ماه رمضان و دمیدن روحی تازه در بشر
شهادت میدهم این ماه بود که از منِ تنبل، پر رخوت و کم همت، منِ خواهان غفران و قاری قرآن و سائل شبگرد درست کرد، از همان لحظۀ اول که این ماه پر عظیمت را ملاقات کردم، روحی تازه در من دمیده شد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز که بیست و هشت روز از ماه مبارک رمضان میگذرد، شهادت میدهم این ماه سراسر نور بود و رحمت، شهادت میدهم خدایم در ضیافتی که برای بندگانش فراهم کرده، ذرّهای کوتاهی نفرموده، شهادت میدهم هیچ کم و کسری در هدایتگریاش نبود، شهادت میدهم خدای رئوف از بندگانش به بهترین شکل و با بهترین نعماتش پذیرایی کرد، شهادت میدهم در این ماه عزیز هر چیز اندکی از ما پاداش، اجر و اثر عظیم از پروردگار عالم داشت؛ نفس کشیدمان، خوابمان، سخن گفتن و نجوایمان، سکوت، سکون و سجودمان، رنگ و بویی دیگر داشت و خدا همه را به بالاترین قیمت خریدار بود و ملائک را به اشتیاق به آن.
شهادت میدهم این ماه بود که از منِ تنبل، پر رخوت و کم همت، منِ خواهان غفران و قاری قرآن و سائل شبگرد درست کرد، از همان لحظۀ اول که این ماه پر عظیمت را ملاقات کردم، روحی تازه در من دمیده شد، نشاطی وافر بر من چیره شد که توانست خوراکم را کم، خوابم را کوتاه و عزم و ارادهام را در انجام خوبیها بیشتر کند، توانست از منِ بیرغبت، مشتاقی امیدوار بسازد، تا با همۀ فقر و احتیاجم، با سرعت به سمت آن غنیِ بینیاز فرار کنم و این همه شور و حرارت از برکت ماه مهربان رمضان است که اکنون بیست و هشت روز از آن گذشته است و این گذشتن مرا به ترس انداخته، بهتر بگویم مرا به وحشت انداخته، نکند این ماه برود و جان و نشاطم برود، نکند این ماه برود و عزم و ارادهام کم شود، نکند این ماه برود و شور و حرارتم به سردی بگراید.
میترسم برود و من هم بروم و به بنبست قبلی برسم، پس ار دیگر با نوایی از عجز و نیاز، با تمنّا و زاری دست خالیم را به سمتش بلند میکنم و میخوانم دعای روز بیست و هشتم این ماه مبارک را:
«اللّـهُمَّ وَفِّرْ حَظّى فیهِ مِنَ النَّوافِلِ وَ أَکْرِمْـنى فیـهِ بِاِحْـضـارِ الْمَسـائِلِ وَ قَرِّبْ فیهِ وَسیلَتى اِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسائِلِ یـا مَنْ لا یَشْـغَلُهُ اِلْحـاحُ الْمُـلِحّـینَ؛ خدایا در این روز، بهرهام را از مستحبات، افزون گردان و مرا با حاضر کردن خواستهها گرامى بدار و از میان وسایل، وسیله رسیدنم به حضورت را نزدیک گردان، اى که پافشارىِ اصرارکنندگان، بازش نمىدارد ومشغولش نمىکند.»
* حجتالاسلام احمد صادقی استاد حوزه و دانشگاه
انتهای پیام/