یادداشت| برخی دین را سپر علمکرد ضعیف خود می‌کنند

استاد دانشکده الهیات معتقد است برخی از مردم دنبال دنیاطلبى و سودجویی هستند و از دین به عنوان وسیله‌اى براى دستیابی به آن مقاصد بهره مى‌جویند و در جای خود، دین را سپر علمکرد ضعیف خود می‌کنند.

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، منصور پهلوان، عضو هیئت علمی دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران طی یادداشتی نوشت:

یکى از گرفتارى‌هاى ملت ما این است که بعضاً با افرادی منفعت‌طلب و خودخواه مواجهیم که مدام دم از خدا و پیغمبر مى‌زنند و از اسلام و قرآن مایه مى‌گذارند، اما وقتى کامروا شدند و به مقاصد پلید خود دست یافتند، دیگر خدا و پیغمبر را نمى‌شناسند و هر خیانتى را مرتکب مى‌شوند؛ مثلاً اموالى از بیت‌المال را بالا کشیده و فرار را بر قرار ترجیح مى‌دهند.

البته این گرفتارى‌ها اختصاص به زمان ما ندارد؛ حتى خود ائمه‌ى دین هم به این دردها مبتلا بودند؛ مثلاً عمر بن سعد که مردى به ظاهر دیندار بود، براى بدست آوردن حکومت رى و خوردن گندم آن، به لشکریان خود که مقابل امام حسین علیه‌السلام و یاران وفادارش ایستاده‌اند، چنین خطاب مى‌کند: یا خَیْلَ اللّهِ ارْکَبی وَ بِالْجَنَّةِ اَبْشِری؛ یعنى اى لشکریان الهى، سوار بر مرکب‌هاى خود شوید و به آل‌الله حمله کنید که شما را به بهشت بشارت مى‌دهم. حالا ببینید امام حسین علیه‌السلام چه مى‌فرماید؛ کلامى که هم براى آن روزگار و هم براى روزگار ما جواهر است: إِنَّ النَّاسَ عَبِیدُ الدُّنْیَا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ یَحُوطُونَهُ‏ مَا دَرَّتْ مَعَایِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیَّانُون‏؛ یعنی مردم بندگان دنیا هستند و دین لعابى است که تا زندگى روبراه است، به دور زبان مى‏‌گردانند و چون دوران آزمایش رسد دینداران کمیاب شوند. (تحف العقول، ص٢٤٥)

آرى؛ بیشتر مردم دنبال دنیاطلبى و سودجویی هستند و از دین به عنوان وسیله‌اى براى دستیابی به آن مقاصد بهره مى‌جویند و اگر هم اعتراضى به آنها بشود، به خاطر منافع مادی خویش و عدم گذشت از امتیازات، دین را سپر علمکرد ضعیف خود می‌کنند و کذب را بر صداقت ترجیح می‌دهند؛ مسئله‌ای که امیرالمؤمنین علیه‌السلام آنها را علامت ایمان و دیندارى معرفی کرده و مى‌فرماید: عَلَامَةُ الْإِیمَانِ‏ الْإِیمَانُ أَنْ تُؤْثِرَ الصِّدْقَ حَیْثُ یَضُرُّکَ عَلَى الْکَذِبِ حَیْثُ یَنْفَعُک‏؛نشانه ایمان آن است که راست بگویى، آنگاه که تو را زیان رساند و دروغ نگویى که تو را سود رساند.»

خوش بود گر محک تجربه آید به میان
تا سیه روى شود هر که درو غش باشد

انتهای‌پیام/

واژه های کاربردی مرتبط
واژه های کاربردی مرتبط