یادداشت| فراموشی به سبک فرانسوی؛ دلسوزی برای ایران توسط فرانسه متشنج

به گزارش خبرگزاری تسنیم، با بروز اغتشاش‌ها در ایران مقامات برخی کشورهای غربی از جمله فرانسوی‌ها با دخالت آشکار در امور داخلی ایران از آشوبگران حمایت کردند. سخنگوی وزارت خارجه فرانسه با حمایت از ناآرامی‌ها در کشورمان خواستار «احترام ایران به آزادی بیان و حق اعتراضات مسالمت‌آمیز» شد.

ژست دموکراتیک فرانسوی‌ها که اهدافی سیاسی را دنبال می‌کند، راز برملا شده‌ای دارد که باعث می‌شود کسی نمایش دلسوزی مصنوعی پاریس را باور نکند. فرانسه برای مدت طولانی است که شاهد تظاهرات جلیقه زردها و سرکوب آنها در این کشور بوده است.

جنبش جلیقه زردها جنبشی سیاسی در فرانسه است که عدالت اقتصادی را دنبال می‌کند. این جنبش پس از جمع کردن یک میلیون امضا برای دادخواست اینترنتی (petition) در 17 نوامبر سال 2018 تظاهرات وسیع خود را آغاز کرد. این جنبش  که چند روز گذشته سالگرد پیدایش خود را برگزار کرد، اعتراضات خود را علیه افزایش قیمت سوخت و هزینه‌های زندگی آغاز کرد، اعلام می‌کند که اصلاحات مالیاتی دولت بار نامتناسبی را بر دوش قشر کارگری و طبقه متوسط به ویژه در مناطق روستایی و حاشیه شهرها می‌گذارد.

پلیس فرانسه در واکنش به صدای اعتراضی مردم ناراضی، از مشت آهنین استفاده کرد؛ به نحوی که از زمان آغاز اعتراضات در فرانسه طی یکسال گذشته چندین نفر کشته شده‌اند. سی‌ان‌ان در گزارشی در این خصوص شمار زخمی‌ شدگان را حدود 2200 نفر اعلام کرد. فقط تعداد کسانی که حداقل یک چشم خود را از دست دادند تابستان امسال به 24 نفر رسید.

در حالی که اعتراضات مردم فرانسه پوشش رسانه‌ای در خوری نداشت و با تحریف رسانه‌ای مواجه شد، حدود دو سوم مردم فرانسه از این جنبش حمایت می‌کنند. کنفدراسیون عمومی کار (CGT) در پی اعتصاب گسترده در بخش ترافیکی و سایر اتحادیه‌ها در روز 5 دسامبر است. دو هفته قبل جنبش جلیقه زردها فراخوانی برای همگرایی با این اعتصاب صادر کرد که با واکنش مثبت کنفدراسیون عمومی کار مواجه شد. این کنفدراسیون از جنبش جلیقه زردها دعوت کرد تا به آنها در این اعتصاب بپیوندند. اما هیچکدام از این تحولات بازتابی را در رسانه‌های فرانسه نداشته و آنها تصویری محدود و مخدوش از اعتراضات ارائه کرده‌اند.

شاید بتوان گفت که جنبش جلیقه زردها تنها یا از معدود جنبش‌های خودجوش، بدون رهبر و فاقد تشکیلات است که توانسته این مدت زمان طولانی دوام بیاورد.

حال فرانسه‌ای که خودش اعتراض مردمش را به هیچ وجه برنمی‌تابد، با فراموش کردن همه این درگیری‌ها و هیاهویی که خود به آن مواجه است، اکنون تلاش می‌کند درس دموکراسی به ایران بدهد. اغتشاش و ایجاد ناامنی بحثی است که هیچ دولتی در هیچ نقطه‌ای از دنیا زیر بار آن نمی‌رود و در صورت لزوم از نیروها و ابزار لازم برای برگرداندن آرامش به جامعه استفاده می‌کند.

از برخورد خشونت بار پلیس آمریکا در مقابله با جنبش 99 درصدی‌ها گرفته تا سرکوب معترضان در فرانسه توسط پلیس این کشور. اما وقتی بحث بحث ایران باشد، موضوع تفاوت می‌کند و باید با خط کشی متفاوت و استانداری دوگانه موضوع را ارزیابی کرد. جالب اینجاست که اعتراضات در فرانسه بیش از یکسال طول کشیده اما اعتراضات و اغتشاشات در ایران فقط چند روز به طول انجامید که در پی آن مردم در بسیاری از شهرها در محکومیت اغتشاشات و حمایت از امنیت به خیابان‌ها آمده و راهپیمایی کردند.

از طرف دیگر، فرانسه، آمریکا و کشورهای اروپایی دیگر که در ظاهر سنگ مردم ایران را به سینه می‌زنند همان کسانی هستند که تحریم‌های گوناگونی را علیه مردم ایران از جمله در زمینه محصولات پزشکی و دارویی اعمال کرده‌اند. دولت آمریکا به ویژه با در پیش گرفتن فشار حداکثری روز به روز تحریم‌های جدیدی را علیه ایران اعمال کرده است. کشورهای اروپایی‌ها با خروج آمریکا از برجام، به تعهدات خود در این توافق پایبند نبوده و بالعکس در عمل پایبندی خود به تحریم‌های آمریکا را اثبات کرده‌اند. حتی برخی کشورها مانند انگلیس قبل از خروج آمریکا از برجام از ایران رفتند. بریتیش ایرویز نمونه مناسبی برای این موضوع است که با وجود صرفه اقتصادی پروازها، قبل از اینکه ترامپ از توافق هسته‌ای بیرون برود، پروازهای خود به ایران را متوقف کرد. فرانسه هم که معروف به پلیس بد بوده و بارها مواضع و سیاستهای تندی را علیه ایران و مردم ایران اتخاذ کرده، این بار مدعی حمایت از منافع مردم ایران شده است. ولی به نظر می‌رسد اگر کشورهای اروپایی، و آمریکا نگران مردم و منافع آنها هستند، در عمل به تعهدات خود پایبند باشند و تحریم‌های غیرقانونی را بردارند؛ چرا که هدف اولیه و عمده تحریم‌ها زندگی و معیشت روزانه مردم عادی است.

تحریم‌های غیرقانونی و سرکوب اعتراضات مردمی در کشورهای غربی از جمله در فرانسه، دُم خروسی است که به هنگام حمایت این کشور از اغتشاشات در ایران بیرون می‌زند، و باور دلسوزی‌های مصنوعی را مشکل می‌کند.

انتهای پیام/.