یادداشت سردار غلامپور|آخرین نبرد یا "وزن‌کشی" پایان جنگ

به گزارش گروه تاریخ انقلاب خبرگزاری تسنیم، سردار سرتیپ احمد غلامپور فرمانده قرارگاه کربلا در دوران دفاع مقدس در سالروز اجرای عملیات سرنوشت، در یادداشتی کوتاه به تشریح نقش این عملیات پرداخت که در ادامه آن را می‌خوانید:

"وضعیت جبهه ها تغییر کرده بود، پس از صدور  قطعنامه 598 در تیر ماه سال 1366، آمریکا و قدرت های بزرگ، اعلام کردند که هر یک از دو کشور ایران و عراق که قطعنامه 598 را نپذیرند:

1- بشدت محاصره اقتصادی خواهند شد؛

2- بشدت تحریم تسلیحاتی می شوند.

عراق در یک نمایش تبلیغاتی، قبول قطعنامه را اعلام کرد و ایران اعلام کرد مشروط به شرایطی، قطعنامه را رد نمی کنیم که از جمله آن شرایط، جابجایی در بندها و مرتفع کردن برخی ابهامات بود.

برخلاف ادعای بی طرفی آمریکا و شوروی، آنچه در عمل، اتفاق افتاد کمک های بی سابقه آنها و کشورهای عربی به صدام بود، بگونه ای که ارتش عراق پس از شش سال، توانست حالت هجومی بخود گرفته و برای حمله به ایران آماده شود. فرماندهان نظامی ما با مشاهدۀ این علائم، معتقد بودند که اگر عملیات بزرگ و موفقی، با هدفِ تجزیۀ قوای دشمن، نداشته باشند هیچ خط دفاعی ما در مقابل هجوم ارتش بعثی عراق دوام نخواهد آورد وخطوط دفاعی ایران شکسته خواهد شد لذا از اصل معروف نظامی که "هجوم، بهترین دفاع است" بهره گرفتند.  به ویژه که عراق، بشکل غیر رسمی، مجوز بکارگیریِ سلاح شمیایی را از قدرت های بزرگ گرفته بود. لذا هنگامی که فرماندهان ایران، از عملیات در منطقۀ جنوب نا امید شدند ضمن طراحی عملیات والفجر ده در جبهه شمالی، کلیه عقبه ها و نیروهای پدافندی خود در جنوب را حفظ کردند.  در حقیقت آنها از استراتژی "مراقبت در جنوب وحمله در شمال" بهره بردند.

حمله در شمال با موفقیت، انجام و چندین شهر عراق آزاد شد ولی عراق با بکارگیری وسیع سلاح شیمیایی در حلبچه، نیروهای خود را از منطقه درگیری شمال آزاد و به جنوب منتقل کرد. هر چند دشمن زودتر از ما به فاو رسید و حمله کرد ولی، با وجود آنکه ایران، تمام قوای خود را به منطقۀ عملیات کربلای پنج و جزیره رسانده بود، باز هم آن مناطق،  سقوط کرد. وضعیت جبهه ها بگونه ای دیگر شد و در نتیجه، حضرت امام با اعتمادی که به نظرات کارشناسان سیاسی و نظامی داشتند آتش بس را با تلخی و به تعبیر خود، بعنوان جام زهر پذیرفتند ولی صدام، که مدعیِ صلح بود زیر بار نرفت و چند روز بعد، بدون هیچگونه اشاره ای به قطعنامه 598، به ایران حمله کرد و خرمشهر برای دیگر بار  و پس از هفت سال و در آخرین روزهای جنگ، محاصره شد. جاده اهواز، خرمشهر بعنوان مهمترین محور مواصلاتیِ خرمشهر قطع شد و در چنین شرایطی، پیغام امام توسط حاج احمد آقا به برادر محسن منتقل شد که امام فرموده اند: به همۀ فرماندهان سپاه بگوئید "یا سپاه، یا خرمشهر". هنگامی که   آقا محسن این پیام حضرت امام را پشت بی سیم به فرماندهان قرارگاه ها و لشکرها ابلاغ کرد، فرماندهان و رزمندگان، جان تازه ای گرفتند و در نبردی سخت و 48 ساعته، روی جاده اهواز خرمشهر، با دشمن درگیر شدند بگونه ای که تعدادی از فرماندهان یگان ها منجمله سرداران قاسم سلیمانی، احمد کاظمی، مرتضی قربانی و اسدی در کنار رزمندگانِ یگان خود، اسلحه بدست گرفته و با نیروهای عراقی جانانه جنگیدند. حاج قاسم در 48 ساعت بی خوابی، آنچنان خسته شده بود که قبل از اذان صبح روز دوم، در تاریکیِ کانالی، برای لحظاتی به خواب فرو رفت، برای اقامۀ نماز صبح که بر می خیزد، متوجه می شود کمی آن طرف تر، تعدادی از افسران عراقی در حال گفتگو هستند که بلافاصله درگیری شروع می شود.

در چنین شرایطی، بحول و قوۀ الهی و با فداکاری رزمندگان، توانستیم دشمن را تا مرز به عقب برانیم. صبح روز سوم و در هنگامه ای که دشمن در نبردی سخت، به عقب رانده شده بود در اطلاعیه ای، گزارش این عملیات بعنوان "عملیات سرنوشت" در رسانه ملی منعکس شد. یعنی به جرأت می توان گفت: سرنوشت سپاه برای چندمین بار، با امضای امام، جاودانه شد."

انتهای پیام/