نه فوق‌العاده و نه بد؛ امیدها برای المپیک ۲۰۲۰ زنده ماند/ تلاش برای کسب ۳ سهمیه در کشتی فرنگی در میدان‌های بهاری

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، در مدت اخیر بیش از هر چیزی، فدراسیون کشتی تلاش داشت بار روحی و روانی سنگین را از دوش تیم‌های ملی کشتی اعزامی به نورسلطان بردارد و دائما از وضعیت بد کشتی صحبت می‌شد تا ملی‌پوشان ایران بدون فشار روانی بتوانند در نورسلطان کشتی بگیرند.

کشتی فرنگی ایران، برخلاف تیم ملی کشتی آزاد که در مسابقات جهانی 2017 پاریس نهم جهان شده بود، توانست با سه مدال برنز نایب قهرمان جهان شود اما در رقابت‌های جهانی 2018 بوداپست به مراتب از تیم آزاد بدتر نتیجه گرفت و عنوان نایب قهرمانی سال گذشته‌اش با یازدهمی جهان عوض شد.

همین عملکرد باعث شده بود که فدراسیون در تلاش باشد توقعات را از تیم‌های ملی اعزامی به قزاقستان پایین بیاورد.

محمد بنا کمتر از یک ماه مانده به مسابقات جهانی، ترکیبی را معرفی کرد که کمتر کسی انتظار داشت آنها روانه مسابقات جهانی شوند. بعد از بررسی عملکرد کشتی گیران در جام‌های پشت سر گذاشته که از همه تعیین کننده‌تر نیز جام بین المللی تفلیس بود، سامان عبدولی، رضا گرایی، حسین نوری و مهدی علیاری از تیم ملی کنار گذاشته شدند تا ترکیبی جدید و جوان عازم نورسلطان شوند.

در حقیقت از تیم قبلی تنها سعید عبدولی و علی گرایی بودند که توانستند در جهانی پیش از المپیک هم روی تشک بروند که البته علی گرایی برخلاف تغییر وزن بحث برانگیز سال گذشته‌اش که با نظر کادرفنی تیم ملی اتفاق افتاده بود و البته نتیجه خوبی هم در برنداشت، این بار در 77 کیلوگرم کشتی گرفت.

از این میان گرچه روز اول مسابقات جهانی کشتی فرنگی برای ایران دلپذیر نبود اما درنهایت پایانِ رقابت‌ها نتیجه بدی را برای تیم کشورمان رقم نزد.

در 10 وزن موفق به کسب سه مدال برنز توسط سعید عبدولی در وزن غیر المپیکی 82 کیلوگرم و علی علیرضا نجاتی و محمدعلی گرایی در دو وزن المپیکی 60 و 77 کیلوگرم شدیم، ضمن اینکه امیر قاسمی منجزی هرچند دستش از مدال برنز کوتاه ماند اما با راهیابی به مبارزه رده بندی، او هم سهمیه سنگین وزن المپیک را به دست آورد.

براین اساس با وجودی که سکوی جهانی را از دست دادیم، اما سه مدال برنز گرفتیم به همراه سه سهمیه المپیک و عنوان نازل یازدهمی جهان، به چهارمی رسید.

اینها شاید نتیجه فوق العاده‌ای نباشد اما قطعا امیدها را برای المپیک زنده نگاه می‌دارد. خصوصا با توجه به صحبت‌هایی که حمید سوریان بعد از مسابقات جهانی داشت، او تاکید کرد که «از دلِ یک رقابت خوب، به دنبال آماده سازی تیم برای المپیک هستیم» و این حرف قطعا آن دسته از مدعیان تیم ملی را که در تهران ماندند و نسبت به عدم برگزاری مسابقه انتخابیِ رودررو گلایه داشتند، را نیز امیدوار می‌کند.

حالا اولویت باید آماده سازی ملی‌پوشان اوزان 60، 77 و 130 کیلوگرمی‌باشد که از بین آنها دو نفرشان برنز جهانیِ پیش از المپیک را گرفته‌اند و این می‌تواند نسبت به المپیک و کسب مدال در توکیو نیز امیدوارمان کند.

علاوه بر این باید برای کسب سهمیه اوزان 67، 87 و 97 کیلوگرم در دو مسابقه گزینشی فروردین و اردیبهشت سال آینده تلاش کنیم. محمد بنا که در مصاحبه اخیرش نگاه امیدواری نسبت به رامین طاهری و محمدهادی ساروی داشت که مشخص نیست این را باید به معنای حذف کامل حسین نوری و مهدی علیاری باتجربه از فهرست مدعیان المپیک تلقی کرد و یا اینکه محمد بنا قصد دارد با ایجاد رقابت داخلی، نماینده این اوزان در مسابقات گزینشی و پس از آن المپیک را انتخاب کند.

اما در 67 کیلوگرم حامد تاب نتوانست انتظارات را برآورده کند و بنا هم تاکید داشت که کارمان برای کسب سهمیه در این وزن سخت است و شاید با تغییر ملی پوش، بخواهیم این مسیر را دنبال کنیم.

البته نقراتی چون پویا ناصرپور، میثم دلخانی(که در قزاقستان در رده پنجم قرار گرفت) و امین کاویانی‌نژاد نیز قطعا به حضور در وزن بالاتر و حضور در المپیک فکر می‌کنند و کسب سهمیه به معنای اعزام قطعی کشتی گیری که سهمیه را گرفته به المپیک نیست.

ضمن اینکه شکست امیر قاسمی منجزی با سه اخطار مقابل حریف استونی در مبارزه رده بندی نیز باعث می‌شود کادرفنی تیم ملی از او قطع امید نکند و فکر کسب مدال المپیک، فکری بی اساس در سنگین وزن نباشد.

انتهای پیام/