موسوی: سخت است والیبال به مدال المپیک برسد/ بازیکنانی در سطح ستاره‌های روسی و لهستانی نداریم

به گزارش خبرگزاری تسنیم، سید محمد موسوی، مدافع وسط تیم ملی والیبال ایران، فصل بسیار خوبی را از نظر آمار فردی در لیگ لهستان پشت سرگذاشت و عنوان بهترین مدافع پلاس لیگا را به خود اختصاص داد. پیش بینی می‌شد حضور در لهستان، آغازی بر ماجراجویی اروپایی «سید» باشد ولی به نظر می‌رسد او باز هم لیگ ایران را انتخاب کرده است.

گزارش جالب توجه یک سایت لهستانی را در مورد سید محمد موسوی می‌خوانید:

موسوی، یک مزرعه در نزدیکی تهران دارد که در آن به پرورش حیوانات زیادی از جمله شتر و شترمرغ و ... می‌پردازد. اسب سواری به او آرامش می‌دهد. او در ابتدا فقط در مزرعه‌اش دو اسب داشت که بعدها این مزرعه با افزایش تعداد حیوانات به یک باغ وحش تبدیل شده است. بعد از 4 سال که از تاسیس این مزرعه می‌گذرد، سگ‌ها، مرغ‌ها، گوسفندان، شترمرغ‌ها و ماهیان زیادی در زمینی که متعلق به بازیکن فصل پیش تیم «اولشتین» است به چشم می‌خورند. سبزی و گل هم در این مزرعه به وفور یافت می‌شود. مزرعه، محل گذران اوقات فراغت او در آخر هفته است. البته در مدتی که در لهستان حضور داشت، کارمندان او وظیفه مراقبت از مزرعه را بر عهده داشتند.

موسوی می‌گوید: من هر موقع وقت آزاد داشته باشم به بیرون از شهر می‌روم. ورزشکاران، دو بار می‌میرند، مرگ اول آنها زمانی است که بازنشسته می‌شوند. برای همین است که تصمیم گرفتم، چنین مزرعه‌ای را برای زندگی دوباره خودم داشته باشم.

تصور بازنشسته شدن یک ستاره ورزشی، بیش از خود بازیکن، هواداران او را نگران و ناراحت می‌کند. والیبالیست‌ها برای هواداران ایران، خدایان ورزش هستند و علاقه آنها نشان می‌دهد که والیبال بعد از فوتبال، پرطرفدارترین رشته در ایران است. رسانه‌های ایرانی، علاقه زیادی به والیبال دارند و حدود 12 روزنامه ورزشی در ایران فعالیت می‌کنند.

ملی پوش والیبال ایران می‌گوید: ما مسئولیت بزرگی روی شانه‌های خود داریم چون می‌دانیم که مردم زیادی به ما نگاه می‌کنند.

توجه و اشتیاق مردم به والیبالیست‌های ایرانی از لیگ جهانی 2013 و زمانی که تیم ملی ایران، پیروزی‌های درخشانی مقابل ایتالیا و صربستان کسب کرد به وجود آمد. تیم ملی ایران در سال 2019 علاوه بر قهرمانی آسیا، توانست جواز حضور در المپیک توکیو را هم کسب کند. ملی پوشان ایرانی با بازی‌های درخشان خود به مرحله نهایی لیگ ملت‌های 2019 هم صعود کردند. هواداران والیبال در ایران، برخی اوقات به بازیکنان مورد علاقه خود، هدیه هم می‌دهند که ممکن است گران هم باشد.

مدافع وسط تیم ملی ایران می‌گوید: من یک بار،‌ ساعتی به ارزش 5000 دلار به عنوان هدیه دریافت کردم ولی آن را قبول نکردم. ما معمولا هدایای کوچک‌تری مثل کتاب یا صنایع دستی دریافت می‌کنیم. حدود 2 ساعت از وقت ما بعد از هر بازی، صرف عکس گرفتن و امضا دادن به هواداران می‌شود. من سعی می‌کنم به رستوران‌های شلوغ نروم چون جمعیت زیاد باعث می‌شود که نتوانم در آرامش غذا بخورم.

شهرت والیبالیست‌ها گاهی از مرزهای یک کشور هم فراتر می‌رود. تیم ملی والیبال ایران یک طرفدار وفادار 70 ساله در آن سوی قاره آسیا یعنی ژاپن دارد. او علاقه خاصی به سعید معروف دارد. او تیم ملی ایران را در همه تورنمنت‌های ممکن از برزیل تا لهستان، همراهی و همیشه در همان هتلی که تیم ملی حضور دارد، اتاق رزرو می‌کند. این خانم 70 ساله ژاپنی ممکن است بعد از ظهرها، درِ اتاق بازیکنان ایران را بزند و ضمن هدیه دادن مقدار زیادی شکلات، دقایقی طولانی با آنها حرف بزند.

فاصله بهشت و جهنم، بسیار کوتاه است و هواداران متعصب یک تیم همیشه در طرف دیگر بهشت منتظر تیم رقیب هستند. سال گذشته، تیم ملی لهستان چنین جوی را در ارومیه تجربه کرد. تیم والیبال لهستان در مرحله گروهی لیگ ملت‌های 2019 در ست پنجم، بازی را به ایران واگذار کرد ولی اتوبوس حامل بازیکنان تیم قهرمان جهان تا 3 ساعت قادر نبود خود را به هتل محل اقامت خود برساند و در میان دریایی از هوادران ایرانی، اسیر شده بود. البته شرایط با پرتاب تعدادی سنگ و مشت و لگدهایی که به اتوبوس آنها برخورد می‌کرد از نظر لهستانی‌ها خیلی خطرناک به نظر می‌رسید.

با این حال جهنم واقعی برای حریفان را می‌توان ورامین دانست، جایی که سید در فصل 14-2013 در تیم آن شهر بازی می‌کرد.

سید در این مورد می‌گوید: شما باید برای برخورد تخم مرغ به درون زمین آماده باشید در حالی که ناظر بازی تاکید می‌کند که چیزی ندیده است! شرایط برای تیم حریف، بسیار سخت و خطرناک است چون ورودی و خروجی ورزشکاران با تماشاگران، یکی است. اوکاش ژیگادوو (پاسور تیم منحل شده سرمایه) از بیرون رفتن در چنین شرایطی واقعاً می‌ترسید.

پاسور تیم اولشتین در لیگ لهستان پیش از نخستین حضور محمد موسوی در سالن تیم «زاویرچه» به او نسبت به جو سنگین این سالن اخطار داده بود. سید با خنده می‌گوید: من در ذهنم یک جهنم واقعی را تصور کرده بودم. ما به زمین رفتیم و طرفداران در حالی که به زمین بازی نزدیک بودند، تیم خود را تشویق می‌کردند. جو سالن شهر زاویرچه اصلاً شبیه آنچه در ایران اتقاق می‌افتد، نبود. من رو به پاسور تیم کردم و پرسیدم که بدترین سالن پلاس لیگا همین بود؟!

بازیکنان ایرانی، سال‌ها به دلیل اینکه دستمزدی بسیار بالاتر از تیم‌های خارجی دریافت می‌کردند، حاضر نبودند که در لیگ‌های اروپایی بازی کنند. سید 32 ساله در حالی که پیشنهادهایی از روسیه، ایتالیا و ترکیه داشت به اولشتین آمد و خیلی هم عجیب نبود که یکی از بهترین بازیکنان خارجی پلاس لیگا لقب بگیرد. او با عملکرد درخشان خود، پیشنهادهایی بیشتری هم دریافت کرد و ترک لهستان از جانب او دور از ذهن نبود.

موسوی از 19 سالگی علاقه خاصی به بسکتبال و به ویژه NBA داشت. کوبی برایانت و تیم لس‌آنجلس لیکرز و همچنین لبران جیمز، ستاره‌های مورد علاقه او هستند. سید می‌گوید: بعضی اوقات قبل از تمرین، فوتبال بازی می‌کنیم ولی اگر سبد بسکتبال در سالن باشد، من ترجیح می‌دهم  توپ را به سبد شوت کنم.

زمانی که موسوی به NBA علاقه مند شده بود، دوران مربیان خارجی هم در ایران آغاز شد. حسین معدنی، آخرین سرمربی ایرانی تیم ملی ایران بود. بعد از او، خولیو ولاسکو، اسلوبودان کواچ، رائول لوزانو و ایگور کولاکوویچ، هدایت تیم ملی ایران را به عهده داشتند. در مجموع از سال 1970، یازده مربی خارجی به ایران آمدند و این پروفسور ولاسکو بود که والیبالیست‌های ایرانی را با سالن‌‌های بزرگ و مشهور جهان آشنا کرد. او نگرش بازیکنان ایران را تغییر داد.

موسوی می‌گوید: ولاسکو ذهنیت ما را به یک تیم برنده تبدیل کرد. او می‌گفت ما می‌توانیم با بهترین تیم‌های جهان بجنگیم و ما نیز همین کار را انجام دادیم.

نسلی که قرار است جایگزین نسل فعلی والیبال ایران شوند، جوانانی امیدوار کننده هستند که در فینال مسابقات زیر 21 سال جهان، تیم ایتالیا را 3 بر 2 شکست دادند و جام قهرمانی را بالای سر بردند.

محمد موسوی می‌گوید: ما در ایران همه ابزار موفقیت را در اختیار داریم ولی نبود بازیکن تاثیرگذاری که بتواند سرنوشت بازی را عوض کند، احساس می‌شود. ما بازیکنانی در سطح ستاره‌های روسی و لهستانی نداریم به همین خاطر باید بیشتر روی سرعت، هوش و مهارت خودمان کار کنیم. برای ما خیلی سخت است که به مدال المپیک برسیم. ما به بازیکنی مثل ویلفردو لئون نیاز داریم تا به تنهایی بتواند سرنوشت بازی را تغییر دهد.

انتهای پیام/