«آب‌بستن» به استقلال و پرسپولیس در آستانه دربی!
استقلال و پرسپولیس مدت‌هاست با مسئله‌ای مواجه هستند که انگار تمامی ندارد, پدیده‌ای که ممکن است در نهایت به این تیم‌ها «آب ببندد» یا آنها را در خود غرق کند.
خبرگزاری تسنیم- علی عابدیان- سال‌ها پیش جریان واگذاری استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی تا مراحل آخر که قیمت‌گذاری و مزایده بود پیش رفت اما در نهایت با کلی حاشیه و حرف و حدیث راه به جایی نبرد و به کل لغو شد تا در نحوه اداره این باشگا‌ها «آب از آب هم تکان نخورد». هر چند بعد‌ها حتی گفته شد در این بین عده‌ای می‌خواستند با واگذاری این باشگاه‌ها یا خرید آنها «از آب کره بگیرند». امسال نیز با وجود تاکیدهای مصرانه و «به آب و آتش زدن»های وزیر ورزش, اهالی دولت و برخی نمایندگان مجلس به واگذاری دو باشگاه استقلال و پرسپولیس -آن هم تا پایان سال 1398- در فاصله 45 روزه تا پایان این مهلت اما هنوز هیچ نشانی از پیشرفت در روند اجرا و نهایی شدن این تصمیم دیده نمی‌شود و حتی این کار به سال آینده هم موکول شده تا به کل در سال 98 خصوصی‌سازی «آب از سرش گذشته باشد».
در روز‌هایی که وعده‌های مسعود سلطانی‌فر, وزیر ورزش و جوانان برای واگذاری این باشگاه‌ها گوش فلک را کر کرده بود, خبرگزاری تسنیم در تاریخ 24 مهرماه 98 در مطلبی با عنوان«آغاز دوباره بازی «سرِ کاری» واگذاری پرسپولیس و استقلال/ سرگرمی انتخاباتی با «کلید» واژه خصوصی‌سازی» به موانع سد راه و اهداف احتمالی پشت پرده اشاره کرده و به نوعی به فعالان این جریان تذکر داده بود «فکر نان کنند که خربزه آب است».
از گفت‌و‌گوی میرعلی‌اشرف پوری حسینی, رئیس وقت سازمان خصوصی‌سازی با تسنیم, می‌شد به این نکته رسید که در جهت پیشبرد اهداف خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس از سمت سازمانش حتی «آب هم از دستی نخواهد چکید». او اعلام کرده بود واگذاری این باشگاه در سال 98 بعید به نظر می‌رسد. (لینک مطلب)
بعد از این قضایا باز هم وزارت‌نشین‌ها دست از اصرار برای خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس برنداشتند و اقداماتی را طبق برنامه در دستور کار قرار دادند تا دوباره این ماجرا «آب زیر پوستش برود». ابتدا یک مسئول (جمشید تقی‌زاده) برای پیگیری و مذاکره درباره نحوه واگذاری باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس مشخص شد (لینک مطلب) و در ادامه سلطانی‌فر به معاونانش دستور داد تا واگذاری استقلال و پرسپولیس را اولویت کاری‌‌شان قرار دهند (لینک مطلب) حتی در نشستی با حضور 4 وزیر دولت, معاون اول رئیس جمهور هم پیرو موافقت روحانی وارد عمل شد و توجه زیاد وزیر ورزش به خصوصی‌سازی این باشگاه‌ها را مایه خرسندی و تسریع در این روند را مورد تاکید دولت دانست تا «آب بیاید و تیمم باطل شود» (لینک مطلب)
با وجود سابقه چندین ساله در به جریان افتادن این پرونده و ناکامی‌های پیاپی -حتی در دولت‌های قبلی- وزارت ورزش با این نگاه که «ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است» عزمش را برای به سرانجام رساندن این کار جزم کرد اما یک بار دیگر «آب پاکی روی دستش ریخته شد»؛ این بار توسط علیرضا صالح, رئیس جدید سازمان خصوصی‌سازی. او دو روز پیش با غیر‌ممکن دانستن خصوصی‌سازی باشگاه‌ها با وضعیت کنونی, انجام مقدمات این کار را به 6 ماهه اول سال 1399 موکول کرد!
صالح با بیان جملاتی مثل «یکی از آسیب‌هایی که در فرآیند خصوصی‌سازی وجود داشته عدم آماده‌سازی ابتدایی بنگاه‌های واگذار شده بوده», «باید برای بخش خصوصی احترام قائل شویم» و «واگذاری دو باشگاه با مجموعه‌ای از مشکلات و ابهامات هنر نیست» سعی کرد نشان دهد که «اگر آب نمی‌آورد, کوزه را هم نمی‌شکند».
با این وضعیت که صراحتاً مشخص می‌کند شرایط واگذاری پرسپولیس و استقلال به هیچ وجه مهیا نیست, نمی‌توان روی وعده‌های پیاپی و تنها اعلام یک مهلت زمانی برای به سرانجام رسیدن این کار, حساب کرد. باید «فکر نان بود که خربزه آب است», باید ابتدا سازوکار پذیرش این باشگاه‌ها با اصلاح روند اقتصادی, روشن شدن صورت‌های مالی و وضعیت دارایی‌‌ها مقدمات پذیرش در فرابورس فراهم شود و بعد به دنبال خوب «از آب در آمدن» نتیجه کار باشد.
این باشگاه‌ها ده‌ها سال است که «از آب و گِل در نیامده‌اند» و هنوز دولتی اداره می‌شوند و با تغذیه از بیت‌المال کلی بدهی و ابهام را به بار آورده‌اند و نمونه بارز شرکت‌های زیان‌ده به شمار می‌آیند. همانطور که «آب اگر یک‌جا بماند, می‌گندد» شاید دولتی‌ماندن این باشگاه‌ها و سروسامان نگرفتن‌‌شان هم دلیل حال و روز امروز‌شان با میلیارد‌ها تومان بدهی و «دسته‌گُل‌هایی که آب داده‌اند» باشد.
برای همین باید درباره مزیت‌های خصوصی‌سازی این باشگاه‌ها نیز صحبت شود, خصوصی‌سازی می‌تواند باعث بهبود کارآیی, عدم مداخله سیاسی, بهبود عملکرد به واسطه فشار سهام داران و افزایش رقابت و بهبود درآمدزایی شود و آن وقت است که می‌توان گفت «خوش آن چاهی که آب از خود برآرد» اما به شرط اینکه این تغییرات حساس و مهم در چارچوب اصول و قواعد, زیر نظر کارشناسان ورزشی و اقتصادی و در شرایط و زمان مناسب انجام شود, وگرنه «سفره بی‌نان جُل است، کوزه بی‌آب گِل است». اینکه باشگاه‌ها باید حتماً تا فلان تاریخ خصوصی شوند -ولو با هر شرایط و وضعیتی- «بی‌گدار به آب زدن» است و تنها فایده آن شاید این باشد که عده‌ای بتوانند از این «آبِ گِل‌آلود ماهی بگیرند».
«روغن زیر آب نمی‌ماند» با این شرایط اگر این کار به سرانجام نیز برسد باید مشکلات جبران ناپذیرش را هم پیش‌بینی کرد. با سبقه چندین‌ساله‌ای که در این ماجرا وجود دارد, می‌توان فهمید تلاشی که برای خصوصی شدن استقلال و پرسپولیس می‌شود, فقط «آب در هاون کوبیدن» است, مگر اینکه بالاخره فردی پیدا شود که سازوکار اجرای هرچه بهتر این کار را از لحاظ ورزشی هم «فوتِ آب» باشد و با صبر و برنامه -و نه از روی هیجان و عجله- ابتدا به دنبال اصلاح زیرساخت‌ها و فراهم شدن مقدمات اساسی این کار برود و بعد اقدامات لازم برای عرضه در فرابورس یا هر راه دیگری را در دستور کار قرار دهد, چون «قوت آب از سرچشمه است» وگرنه در غیر این صورت تجربه نشان داده که با این فرمان هرچه برای خصوصی شدن استقلال و پرسپولیس گفته و عمل می‌شود, فقط «آب» است و «آب» است و «آب»!
انتهای پیام/
