موسوی قهار با صدایش، مهمان سفره و سجاده افطار و سحر مردم ایران بود

به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، محمدرضا غلامرضازاده، مداح اهل بیت(ع) و مناجات‌خوان در گفت‌وگو با فارس با اشاره به ویژگی‌های شخصیتی مرحوم استاد سید قاسم موسوی قهار اظهار داشت: من از گذشته و نزدیک با ایشان آشنا بودم و ارتباط داشتم. او از حنجره مخملی برخوردار بود که این نعمت را خداوند به وی عطا کرده بود و او نیز در مسیر اهل بیت علیه‌السلام و همچنین مدح و مناجات به کار می‌برد.

خاطره مشترک سحرها و افطاری‌های مومنان

وی اضافه کرد: بسیاری از مردم با صدای زیبای این مرحوم متوجه دین و شعائر مذهبی شدند و این نتیجه نعمتی بود که خداوند به وی عطا کرده بود. بسیاری از مردم در زمان افطار و یا سحرهای ماه رمضان با نوای مناجات استاد موسوی قهار لحظات خود را سپری می‌کردند.

غلامرضازاده با بیان اینکه زنگ صدای ایشان بسیار خاص بود، گفت: انسان با صدای وی متوجه معنای ادعیه می‌شد؛ چون با صوت خاص خود و توجه بسیاری که به معنای ادعیه داشت، الحان مختلف را در دعاخوانی به کار می‌برد؛ به طوری که الحان را متناسب با مضامین دعا مورد استفاده قرار می‌داد و انسان از قرائت دعای وی می‌توانست به معنا پی ببرد که این هنر بسیار والایی است. بسیار مهم است که افراد فارسی‌زبان بتوانند با لحن و صوت به معنای دعاهای عربی پی ببرند و این تخصص و هنر استاد موسوی قهار بود.

جمعیت مراسم برای موسوی قهار ارزش نداشت

وی با اشاره به خاطره‌ای از ملاقات خود با استاد موسوی قهار تصریح کرد: روزی در حرم عبدالعظیم حسنی(ع) زمانی که وی در دوره نقاهت حنجره به سر می‌برد و امکان تکلم نداشت با او ملاقات کردم که با زبان اشاره با بنده سخن گفت. استاد موسوی قهار مداحی بااخلاص بود که اصلا برایش مهم نبود، در مجلس برای چند نفر در حال اجرای مراسم است و همان انرژی را که برای جمعیت هزار نفری صرف می‌کرد، برای جمعیت کم نیز مورد استفاده قرار می‌داد.

دلیل کشش و جذب دعاخوانی‌های موسوی قهار

این مداح اهل بیت علیه‌السلام و مناجات‌خوان با بیان اینکه استاد موسوی قهار زمانی که دعا می‌خواند، گویی خود را در محضر خداوند می‌دید، تصریح کرد: او خدا را حاضر و ناظر می‌دید، لذا با حضور قلب دعا را می‌خواند و کلمات را بر زبان طنین‌انداز می‌کرد. به همین دلیل زمانی که مناجات وی از رسانه ملی پخش می‌شد کشش داشت و مردم را جذب خود می‌کرد. دلیل آن نیز قرائت با حضور قلب بود.

وی ادامه داد: قرائت دعا با حضور قلب، ناشی از حس و توجهی بود که وی از جانب خداوند کسب کرده بود. این کار، موجب می‌شد او واسطه فیض خداوند برای مردم باشد.

موسوی قهار علی‌رغم شهرت و کسوت،‌ بسیار متواضع بود

غلامرضازاده با اشاره به ویژگی‌های رفتاری استاد موسوی قهار گفت: شاید بسیاری تصور کنند با توجه به اینکه او کسوت استادی در حوزه مناجات‌خوانی داشت و یا صدایش از رسانه ملی بارها پخش شده بود، تکبر و غرور زیادی داشته باشد، اما استاد موسوی قهار بسیار متواضع بود و اصلاً برایش اهمیت نداشت که در چه مجلسی و با چه جمعیتی می‌خواند. اصلاً نمی‌گفت برای حضورش در یک مجلس باید جمعیت بسیاری حاضر باشد. موسوی قهار حتی با کسانی که او را نمی‌شناختند یا از شهرت او باخبر بودند، همان برخوردی را داشت که با افراد آشنا انجام می‌داد. تواضع، مردم‌داری، اجتماعی بودن و ... از ویژگی‌های مشهود است.

این مداح و مناجات‌خوان افزود: بارها استاد موسوی قهار را برای اجرای مراسم به هیأت‌های دوردست دعوت می‌کردند و او بدون اینکه بداند جمعیت چه تعداد است، قبول می‌کرد و حضور ‌می‌یافت. خالصانه نیز در مجلس می‌خواند که این یکی از نشانه‌های تواضع وی است.

دعاخوانی که ردیف‌شناس بود

وی با بیان اینکه موسوی قهار در دعاخوانی تلفیقی از دستگاه‌ها و الحان فارسی و عربی را تلفیق می‌کرد، گفت: وی نغمات فارسی و عربی را در دعاخوانی رعایت می‌کرد و با ترکیب آن‌ها، نوای دل‌نشینی را ایجاد می‌کرد. صوت خوانده شده از سوی موسوی قهار کاملاً روی ردیف‌های آوازی بود.

غلامرضازاده تصریح کرد: موسوی قهار کلمات را بسیار خوب ادا و ردیف‌ها را کاملاً مرتب رعایت می‌کرد و به‌نوعی می‌دانست در دعا‌خوانی چه می‌کند و سرگشته و حیران نبود. به‌همین دلیل مردم نیز از نوا و صدای او لذت می‌بردند.

این مداح و مناجات‌خوان در پایان خاطرنشان کرد: استاد موسوی قهار ردیف‌های آوازی را در دعا‌خوانی، مناجات و مداحی خوب شروع می‌کرد، در ادامه به موقع به اوج می‌رساند و در نهایت خوب تمام می‌کرد که نمونه بارز این مهم را در دعای سحر و دعای سلامتی امام زمان (عج) که وی خوانده و بارها از رسانه ملی پخش شده است، مشاهده می‌کنیم.

انتهای پیام/

بازگشت به صفحه رسانه‌ها