جشن تولد "شب بخیر کوچولو" در رادیو/ گوینده‌ای که به تلویزیون نرفت!
مریم نشیبا را همه می‌شناسند؛ گوینده‌ای که صدای "شب بخیر کوچولو" است. او در جشن تولد ۳۱ سالگی این برنامه گفت: می‌خواستند این برنامه را به تلویزیون ببرند اما به من گفتند اگر تلویزیون بروی باخته‌ای.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، سی‌ویکمین سالگرد تولد برنامه رادیویی «شب‌بخیرکوچولو» با حضور محمدجعفر محمدزاده، مدیر رادیو ایران، غلامرضا بحیرایی مدیر گروه جامعه این شبکه، جوادی بالاجاده رئیس دفتر و ابوذر ابراهیم مدیر فضای مجازی و همکاران رادیویی این شبکه در محل ضبط این برنامه در استودیو 25 ساختمان شهدای رادیو برگزار شد.
به بهانه تولد «شب بخیر کوچولو» مدیران رادیویی این شبکه در اتاق فرمان محل ضبط برنامه حضور پیدا کردند و مریم نشیبا، مجری برنامه در این جمع گفت: در مورد 31 سالگی این برنامه باید از کسی که از آن بالا هوای همه ما را دارد بپرسید، شب بخیر کوچولو به دلایلی صید دنیا نشد. اولین تهیه‌کننده آن آقای مهدی سدیفی بود که ایشان و آقای ساعد باقری به من لطف کردند و مرا از میان 11 نفر برای این برنامه انتخاب کردند. البته من سال 1356 با گویندگی خبر به رادیو آمدم. در آن زمان که برای این برنامه دنبال مجری می‌گشتند، من لوزه‌هایم را عمل کرده بودم و با آن شرایط صدمه‌دیده یک پاراگراف از قصه (همان پیرزنی که در روز بارانی همه حیوانات را به خانه خود راه می‌دهد) را خواندم، ایشان گفتند که این خانم نشیبا همان است که ما می‌خواهیم و این شد که نهم تیر ماه سال 1369 برنامه را شروع کردیم.
وی افزود: من برای این کار که مخاطبم بچه‌ها هستند، باید انرژی بیشتری بگذارم. به طوری که اگر چند برنامه پشت سر هم ضبط کنیم دیگر انرژی برای ادامه ندارم. ضمن اینکه تمام مدت تصویر بچه‌ها در ذهن من است. من در ابتدا واقف به قصه‌گویی نبودم ولی زمانی که در مدرسه تدریس می‌کردم بچه‌ها به من می‌گفتند که فرم بیان شما فرم قصه‌گویی است که فکر می‌کنم این مدل بیان را از مادرم به ارث برده‌ام. آقای سدیفی مرا با راهنمایی‌های خود برای قصه‌گویی آماده کرد، به من می‌گفت جاهایی که به نقش شیر یا موش صحبت می‌کنی آن هیبت شیر و یا ضعف موش را در صدایت نشان بده.
نشیبا با اشاره به ترانه «گنجشک لالا»، ترانه معروف شب بخیر کوچولو عنوان کرد: این ترانه از سروده‌های مصطفی رحماندوست است که آقای ساعد باقری و مهدی سدیفی هم در ساخت موسیقی این ترانه به استاد محمود منتظم‌صدیقی، آهنگساز آن کمک کردند و در نهایت کار ماندگاری ارائه شد. این ترانه در ابتدا با گروه کُر ساخته شده بود، بعد این حرف به میان آمد که حال که بچه‌ها مخاطب برنامه‌اند چرا خود بچه‌ها در آن نخوانند؟ برای همین خواهرزاده آقای منتظم صدیقی که 8 ساله هم بود برای این کار انتخاب شد. ایشان اکنون برای خود خانم مهندسی شده است. این ترانه تحریرهایی دارد که برای بچه در آن سن و سال آسان نیست، به‌طوری که ژاله صادقیان عزیز به من می‌گفت من هر چه تلاش می‌کنم نمی‌توانم مانند این بچه این شعر را بخوانم.
این مجری پیشکسوت در ادامه خاطرنشان کرد: بعد از آن عزیزان دیگری تهیه‌کنندگی این برنامه را بر عهده داشتند مانند خانم معصومه جدلی که تا همین اواخر برنامه گلبانگ را نیز با ایشان داشتیم، یا خانم دکتر رضوان موسوی که زودتر از موعد از این کار کناره گرفت، او همیشه می‌گفت درست است که می‌روم ولی دلم می‌خواهد پنجشنبه‌ها مجانی برای شب بخیر کوچولو کار کنم. بعد از آن در خدمت مهتاب امینی مرحوم بودم. پس از آن خانم فریبا فاضل عزیز و اکنون هم در خدمت دختر خانم وکیلی عزیز هستیم. خانم گلریز وکیلی که خود صاحب یک دختر کوچک است.
وی با بیان اینکه برنامه «شب بخیر کوچولو» برنامه‌ای ملکوتی است، یادآور شد: ملکوتی بودن این برنامه به من برنمی‌گردد، من تنها واسطه‌ام و از شب بخیر کوچولو موجودی ساخته‌ام و تصویری در ذهن دارم که خداوند برای آن به من خط می‌دهد و اجازه نمی‌دهد خیلی از کارها را انجام دهم. در همان ابتدا که کار بسیار گرفته بود رقمی معمول آن روز برای این برنامه می‌گرفتم، من هم اصلاٌ برایم مهم نبود و بیشتر برای کار در رادیو خوشحال بودم، تا اینکه از شبکه 2 تلویزیون به من زنگ زدند و گفتند می‌خواهیم شب بخیر کوچولو را در تلویزیون به صورت تصویری کار کنیم و برای این کار مبلغ بسیار بیشتری از رادیو به من پیشنهاد دادند. به هر حال هر کسی ممکن است وسوسه شود. این موضوع را با آقای حسن خجسته در میان گذاشتم. ایشان بسیار مخالف این بودند که بچه‌های رادیو به تلویزیون بروند.
وی ادامه داد: آقای خجسته به من گفتند من نمی‌توانم این رقم را به شما بدهم، اگر می‌خواهی برو ولی این را به یاد داشته باش که اگر به تلویزیون بروی باخته‌ای، بچه‌ها اگر از مجری برنامه خوششان نیاید حرف‌های آن آدم را گوش نمی‌دهند، بدنبال بازی می‌روند و وقتی کارتون پخش می‌شود دوباره پای تلویزیون می‌نشینند. آن موقع است که هرچه تلاش کنی نمی‌توانی شب بخیر کوچولوی رادیویی از آن دربیاوری. و این صحبت‌های آقای خجسته سالهاست که آویزه گوشم است. که من هدفم این است که بچه‌ها جذب برنامه شوند و اگر نکته ظریف اخلاقی هم در برنامه گفته می‌شود حتی والدین هم آن نکات را دریافت کنند. برای همین است که می‌گویم این برنامه ملکوتی است و آن بالای سری اجازه نداد این اتفاق بیفتد و همان است که اجازه نمی‌دهد من تیزر بخوانم. من تاج الهی معلمی روی سر دارم و باید بسیاری از مسائل را رعایت کنم. معلم بودن باعث شد صید دنیا نشوم.
پیشینه فرهنگی قصه‌گویی ایرانیان، یکی از دلایل موفیقیت این برنامه است
در ادامه، محمدجعفر محمدزاده، مدیر رادیو ایران گفت: همین که 30 سال از عمر برنامه‌ای می‌گذرد نشانه موفقیت آن برنامه است و دیگر نمی‌خواهد کسی تلاشی بکند. همین که شرایطش را حفظ کنیم و امکان کار را برای مجموعه‌اش فراهم باشد مهم‌ترین کار است. مجموعه‌ای خوب با اجرای خانم نشیبا از 30 سال پیش این برنامه را پخش می‌کنند و دو نسل از تاریخ معاصر ما این برنامه را شنیده‌اند. حتی عوامل تولیدی آن هم به دو نسل رسیده‌اند و این برنامه، از برنامه‌های موفق رادیو ایران است.
وی با بیان اینکه در رادیو مشکل متن وجود دارد، افزود: اگر مشکل متن حل شود، نمایش و قصه هنوز هم مخاطب دارد. دلیل این که شب بخیر کوچولو هنوز هم مخاطب دارد این است که با وجود دشوار بودن نوشتن برای کودک، مهارت و فرهنگش از قدیم در ایران بوده و قصه‌گویی در سرزمین ما از لالایی مادران شروع می‌شود. درست است در نوشتن برای بزرگسالان با مشکل مواجهیم ولی برای بچه‌ها به جهت پیشینه فرهنگی قصه‌گویی ایرانیان مشکل چندانی نداریم و همین است که این برنامه توانسته ماندگار شود. آنهایی که می‌گویند رادیو شنیده نمی‌شود و دوره قصه‌گویی در رادیو تمام شده، قطعاٌ رادیو را نمی‌شناسند.
محمدزاده با بیان خاطره‌ای از این برنامه گفت: قدیمی‌ترین زمانی که رادیو و این برنامه را شنیدم 30 سال پیش بود، درست همان زمانی بود که آغاز روزهای معلمی من بود. آن زمان برنامه‌ای در کانون پرورش فکری کودکان به نام برنامه «جوانه‌ها» داشتیم که من نقاشی کلاس قصه‌گویی را برای بچه‌ها می‌کشیدم و از روی هر کدام از این نقاشی‌ها یک قصه برای بچه‌ها می‌گفتیم. آن دوره الگوی ما برای قصه‌گویی، «شب بخیر کوچولو» بود و از آن موقع با برنامه آشنا هستم. تا جایی که احساس می‌کردم خودم هم می‌توانم قصه‌گویی کنم ولی بعدا دیدم که اصلاٌ کار آسانی نیست.
انتهای پیام/
