انتظار رجعت امام حسین(ع) مانند انتظار ظهور امام زمان(عج)

حجت‌الاسلام رضا رفیعی کارشناس مسائل دینی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم به‌مناسبت سالروز ولادت امام حسین علیه‌‌ السلام گفت: یکی از اِشکالات ما شیعیان این است که برای یاد امام حسین(ع) بیشتر به گذشته می‌‏رویم و با خواندن داستان‌‏هایی از زندگی ایشان و ذکر مصیبت کربلا و گریه بر ایشان آرام می‏‌گیریم؛ در حالی که خود حضرت در روز عاشورا، یارانشان را به آینده متذکّر شده و از دوران رجعت و بازگشت به دنیا به‌همراه یارانشان می‏‌گوید.

وی افزود: این روایت را مرحوم میرلوحی در کتاب «کفایة المهتدی» صفحه 513 از کتاب «اثبات الرجعة» نوشته فضل‌بن شاذان آورده که با ذکر سند خویش از امام باقر(ع) روایت کرده است:

«امام حسین(ع) شبِ قبل از شهادت به یارانش فرمود: رسول خدا(ص) به من فرمود: "پسرم! تو به‌زودی به‌سوی عراق روانه شده و در سرزمینی به‌نام «عَمُورا» و «کربلا» فرود می‌‏آیی و همان‌جا شهید می‌‏شوی و جمعی نیز با تو به شهادت می‌‏رسند."، اینک وقت سفارش رسول خدا(ص) فرا رسیده است و من، فردا نزد او خواهم رفت. پس هر یک از شما دوست دارد که بازگردد، همین امشب بازگردد که من به او اجازه داده و بیعت خود را از او برداشتم؛ و در این باره تأکید بلیغ فرمود اما آنان راضی نشدند و گفتند: به خدا سوگند که هرگز از تو جدا نمی‏‌شویم تا اینکه هر کجا شما بروی ما نیز بیاییم. زمانی که حضرت چنین دید، فرمود: شما را بشارت باد به بهشت. به خدا سوگند که ما پس از آنچه فردا بر سرمان خواهد آمد، مدّتی که خدا بخواهد درنگ می‏‌کنیم و سپس خداوند ما و شما را هنگام ظهور قائمِ ما (از قبر) بیرون می‌‏آورد و از ظالمان انتقام می‌‏گیرد و من و شما، آنها را در غُل و زنجیرها و انواع عذاب‌‏ها و کیفرها مشاهده خواهیم کرد.»
به امام حسین(ع) عرض شد: ای پسر رسول خدا! قائمِ شما کیست؟ فرمود: هفتمین نفر از فرزندان پسرم محمّد باقر و او، حجّت‌بن الحسن‌بن علی‌بن محمّدبن علی‌بن موسی‌بن جعفربن محمّدبن علی، پسرم است و او همان است که مدّتی طولانی پنهان گشته و سپس آشکار می‌‏شود و زمین را پر از قسط و عدل می‏‌کند، همان‌گونه که پر از ظلم و جور شده است».

حجت‌الاسلام رفیعی خاطرنشان کرد: امام باقر(ع) در روایت دیگری فرمود: «امام حسین(ع) پیش از شهادت به یارانش گفت که رسول خدا(ص) به من فرمود: "پسرم! تو به‌زودی به سوی عراق روانه می‏‌شوی و آن سرزمینی است که پیامبران و جانشینان آنها در آنجا با یکدیگر دیدار کرده‌‏اند و آن سرزمین «عَمُورا» نام دارد و تو در آنجا شهید می‏‌شوی و جمعی از یارانت نیز همراه تو به شهادت می‏‌رسند که درد شمشیر و نیزه را احساس نخواهند کرد"؛ و این آیه را تلاوت فرمود: "(گفتیم: ای آتش! برای ابراهیم سرد و سلامت باش)، آتش آن جنگ نیز بر تو و آنان سرد و سلامت خواهد بود."
شما را بشارت باد! به خدا سوگند، همین که ما را بکشند، به محضر پیامبر(ص) وارد می‌‏شویم. سپس من تا آن زمان که خدا بخواهد، درنگ می‌‏کنم و اولین کسی خواهم بود که زمین برای او می‌‏شکافد، آنگاه از زمین خارج می‏‌شوم و خروج من، همزمان با خروج امیر مؤمنان علی(ع) و قیام قائم ما و حیات رسول خدا(ص) خواهد بود. سپس از جانب خدا، گروهی از آسمان بر من فرود می‏‌آیند که تاکنون به زمین نیامده‌‏اند و جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و سپاهی از فرشتگان نیز به‌سوی من فرود آیند و محمّد(ص) و علی(ع) و من و برادرم و همه کسانی که خدا بر ایشان منّت نهاده است، سوار بر مرکب‏‌های الهی ــ که اسبان دورنگ از جنس نور هستند و تاکنون کسی سوار آنها نشده ــ فرود می‏‌آییم.
سپس محمّد(ص) پرچم خود را به اهتزاز در آورده و آن را با شمشیر خود به قائم ما می‌‏دهد و ما تا آن زمان که خدا بخواهد می‌‏مانیم. سپس خداوند از مسجد کوفه، چشمه‌‏ای از روغن و چشمه‏‌ای از شیر و چشمه‏‌ای از آب بیرون می‌‏آورد. سپس امیر مؤمنان(ع) شمشیر رسول خدا(ص) را به من داده و مرا به شرق و غرب عالم می‌‏فرستد و من بر هیچ یک از دشمنان خدا نمی‌‏گذرم مگر آنکه خونش را ریخته و تمام بت‏ها را می‌‏سوزانم تا اینکه به دیار هند رفته و آنجا را فتح می‏‌کنم. و دانیال و یوشع نزد امیر مؤمنان(ع) آمده و گویند: خدا و پیامبرش راست فرمودند؛ و حضرت هفتاد نفر را با آن‏ها به‌سوی بصره می‌‏فرستد و آنان دشمنان خود را می‌‏کشند. و لشکری به سوی روم می‏‌فرستد و خداوند آنجا را به‌دست آنان فتح می‏‌کند. سپس من، جانوران حرام‌گوشت را می‏‌کشم تا بر روی زمین، جز حیوانات پاک نماند. و سراغ یهودیان و مسیحیان و دیگر ملّت‏ها رفته و آنان را بین اسلام و شمشیر مخیّر می‏‌کنم؛ پس هر کس اسلام بیاورد، او را رها می‏‌کنم و هر کس اسلام نیاورد، خداوند (به‌دست من) خونش را خواهد ریخت.
و هیچ یک از شیعیان ما نمی‌‏ماند مگر اینکه خداوند فرشته‏‌ای نزد او فرستد تا خاک را از چهره‏‌اش پاک کند (و او را رجعت بدهد) و همسران و منازلش را در بهشت به او بشناساند. و بر روی زمین، هیچ نابینا و زمین‏‌گیر و گرفتاری نمی‏‌ماند مگر آنکه خداوند به‌وسیله ما اهل‌بیت، گرفتاری او را برطرف خواهد کرد.
و برکت از آسمان بر زمین فرود آید به‌طوری که درختان، میوه‏‌های خداخواسته خود را سرشار آورند و مردم میوه‌‏های زمستان را در تابستان، و میوه‌‏های تابستان را در زمستان بخورند و این همان فرموده خداوند است: (اگر اهل کتاب، ایمان آورده و تقوا پیشه می‏‌کردند، ما برکات آسمان و زمین را بر ایشان می‌‏گشودیم، اما تکذیب کردند و ما نیز ایشان را به اعمالشان گرفتار کردیم)». (قطب‌الدین راوندی، الخرائج والجرائح، ج2، ص848)

این کارشناس مسائل دینی خاطرنشان کرد: همان‌طور که در سایر روایات نیز آمده است، دوران رجعت‏‌ها با بازگشت امام حسین(ع) آغاز می‌‏شود و رجعت ایشان همزمان با رجعت رسول خدا(ص) و امیرمؤمنان(ع) و قیام قائم(ع) خواهد بود و پس از ایشان یارانشان و سایر مؤمنان نیز به دنیا باز خواهند گشت و پس از نابودی دشمنان خدا در روی زمین، حکومت الهی را که خداوند به بندگان صالحش وعده داده برپا می‌‏کند و با گسترش ایمان و تقوا در میان بندگان، زمینۀ نزول برکات آسمان و زمین بر ایشان را فراهم خواهند کرد.

حجت‌الاسلام رفیعی اظهار کرد: چقدر زیباست که مؤمنان بیش از آنچه به عاشورا و ذکر مصیبت حضرت می‏‌پردازند، به دوران رجعت و آمدن حضرت و حوادث بعد از آن بپردازند و همان‌گونه که منتظر آمدن امام زمان(ع) هستند، منتظر آمدن امام حسین(ع) نیز باشند.

انتهای پیام/+