مصوبه مجلس درباره دارندگان براتهای مفقود شده
نمایندگان مجلس در مصوباتی راهکارهایی برای دارندگان برات بعد از مفقود شدن را مشخص کردند.
به گزارش گروه پارلمانی خبرگزاری تسنیم، نمایندگان مجلس در جلسه علنی امروز(سه شنبه 5 آبان ) قوه مقننه و در ادامه بررسی جزئیات لایحه تجارت( کتاب دوم: اسناد تجارتی) مبحث نهم مربوط به مفقود شدن برات از ماده 422 تا 432 را تصویب کردند.
طبق ماده 422 در صورت مفقودشدن برات، به هر علت، دارنده آن میتواند به موجب اظهارنامه رسمی به هر یک از مسؤولان سند دستور عدم پرداخت و در صورت عدم قبول برات به براتگیر دستور عدم قبول دهد. این اظهارنامه علاوه بر نام براتدهنده و براتگیر و مبلغ و سررسید برات باید متضمن بیان نحوه تحصیل سند و علت فقدان آن باشد. در صورت تقاضای دارنده، هر یک از مسؤولان سند باید وی را برای ابلاغ دستور عدم پرداخت به مسؤول پیش از خود راهنمایی کند تا به براتدهنده برسد. هریک از مسؤولان سند در صورت امتناع از راهنمایی دارنده، مسؤول پرداخت وجه برات و خساراتی است که بر دارنده برات مفقود وارد شده است. دستوردهنده مکلف است ظرف مدت یکهفته از ارسال اظهارنامه متضمن دستور عدم قبول یا پرداخت ادعای مفقودشدن برات را نزد دادگاه صالح در محل پرداخت وجه سند به موجب دادخواست علیه کلیه مسؤولان سند ثبت کند. این دادخواست باید به کلیه مسؤولان سند ابلاغ شود. در صورت عدم ثبت دادخواست مذکور ظرف مهلت مقرر، دستور عدم قبول یا پرداخت بلااثر میشود و دستوردهنده امکان صدور دستور مجدد نخواهد داشت.
بر اساس ماده 423 تا زمانی که سررسید برات مفقود فرا نرسیده است، دارنده میتواند با اثبات تعلق برات مفقود به خود و دادن تأمین مناسب به موجب دستور دادگاه از صادرکننده نسخه جایگزین مطالبه کند. صادرکننده سند جایگزین باید بر روی آن عبارت «نسخه جایگزین» را درج کند.
طبق ماده 424 دارنده برات مفقود برای تحصیل نسخه جایگزین میتواند به ظهرنویس پیش از خود رجوع کند. هر یک از ظهرنویسان نیز ملزم است دارنده برات مذکور را برای مراجعه به ظهرنویس پیش از خود راهنمایی کنند تا به براتدهنده برسد. هزینه این اقدامات بر عهده دارنده برات مفقود است. ظهرنویس در صورت امتناع از راهنمایی دارنده، مسؤول پرداخت وجه برات و خساراتی است که به دارنده برات مفقود وارد شده است.
بر اساس ماده 425 چنانچه سررسید برات مفقودشده فرارسیده باشد، دارنده فقط میتواند با اثبات تعلق برات مفقود به خود و دادن تأمین مناسب، به موجب دستور دادگاهی که ادعای فقدان سند نزد آن به ثبت رسیده است، پرداخت وجه برات را از مسؤولان سند مطالبه کند. در اجرای دستور مذکور، وجه برات بدواً از براتگیر مطالبه میشود و چنانچه به هر علت وصول وجه برات از براتگیر ممکن نشود، این دستور علیه سایر مسؤولان سند قابل اجراء خواهد بود. چنانچه دارنده برات مفقود به یکی از مسؤولان سند دستور عدم پرداخت نداده و یا دادخواست ادعای فقدان سند را علیه وی ثبت نکرده و آن مسؤول بهموجب این قانون وجه سند را پس از ارائه سند پرداخته باشد، بریءالذمه میشود و کلیه حقوق ناشی از سند را به دست میآورد و میتواند به مسؤولان پیش از خود رجوع کند، حتی اگر به آنها دستور عدمپرداخت داده شده باشد.
طبق ماده 426 چنانچه هریک از مسؤولان سند اطلاعات و مدارکی داشته باشد که میتواند مالکیت شخص مدعی فقدان سند بر آن را اثبات کند، وی ملزم به ارائه اطلاعات و مدارک مذکور است و درصورت تخلف مسؤول خسارت واردشده میباشند.
طبق ماده 427 اگر دارنده برات مفقود تأمین موضوع مواد (423) یا (425) این قانون را تسلیم نکند، سه سال پس از سررسید و با اثبات تعلق برات مفقود به خود و بدون دادن تأمین میتواند پرداخت وجه برات را به موجب حکم دادگاه از قبولکننده یا براتدهندهای که برات او قبول نشده است، مطالبه کند. در هر حال، دارنده پس از اثبات تعلق برات مفقود به خود میتواند از دادگاه تقاضا کند که شخص مذکور وجه سند را در صورتی که حال باشد، بهفوریت و در صورتی که مؤجّل باشد، پس از انقضای أجل، به صندوق دادگستری بسپارد. در این صورت، پرداخت وجه تودیعشده به دارنده منوط به سپردن تأمین یا گذشتن سهسال از سررسید سند است.
بر اساس ماده 428 چنانچه پس از گذشت سه سال از سررسید برات مفقود مبلغ آن بهطور رسمی مطالبه یا در مورد آن اقامه دعوا نشود، دارنده نمیتواند از حیث تعهد براتی به مسؤولان سند رجوع کند. پس از گذشت مهلت مذکور، از تأمین موضوع مواد (423) یا (425) این قانون به درخواست تأمیندهنده فوراً رفع اثر میشود.
طبق ماده 429 اگر پیش از مهلت تعیین شده در ماده (428) این قانون سند ارائه شود، متعهد سند باید ارائهکننده سند را به دادگاهی که ادعای فقدان سند نزد آن به ثبت رسیده است، دلالت کند. در صورت رجوع ارائهکننده سند به دادگاه مذکور، دادگاه به مدعی فقدان سند اخطار میکند که دعوای خود را نزد همان دادگاه علیه ارائهکننده سند اقامه کند. در غیر این صورت، ادعای فقدان سند بلااثر است و ارائهکننده میتواند وجه سند را از کلیه مسؤولان آن مطالبه نماید.
بر اساس ماده430 هرگاه ادعای شخصی که به موجب ماده (422) این قانون دستور عدم پرداخت داده است، بلااثر شود، هریک از متعهدان سند مکلف به پرداخت وجه آن هستند و شخصی که دستور عدم پرداخت داده است مکلف به جبران خسارات واردشده به دارنده است و در صورت علم به بلاوجه بودن دستور عدم پرداخت به جزای نقدی معادل نصف مبلغ مندرج در سند محکوم میشود.
طبق ماده 431 در هر حال، اگر ارائهکننده سند به تشخیص دادگاه تأمین کافی بدهد، دادگاه دستور پرداخت وجه سند را صادر میکند و مسؤولان سند مکلف به پرداخت وجه برات به وی هستند، مشروط بر اینکه وجه سند به موجب مقررات این مبحث به دارنده برات مفقود پرداخت نشده باشد. هرگاه ادعای شخصی که به موجب ماده (422) این قانون دستور عدم پرداخت داده است، بلااثر شود، از تأمین مذکور فوراً رفع اثر میشود.
بر اساس ماده432 مبدأ محاسبه خسارت تأخیر پرداخت در مورد سند مفقود روز ارائه تأمین است.
انتهای پیام