما را انکار و پایمال کردند. مادر جان، مادر، به خدا سوگند که گروه ما خاندان پیامبر و نسل او را بیدادگرانه پراکندند. مادر جان، مادر، به خدا سوگند که حریم حرمت ما را شکستند و بر ما ستم روا داشتند. مادر جان، مادر، به خدا سوگند پدر گرانقدرم، حسین را با لب تشنه کشتند؛ یَا أُمَّتَاهْ جَحَدُوا وَ اللَّهِ حَقَّنَا یَا أُمَّتَاهْ بَدَّدُوا وَ اللَّهِ شَمْلَنَا یَا أُمَّتَاهْ اسْتَبَاحُوا وَ اللَّهِ حَرِیمَنَا یَا أُمَّتَاهْ قَتَلُوا وَ اللَّهِ الْحُسَیْنَ أَبَانَا.

دختر فرزانه پیامبر- که سیلاب اشک از دیدگانش جارى بود- با شنیدن سخنان من فرمود «سکینه جان، نور دیده‌‏ام، بیش از این مرا نسوزان و دیگر مگو. مگو که جگرم را سوزاندى و پاره کردى و بند دلم را بریدى. دخترم، این پیراهن پدرت، حسین است که به همراه من خواهد بود تا در روز رستاخیز خدا را دیدار کنم؛ كُفِّی صَوْتَكِ یَا سُكَیْنَةُ فَقَدْ أَقْرَحْتِ كَبِدِی وَ قَطَعْتِ نِیَاطَ قَلْبِی هَذَا قَمِیصُ أَبِیكِ الْحُسَیْنُ مَعِی لَا یُفَارِقُنِی حَتَّى أَلْقَى اللَّهَ بِه.‏»

اینجا بود که از خواب بیدار شدم و بر آن شدم تا آن رؤیاى شگفت‌انگیز را نهان دارم، اما سرانجام به دلایلى آن را به خاندان و نزدیکانم باز گفتم و جریان این خواب میان مردم راه یافت‏.

منبع:
مُثیر الأحزان، ص104 و 105.

انتهای‌پیام/