جشنواره‌زدگی فیلم کوتاه و انجمن سینمای جوانان ایران
انجمن سینمای جوانان ایران امسال اقدام به برگزاری میزگردهای رسانه‌ای جشنواره فیلم کوتاه کرد تا در صورتی که شرایط مهیا باشد فیلم‌ها را نیز اکران کند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزای تسنیم، انجمن سینمای جوانان ایران و جشنواره فیلم کوتاه را می‌توان به منزله گلوگاه ورودی جوانان این کشور به صنعت و هنر فیلمسازی دانست. این انجمن و جشنواره فیلم کوتاه در گام اولیه خود همراه با جشنواره فیلم فجر بود اما بعد از آن با جدا شدنش از جشنواره فیلم فجر به صورت مستقل وارد عمل و میدان شد.
جشنواره فیلم کوتاه کار خود را با مشورت و تکیه بر کارگردانان جوان و موفق و البته بزرگان دوران خود آغاز کرد و توانست جوانان زیادی را جذب و مسیر فیلمسازی را آغاز کند.
چهره‌هایی مانند داریوش ارجمند، ابراهیم حاتمی‌کیا، بهروز افخمی، کمال تبریزی و... کارگردانانی بودند که تا اواخر دهه 1370 نیز در انجمن به جوانان آموزش فیلمسازی می‌دادند و در جشنواره نیز داور بودند. این رویه باعث شده بود تا انجمن و جشنواره فیلم کوتاه نه تنها به عنوان بخشی کوچک و نه چندان مهم به نظر آید بلکه گلوگاه جریان فیلمسازی کشور تلقی شد.
البته انجمن و جشنواره آن هنوز نیز به عنوان یکی از بخش‌های مهم سینمایی کشور دارای اهمیت است اما مهم این است که انجمن سینمای جوانان ایران و جشنواره فیلم کوتاه در سال‌های اخیر دچار بیماری جشنواره‌زدگی دولتی شده‌اند. در تمام سال تنها دریافت اعتبار برای برگزاری جشنواره و اهدای جوایز به برگزیدگان دغدغه اصلی این جشنواره شده است.
اما اینکه مهم‌ترین ورودی باشگاه فیلمسازی کشور چقدر به اعتبار سینمای کشور اضافه کرده است جای بررسی و تأمل دارد؟ اینکه این فیلترینگ جدی برای ورود فیلمسازان جوان و هنرمند کشور به کجا ختم می‌شود و آیا اصلاً انجمن سینمای جوانان ایران در مقام آموزش کامل و اساسی سینما به جوانان جویای نام سینمای ایران وارد عمل شده است؟
چند نفر از فیلمسازان سال‌های اخیر از میان سیل فیلمسازان جوان کشور در یک برنامه‌ریزی مدون و منسجم تبدیل به فیلمسازان درجه یک کشور شده‌اند؟ نگاهی به سوابق کارگردانان جدید سینمای ایران نشان می‌دهد که عموماً آنها در مسیر فیلمسازی تجربی و شخصی به جایگاه کارگردانی رسیده‌اند تا برنامه‌ریزی‌های انجمن.
انجمن امسال اقدام به برگزاری میزگردهای رسانه‌ای درباره فیلم کوتاه کرده است و قرار است در صورتی که شرایط مهیا باشد، فیلم‌ها نیز اکران شوند! در این صورت می‌توان گفت که گویا مسئولین مربوطه بیشتر در صدد مطرح کردن نام جشنواره‌اند تا برگزاری یک جشنواره با برنامه‌ریزی منطقی.
البته داوران، اساتید و هنرجویانی که در این مسیر وارد شده‌اند همگی در مسیر سینما قرار دارند و از احترام برخوردارند، اما مسأله اصلی نتیجه و خروجی قابل قبول انجمن سینمای جوانان ایران است. در این میان عملکرد برخی از باشگاه‌های فیلمسازی کشور که در این چندسال جهش قابل توجهی در تولید فیلم کوتاه با بار آموزشی در زمینه‌های اخلاقی، اجتماعی، اقتصادی، دینی و تاریخی داشتند امیدوار کننده است.
گزارش‌های آماری که سازمان سینمایی به آن عادت کرده است امروز به مثابه نتیجه‌ای درخشان برای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت تلقی می‌شود؛ چیزی که به بهانه آن شفافیت اما برای پر کردن کارنامه فرهنگی دولت است.
انتهای پیام/
