سروده‌هایی‌ در رثای امام حسن(ع): « نکشت زهر تو را خاطرات مادر کشت»

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، معاویه لعنه الله به جعده پیغام داده بود که اگر تو با این سم حسن علیه السلام را از سر راه من برداری و او را مسموم  کنی این پاداش ها در انتظار توست: ازدواج با یزید و یکصد هزار درهم وجه نقد.

"جعده" با این وسوسه حاضر به این خیانت بزرگ گردید و امام مجتبی علیه السلام را مسموم کرد و این سم در امعاء و احشاء آن وجود مقدس اثر گذاشت و امام را به شدت از پای در آورد.

28  صفر به روایتی سالروز شهادت امام حسن (ع) است ؛ روزی که شاعران آئینی آن را با کلمات به سوگ نشسته‌اند.

محمود ژولیده

آری یک عمر دلش غرق عزاداری بود
تا چهل سال، فقط کار حسن زاری بود

از همان کوچکی اش کوچه گرفتارش کرد
جگر خون شده اش حامل اسراری بود

دم به‌دم تکیه به دیوار غریبی می داد
آنکه بر مادر خود فکر عصا داری بود

هفت بار از اثر زهر بخود پیچیده
بارها این جگرش صید جفاکاری بود

آخرین بار که زهر از گلویش پایین رفت
روزه بود و بخدا لحظۀافطاری بود

از همان روز که در خانۀآقا آمد
نقشۀجعدۀ ملعونه جگر خواری بود

زیر لب زمزمۀواحسنا زینب داشت
خواهری که همه جا در صدد یاری بود

ناگهان دید به احوال تعجب زینب
طشت رنگین شده و لَخت جگر جاری بود

با خبر کرد در آن حال برادرها را
باز هم دخت علی فکر پرستاری بود

بی خبر بود ز آثار هَلاهل ، ای وای
اثر سودۀالماس عجب کاری بود

قاسمش در بغل حضرت عباس گریست
کار عبداللَهِ دردانۀ او زاری بود

با وجودی که خودش حال عجیبی دارد
همه جا ام مصائب، پِی دلداری بود

آنکه در طشتِ بلا پاره جگر دید، همان
دید در طشتِ طلا اوج گرفتاری بود

«خیزران بود و لب قاری قرآن در طشت»
غرق در خون، دهن و لعلِ لب قاری بود

سرخ چشمی پی اظهار کنیزی خندید
شاهد خندۀاو گریۀخونباری بود

غلامرضا سازگار

اشک در دیدگان من تنهاست
ناله زندانی و سخن تنهاست
آسمان مدینه اشک بریز
ماه زهرا در انجمن تنهاست
ماهیان هم به بحر می گریند
بر غریبی که در وطن تنهاست
با توام ای مدینه پاسخ گوی
با که گویم امام من تنهاست
در دیوار شهر می گویند
امّت مصطفی، حسن تنهاست
وارث غربت پدر حسن است
از برادر غریب تر حسن است

ای سراپا حسن، امام حسن
ماه هر انجمن، امام حسن
گریه بر قلب پاره‌پارۀ توست
حاصل عمر من، امام حسن
بعد جدّت به پیکر تو شدند
تیرها، بوسه ْزن امام حسن
بدنت، بس که تیرباران شد
شد یکی با کفن امام حسن
هر کجا خلق، عبد دنیایند
هادیان طریق، تنهایند

یا حسن! صبر چون پدر کردی
حفظ دین پیامبر کردی
مشتِ نابستهء معاویه را
در برِ خلق بازتر کردی
پیش تر از قیام کرب و بلا
تو به پا نهضتی دگر کردی
به محرّم حیات بخشیدی
تا به ماه صفر سفر کردی
صبر تو از قیام سخت تر است
شاهدم پاره پارهء جگر است

غیر پروردگار دادگرت
کس نداند چه آمده به سرت
بس‌که زخم زبان زدند ترا
زهرناخورده، بود خون جگرت
سال‌ها از جفای دشمن و دوست
خون روان بود از دو چشمِ ترت
آن ستمگر که مادرت را زد
باز دشنام داد بر پدرت
از شب دفن مادرت زهرا
همه دیدند ریخت بال و پرت
امشب از سوز سینه می گریم
در هوای مدینه می گریم

پدرِ اقتدار پرورِ تو
همسری داشت مثل مادر تو
یک جهان عاطفه رباب که بود
یار و هم سنگر برادر تو
این تویی ای غریب خانهء خویش
که تو را زهر داد همسر تو
طفل بودی که مادرت زهرا
گشت نقش زمین برابر تو
جگرت پاره شد دمی که شکست
گوشواره به گوش مادر تو
این تو بودی که سالها بنشست
جعده چون جغدِ شوم بر در تو
جگر شیعیان از این غم سوخت
که تو را بر یزید پست فروخت

خون دلهای عمر پرمحنت
دم آخر چکید از دهنت
پیکرت مثل شمع سوخته ای
آب شد در درون پیرهنت
جگر اهل بیت می سوزد
تا قیامت به یاد سوختنت
گه جفا در جواب مهر و وفا
گاه دشنام پاسخ سخنت
تیرها بر تو گریه می کردند
اشکشان بود جاری از کفنت
همه در حیرتم چگونه کشید
تیرها را برادر از بدنت
داغ بر داغ اهل بیت فزود
کاش عبّاس در بقیع نبود

دخت زهرا مه صفر دیده
داغ مرگِ پیامبر دیده
در کنار دو طشت، خونِ دلش
از دو چشمش روانه گردیده
در یکی دیده راس پاک حسین
در یکی پارهء جگر دیده
چوبهء خیزران به دست یزید
لب و دندان و طشت زر دیده
رنج از رنج بیشتر برده
داغ از داغ سخت تر دیده
او که در قتلگه ز پا ننشست
داد اینجا زمام صبر از دست...

حسن لطفی

باید امشب بلند گریه کنیم
مثلِ زینب بلند گریه کنیم
که مرتب بلند گریه کنیم
سوخت از تب..‌. بلند گریه کنیم

گریه کن گریه گرچه تسکین است
غمِ غربت عجیب سنگین است

بر غریبی کریم ، گریه کنید
پایِ دردی عظیم گریه کنید
یادِ حالی وخیم گریه کنید
بشنوید از قدیم گریه کنید

چشمها را پُر آب‌تر بکنید
حالِ ما را خراب‌تر بکنید

زهر نوشید فاطمه نالید
سبز پوشید فاطمه نالید
هرچه کوشید فاطمه نالید
خون که جوشید فاطمه نالید

روی دامان مادرش اُفتاد
روی دست برادرش اُفتاد

بی وفایی  نوایِ او را بُرد
چنگی آمد عبایِ او را بُرد
نیزه‌ای رانِ پای او را بُرد
هق هقِ بی صدایِ او را بُرد

دست بر قلبِ مضطرش نزنید
پیشِ ما حرف همسرش نزنید

ظرف یکسو آب هم یکسو
طشت و قلبی کباب هم یکسو
زینب و اضطراب هم یکسو
جعده یکسو رباب هم یکسو

پیشِ قاسم مقابل پسرش
میچکد از محاسنش جگرش

بعد مادر مغیره را می‌دید
هِی مُکرر مغیره را می‌دید
رویِ منبر مغیره را می‌دید
پیش آن در مغیره را می‌دید

او که این روزها کنارش بود
زدنِ خانم  افتخارش بود

* * *

یادش اُفتاد رویِ پا برخواست
از دهانش که ناسزا برخواست
دستِ نامرد بی هوا برخواست
آنچنان خورد که صدا برخواست

روضه‌ام گیرِ سنگِ دیوار است
همه تقصیرِ سنگ دیوار است

پسر ارشدش زمین اُفتاد
با تمامِ قَدَش زمین اُفتاد
بعدِ ضربِ بدش زمین اُفتاد
چقدر بد زدش زمین اُفتاد

خواست تا پا شود دوباره ، نشد
 بعد از آن حرف گوشواره نشد

تاب دیگر قلم ندارد حیف
وای آقا حرم ندارد حیف
نه حرم سنگ هم ندارد حیف
خادمی محترم ندارد حریف

همگی زیرِ دِینِ آقاییم
روضه خوانِ حسین آقاییم

از خودش کاست از حسینش گفت
او خودش خواست از حسینش گفت
تا که برخواست از حسینش گفت
یاد لبهاست از حسین گفت

گفت رویِ لبت ترک بخورد
بعد تو خواهرم کتک بخورد

مهدی رحیمی

اخم شیطان باز می گردد تبسم می شود
جعده بعد از زهر درگیر توهم می شود

آتش سَم است اما پشت درب خانه نه
پشت درب سینه ات لبریز هیزم می شود

آرد خواهد شد تمام استخوان هایش ولی
باز دستاس است که لبریز گندم می شود

زهر در واقع برایش جرعه ای از کوثر است
آن که لحظه لحظه پیر از حرف مردم می شود

باز اول می شوی بر دیدن مادر ولی
خواهرت مثل گذشته باز دوم می شود

گل فرستادم به تابوتت ولیکن گل که هیچ
تیر بین تیرهای آمده گم می شود

از حسن تا کربلا آن کوچه خواهد گشت دشت
بر تن قاسم بدین ترتیب سَم٬ سُم می شود

محسن ناصحی

باید بنویسیم تو را ماه تر از ماه
زیباتر و تابنده تر از ماه، سر از ماه

مهتاب دلش خواست که چون روی تو باشد
پس آمده بردارد اگر شد اثر از ماه

هرکس به هوای خبری آمده، باید
در صورت ماه تو بگیرد خبر از ماه

گفتند که در روز جمل فاصله افتاد
مابین پلنگان همان دور و بر از ماه

مابین همان تیره دلانی که شکستند
در کوچۀ خورشید زمانی کمر از ماه

آب آمد و با سم زده ها کرد تبانی
تا در وسط تشت بریزد جگر از ماه

از کوزه به رود آمد و تا کرببلا رفت
آنجا که بریدند لب آب سر از ماه

در روضه ، حسن مثل حسین است مهم نیست
شاعر بنویسد اگر از آب اگر از ماه

رضا رسول زاده

تو سرو بودی و حالا خمیده ای تنها
به دوش ، بار مصیبت کشیده ای تنها

اگر که پیر شدی ، علتش ز کودکی است
چها گذشت به کوچه ! چه دیده ای تنها ؟

کسی ندیده به جز مادرت که دنبالش
پی مسیر پر از خون دویده ای تنها

کسی ندیده بجز خواهرت که هر شب را
به های های ز خوابت پریده ای تنها

نکشت زهر تو را خاطرات مادر کشت
کنون به بستر مرگ آرمیده ای تنها

چه زخم های زبانی که خورده ای در جمع
چه طعنه ها که به جانت خریده ای تنها

میان شهر اگر ناسزا نثارت شد
میان خانه ی خود هم شنیده ای ، تنها

ز دست همسر خود جای آب و شیر و غذا
دو کاسه زهر هلاهل چشیده ای تنها

به هر نفس زدنت پاره ی جگر ریزد
درون طشت بلایی که چیده ای تنها

دل تو رفت از این طشت خون به طشت شراب
کجای قصه ی سر را تو دیده ای تنها

دل تو رفت به گودال کشته ای مظلوم
کنار پیکر در خون تپیده ای تنها

دل تو رفت در آن خیمه های شعله نشین
که سوخت دامن زینب ، رشیده ای تنها

دل تو رفت به شهری که می زدند ز بام
هماره سنگ به راس بریده ای تنها

اشعار شهادت پیامبر اسلام(ص)

حمید رمی

آنکه با غمزه‌‌های گفتارش
درس‌آموزِ صد مدرّس بود
در نفس‌های آخرِ عمرش
قلم و کاغذی طلب بنمود

چون که می‌خواست مردمِ دینش
نشوند از مسیر حق، گمراه
خواست در آخرین وصیت خویش
بنویسد: "علی ولی‌الله"

ناگهان از میان جمعیت
محضر حضرت رسول‌الله
یک نفر _آن‌که دانی و دانم_
گفت "ان الرجل لیهجر"... آه

او که آیات را نمی‌فهمید
گفت قرآن برای ما کافی‌ست
او نفهمید که کلام رسول
جز کلام خدای سبحان نیست

آن رسولی که گفت: ای مردم!
یک امانت زِ من کنار شماست
اجر پیغمبریِ من، تنها
احترامِ به دخترم زهراست

چند روزی گذشت... مردی که
بر نبی بست تهمتِ هذیان
او که قرآن برای او بس بود
حمله‌ور شد به کوثر قرآن

کوچه آماده، هیزم آماده
یک نفس مانده بود تا آتش
داد زد: ای اهالیِ خانه
یا که بیعت کنید یا آتش...

همه گفتند: فاطمه آنجاست
گفت: فضه، حسن، علی، یا او،
هرکسی پشت درب این خانه‌ست
طعمه‌ی آتش است حتی او

همه گفتند: محسنش پس چه؟
گفت: فرقی نمی‌کند اصلاً
باید این خانه را بسوزانم
مرد باشد میانِ آن یا زن

چند لحظه سکوت کرد و سپس
چند گامی سوی عقب برگشت
همه گفتند: منصرف شده است
همه گفتند که بخیر گذشت

ناگهان باز سمت خانه دوید
لگدی زد به در...خدا!... مادر
فاطمه بی‌سپر...خدا!... محسن
در شده شعله‌ور...خدا!...مادر

محمدعلی بیابانی

ای در هوای ماتم تو عرش، سوگوار
ای در غم تو چشم سماوات، اشکبار

اسلام در مصیبت تو می شود یتیم
دین در فراق روی تو بی تاب، بیقرار

ما را در اوج گنبد خضرای خود ببر
تا روی گنبدت بنشینیم چون غبار

هرگز ز یاد حضرت زهرا نمی رود
چشمی که شد ز ماتم تو ابر نوبهار

رفتی و از مدینه ی تو رفت دلخوشی
کوچید مرغ عشق و محبت از آن دیار

سر زد پس از تو ای به همه خلق مهربان
از امت تو آنچه نمی رفت انتظار

هرچند از تو غیر محبت ندیده بود
اما به اهل بیت تو بد کرد روزگار

گلچین رسید و بعد تو خشکید پشت در
یاسی که مانده بود ز باغ تو یادگار

گر می گرفت آتش کینه به خانه و
می رفت سمت پهلوی گل دست های خار

آن دست که به بازوی زهرا قلاف زد
انداخت دور گردن مولا طناب دار

در بین کوچه باز همان دست آمد و
دیوار کوچه خون شد و افتاد گوشوار

میثم مومنی نژاد

گرفته بوی شهادت شب وفاتش  را
بیا  مرور کن  ای اشک  خاطراتش را

مورخان  بنوشتند  با   سرشک یتیم
هجوم درد   به  سر تا سر  حیاتش را

سه سال شعب ابیطالب و شکنجه وبعد
چقدر  مرگ خدیجه  فسرد  ذاتش   را

چه سنگها  که بر آیینهُ  وجودش خورد
چه طعنه ها که ابوجهل زد  صفاتش را

برای غارت جانش قریش خنجر بست
ولی  خدای علی  خواسته نجاتش  را

دلش چو ماه شکست و دو نیم شد اما
ندید  سبزی یِ  باران  معجزاتش   را

حرا  شروع رسالت   غدیرخم   پایان
ادا نمود   تمامی یِ   واجباتش  را

...وبعد غیر علی هر که رفت در محراب
شنید  نعرهُ ( لا تقربو الصلاتش )  را

انتهای پیام/