"نگاه نو" فجر ۳۸ |کارگردان "لباس شخصی": ساختن تهران دهه ۱۳۶۰ واقعاً دشوار بود

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، جشنواره فیلم فجر امسال میزبان فیلمی در گونه تریلر سیاسی و معمایی است.

ژانر سیاسی و معمایی که از ژانرهای جذاب سینمای جهان است در سال‌های دهه 1360 و 1370 در پرده سینمای کشور به وفور دیده می‌شود. فیلم‌هایی که درباره سرنوشت سیاسی و تاریخی ملت ایران بود. این گونه سینمایی جذاب طرفداران زیادی را در میان سینمادوستان دارد اما متأسفانه در سال‌های ابتدایی دهه 1380 به بعد، این گونه سینمایی کمتر بر پرده نقره‌ای دیده شد.

_{نمایی از لباس شخصی}

البته در سال‌های اخیر فیلم‌هایی مانند سیانور و ماجرای نیمروز از معدود فیلم‌هایی بودند که توانستند خاطره سینمای تریلر سیاسی را زنده کنند و در گیشه نیز موفق باشند.

امسال نیز سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر شاهد حضور فیلمی در این سبک به نام «لباس شخصی» به کارگردانی «امیرعباس ربیعی» است. این فیلم در بخش نگاه نو (فیلم‌های اول) این جشنواره شرکت خواهد کرد.

به همین دلیل با ربیعی کارگردان این اثر در گفت‌وگوی کوتاهی از حس و حال و هوای فیلم و دیگر نکات مهم پرسیدیم.

ربیعی در ابتدا درباره فیلم گفت:‌ فیلم «لباس شخصی» درباره فعالیت‌های مخفی حزب توده و واقعه تاریخی مرتبط با آن است که در سال‌های 1360 و 1361 می‌گذرد. فیلم در گونه سیاسی، معمایی و پلیسی است که نسبت به دیگر ژانرهای سینمایی بیشتر با این فضا و سوژه ارتباط دارد.

ربیعی ضمن بیان علاقه خود نسبت به این ژانر سینمایی گفت: بیشتر فیلم‌های کوتاه من که قبل از این فیلم ساختم در ژانر سیاسی بوده‌اند و همواره در تلاشم تا با قواعد این سبک فیلم بسازم.

وی درباره این سبک از فیلمسازی گفت: واقعیت این است که این ژانر جایش در سینمای امروز ما خالی است و کمتر فیلمی درباره آن داریم. بنابراین احساس کردم که باید فیلمی در این گونه سینمایی بسازم؛ فیلمی که با داشتن ماجرای پرپیچ و خم به واقعه‌ای تاریخی نزدیک باشد.

_{نمایی از لباس شخصی}

کارگردان «لباس شخصی» درباره انتخاب بازیگران فیلم به خبرنگار تسنیم گفت:‌ به دلیل اینکه ماجرای فیلم معمایی است و نمی‌خواستیم که با استفاده از بازیگران چهره، فرضیه‌هایی درباره نقش آنان ایجاد بشود، از بازیگران چهره استفاده نکردیم بلکه ملاک ما انتخاب بازیگران تئاتر و فیلم‌ کوتاه بود که قبلاً نیز با آنان همکاری کرده بودیم.

وی درباره سهم اقتباس و برداشت آزاد در این فیلم بیان کرد: سینمای داستانی به خاطر ماهیت آن کمتر از مستندات به طور کاملاً واقعی بهره می‌برد، البته اگر مستند می‌ساختم قطعاً از عناصر کاملاً واقعی و منطبق با تاریخ استفاده می‌کردم اما طبیعتاً در فیلم داستانی از شخصیت‌های خیالی و مکان‌های غیر واقعی استفاده شده است.

ربیعی در پاسخ به این سؤال که آیا فیلم‌های سیاسی سال‌های اخیر مانند «سیانور» در فیلم «لباس شخصی» اثرگذار بوده‌ است یا خیر؟ اشاره کرد که قبل از آنکه این فیلم‌ها ساخته شود در فیلم کوتاه اقدام به ساخت فیلم‌های سیاسی کرده است اما در ناخودآگاه او چه این فیلم‌ها و چه فیلم‌های مطرح سیاسی دهه 1360 اثرگذار بوده‌اند. البته این اثرگذاری بیشتر در زمینه تولید فیلم مانند صحنه‌سازی‌ها، دکور و... بوده است. ساختن تهران دهه 1360 واقعاً دشوار بود.

انتهای پیام/