یادداشت| دانشجویان "پادوی سیاسی" نیستند

به گزارش خبرگزاری تسنیم، علی دارابی معاون رئیس صدا و سیما در یادداشتی با اشاره به 16 آذر روز دانشجو، سرآغاز و تداوم جنبش دانشجویی در ایران را مورد نقد و بررسی قرار داده و نوشته است:

" 16 ‌آذر ‌1332 جنبش دانشجویی در ایران و در ادامه مسیر مبارزه با استبداد داخلی (رژیم پهلوی) و استعمار خارجی (سلطه آمریکا و بیگانگان) اعلام موجودیت کرده است. از آن سال‌ها تاکنون این «جنبش» در تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی ایران فراز و فرودهای مختلف داشته، از این رو آسیب‌شناسی تشکل‌ها و جنبش‌های دانشجویی در ایران از اهمیت خاصی برخوردار است.

حفظ استقلال یکی از مؤلفه‌های اصلی در بررسی جنبش دانشجویی ایران است. تشکل‌های دانشجویی با حفظ استقلال و هویت خود می‌توانند تأثیرگذار و نقش‌آفرین باشند و همین ویژگی در طول ادوار و زمان‌های مختلف توانسته به این جنبش اعتبار و منزلت ببخشد. اگر تشکل‌های دانشجویی ابزار قدرت‌های سیاسی شوند و موضع‌گیری‌ها، حرکت‌ها، رفتارهای خود را بر اساس «پدرخوانده‌های سیاسی» تنظیم کنند.

همین وضعیت کنونی را شاهدیم که دانشجویان به مثابه سازمان رأی در رقابت‌های سیاسی عمل کند و بعد از اتمام آن «نقشی در مدیریت امور» نداشته باشند. دانشجویان نباید اجازه دهند از آنان به‌عنوان «پادوهای سیاسی»استفاده کنند. پایگاه و منزلت اجتماعی دانشجویان از اعتبار خاصی در جامعه ایران برخوردار است.

سکوت نابهنگام و سخن بی‌موقع یکی از آسیب‌های جنبش دانشجویی در ایران است. این جنبش اجتماعی در خط مقدم آگاهی بخشی، روشنگری، پرسش‌گری و مطالبه‌گری است. در این سال‌ها سکوت، انفعال، نظاره‌گری، سردرگمی از یک سو و افراطی‌گری، رادیکالیسم، شعارگرایی و سطحی‌گرایی را به مثابه افراط و تفریط در میان دانشجویان شاهدیم.

البته این موضوع درباره برخی از تشکل‌ها که «با درک درست شرایط و مقتضیات زمان» وارد عرصه شده‌اند و به تکلیف دینی، ملی، انقلابی و انسانی خود عمل کرده‌اند صدق نمی‌کند. «بسیج دانشجویی» مصداق بارز عمل به وظیفه در شرایط زمان است. تشکل‌های دانشجویی وقتی در سر بزنگاه‌ها غایبند چگونه می‌توان از آنها انتظار «روشن‌گری و بیدار باش» داشت؟

انتخابات، عملکرد دولت‌ها، مسائل و مشکلات اقتصادی، چالش‌های سیاست خارجی جمهوری اسلامی، برجام و پسا برجام، اصل تفکیک قوا، عملکرد مجلس و قوه‌قضاییه، وضعیت علم، فرهنگ و هنر کشور، تحزب سیاسی و چالش‌های آن، کرونا و پیامدهای آن و ده‌ها مسائل خرد و کلان در کشور وجود دارد که اثری از دانشجویان دیده‌نمی‌شود؟! سکوت نا بهنگام و سخن بی‌موقع مصداق بارز این نوع وضعیت و عملکرد تشکل‌های دانشجویی است که به ‌شدت مورد انتقاد است.
یکی دیگر از بزرگ‌ترین چالش‌ها و خطرهایی که جنبش دانشجویی را همواره از گذشته تا‌کنون تهدید می‌کند، «یأس و ناامیدی» از اصلاح امور و اثر بخش بودن فعالیت‌های دانشجویی است. این پرسش مهم حتی در دوران مبارزه با رژیم مستبد، دیکتاتور، وابسته و غیر مردمی پهلوی هم در میان بخش‌های زیادی از دانشجویان مطرح بود. بعد از انقلاب اسلامی هم در ادوار و دولت‌های مختلف این پرسش همواره وجود داشته است.

البته عملکرد برخی دولت‌ها در به‌وجود آمدن این احساس ناامیدی هم تأثیر داشته است. آن هنگامی که سقف تحمل و مدارای سیاسی دولت‌ها با دانشجویان و مطالبه‌گری و نقد آنان به شدت کاسته می‌شود و به‌جای گفت‌و‌گو و پاسخگویی از ابزار قدرت و برخورد با جوانان استفاده می‌شود که این بزر‌گ‌ترین ضربه به استقلال، آزادی، مردم‌سالاری، جمهوریت و تضارب آراء و تحمل عقاید مختلف است.

در پایان با گرامیداشت یاد و اره شهیدان دانشجو که برای استقلال، آزادی، آبادانی، امنیت، پیشرفت و توسعه همه‌جانبه کشور تلاش کردند و به شهادت رسیدند، آرزوی حضور مؤثر و قدرتمند دانشجویان در صحنه‌های مختلف کشور را داریم. دانشجو فرزند زمان خویش است، باید به موقع سخن بگوید، اعتراض کند و دولت‌ها باید آن را به رسمیت بشناسند و برای آن احترام قائل باشند.

انتهای پیام/