سینمای ایران پدیده ملّت را هنوز پیدا نکرده است/ به احیای غرور ملّی در سینما بی‌اعتناییم
دومین نشست رسانگاه جایزه سینمایی ققنوس در مجتمع فرهنگی سرچشمه برگزار شد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دومین قسمت از فصل اول رسانگاه با موضوع نسبت سینما و پیشرفت، پنجشنبه 23 بهمن برگزار شد. سید محمد حسینی، کارشناس و منتقد سینما در این نشست به جایگاه آرمانها و پیشرفت در سینمای ایران پرداخت.
حسینی با اشاره به تحقق آرمانها در سینما، بیان کرد: «فیلم سینمایی "تولد یک ملت" به‌عنوان اولین فیلم تاریخ سینمای آمریکا، با ایجاد حس مشترک جمعی، یک ملّت را به‌وجود می‌آورد؛ همین اتفاق در هند و چین نیز، تکرار می‌شود. چنین چیزی اما آن‌چنان که بایسته است در ایران رخ نداده است. ما در شناخت مؤلفه‌های درام ملّی، دچار سوءتفاهم هستیم، کمتر تاریخ را می‌شناسیم و با خوانش‌های غربی آن را می‌بینیم و نیاز است خوانش‌های ملّی را به‌رسمیت بشناسیم.»
وی تأکید کرد: «ما دچار سوءمدیریت هستیم و سینمای ما رهاشده محض است. سینمای ما در تاریخ به قاجار و پهلوی، بیش از دوره‌های دیگر پرداخته است در حالی که تاریخ قاجار یعنی شکست و مستعمره بودن. ما باید در سینما یک بار هرمز را پس بگیریم، اما همیشه داریم هرات را از دست می‌دهیم. ما دستمایه‌های زیادی برای احیای غرور ملّی داریم که به آن‌ها بی‌اعتناییم. سینمای ما قابل اعتنا است اما در قواره سینمای ملّی ما نیست و چرخه اقتصادی سینما در بهترین حالت فروش هم درست نمی‌شود.»
این منتقد سینما به ارتباط اقتصاد در سینما پرداخت و ادامه داد: «اقتصاد در سینما یعنی ایجاد این هژمونی که کالای آمریکایی حتی سلاح‌های آن را خوب و باکیفیت‌تر از سایر کشورها بدانیم و حتی اگر ایران به تکنولوژی ساخت واکسن رسیده باشد، آن را باور نکنیم؛ این یعنی اثر اقتصاد در سینما. در گیشه سینما، این فرهنگ است که خرید و فروش می‌شود. متأسفانه سینمای دولتی ما نیز ضعف بزرگی است، ورود نهاد‌ها موجب سقوط فیلم‌ها می‌شود و خروجی کار و فیلم، بد می‌شود تا آنجاکه نهاد مربوطه تعرفه‌ها را می‌‌خرد تا آمار فروش فیلمش با مشکل مواجه نشود.»
وی با اشاره به فقر و کمبود پیشرفت در سینما اظهار کرد: «سینمای ما در لوکیشن، به‌خلاف پتانسیل‌های موجود در ایران دچار فقر است. در این سینما عدالتی در زمینه‌های لوکیشن، اقلیم و فرهنگ برقرار نیست و مؤلفه‌های ما بیانگر مردم نیست. فیلمی مثل "فروشنده" از دل بافت ایرانی ساخته نشده است و قصه در جای خودش بدون ایرانیت وجود دارد، "بی‌همه‌چیز" هم همین‌طور، روستاهای فیلم گویا در وال استریت هستند تا ایران.»
حسینی در انتها به امید در سینما اشاره کرد و افزود: «سینمای اجتماعیِ سالم، پنجره‌ای رو به امید است و مانند جشنواره فجر امسال، دچار افسردگی و ازهم‌گسیختگی نیست. در سینمای سالم داستان‌ها با تراژدی شروع می‌شوند، اما به تراژدی ختم نمی‌شوند. در جشنواره امسال بعید است گزاره‌ای چون "پیشرفت" را پیدا کرد. البته "منصور" فیلم موفقی است، حس خوبی هم دارد اما دچار لفافه‌های سیاسی است.»
انتهای پیام/+
