گفت‌وگوی تسنیم با همسر شهید محمدرضا عزیزی/ مدافع سلامتی که آرزوی شهادت در راه دفاع از حرم را داشت

به گزارش خبرگزاری تسنیم از  کرمانشاه، برخی آدم‌ها با دیگران متفاوت هستند و همین تفاوت‌ها از آن‌ها آدم‌هایی خاص می‌سازد؛ آدم‌هایی که حتی پس از شهادت هم زنده هستند و تاریخ به دنبال شناساندن آنها به نسل‌های بعدی است و ابعاد زندگی‌شان آنقدر گسترده است که هر بار اقدام به تحقیق می‌کنی چیزهای تازه‌ای دستگیرت می‌شود.

نمونه این آدم‌ها شهدای مدافع سلامت هستند، آنها که شجاعانه برای دفاع از جان بیماران و حفظ سلامت شهروندان راهی بیمارستان‌ها شدند و تا پای جان برای ریشه‌کن کردن ویروس منحوس کرونا مبارزه کردند. نمی‌دانم شهدای مدافع سلامت فکر و عقیده‌شان چه بود، نمی‌دانم چگونه تربیت شدند و در چه راهی قدم گذاشتند که این‌گونه ایثار کردند و هر بار با فداکاری ما را حیرت زده کردند.

برای همین است که جوانان و نوجوانان ما خواهان شناخت بیشتر زندگی این شهدا هستند. شهدای مدافع سلامت جزو معدود افراد معروفی هستند که هرچقدر در مورد آنها مطالعه کنیم باز هم به ابعادی می‌رسیم که نمی‌دانستیم.

یکی از این شهدای مدافع سلامت که محبوب است و مردم او را خوب می‌شناسند شهید محمدرضا عزیزی است. در 18 مهر ماه 99 مدافع سلامت محمدرضا عزیزی کارشناس مرکز بهداشت شهرستان کرمانشاه به شهادت رسید.

پیکر این شهید پس از برگزاری مراسم با شکوه تشییع و وداع همکارانش، در گلزار شهدای احمد بن اسحاق سرپل‌ذهاب به خاک سپرده شد.

با توجه به شیوع ویروس منحوس کرونا در موج چهارم و به منظور بزرگداشت شهادت این شهید مدافع سلامت به بخشی از زندگی‌نامه او و چگونگی شهادتش از زبان همسرش می‌پردازیم.

وی با بیان اینکه تمام هدفش خدمت به مردم و نظام بود گفت: وقتی مدافعانی را می‌دید برای حفظ حرم اهل بیت(ع) راهی سوریه می‌شوند به آنها غبطه می‌خورد و می‌گفت آرزو دارم مدافع حرم شوم و در این راه به شهادت برسم.

حوریان افزود: شهید می‌دانست همسر، دو دخترش در این دوران سخت به وی احتیاج دارند اما یاری رساندن به هم وطنانش را مهم‌ترین وظیفه اش قرار داد.

همسر شهید مدافع سلامت با اشاره به اینکه مهم‌ترین خصوصیات اخلاقی همسرم این بود که او فردی بسیار خوش‌اخلاق، مهربان، مومن، دلسوز، خوب، فداکار، ایثارگر و متدین بود بیان کرد: محمدرضا جانش را برای بیماران داد و برای رفتن به سوریه عاجزانه درخواست می‌کرد به وی اجازه رفتن دهم اما زمانی که خواست به سوریه برود از رفتنش ناراضی بودم چون دخترم تازه دوران نقاهت شیمی درمانی خود را می‌گذراند و به وی گفتم که راضی نیستم زیرا با رفتن همسرم واقعا شرایط زندگی با وجود داشتن دختر مریضم بر ما سخت می‌شد و همسرم عشق فراوانی به دخترانش داشت و با آنها بسیار خوب رفتار می‌کرد.

وی افزود: در بیمارستان‌ها از جانش برای خدمت به بیماران مایه می‌گذاشت و عشق به اهل بیت علیهم السلام و ولایت داشت.

وی عنوان کرد: همواره دلسوزی برای خدمت به محرومان را سرلوحه زندگی خودش قرار می‌داد و هیچگاه برای پول کار نکرد و مهمترین هدفش این بود که مشکل یک نفر حل شود.

حوریان با اشاره به اینکه شهید خود را فدای سلامتی همه بیماران کرد و دغدغه فکری ایشان همه بود به غیر از خودش گفت: در مورد نحوه شهادتش باید بگویم که حال و روز شهید زمانی که به بیماری کرونا مبتلا شد و در بیمارستان بستری شد روز به روز وخیم‌تر شد و تمام پزشک‌های بیمارستان از بهبود همسرم قطع امید کرده بودند زیرا روز به روز اکسیژن خونش کاهش پیدا می‌کرد و در بیهوشی کامل به سر می‌برد.

وی با اشاره به اینکه ایشان در مراکز غربالگری بیماران کرونایی به بیماری کرونا مبتلا شده بود اظهار کرد: شهید تا لحظه آخر عمر خود همواره شکر خدا را به جا می‌آورد و سعی می‌کرد که از همه در زمان بیماری دوری بگیرد تا شخصی به این بیماری مبتلا نشود.

همسر شهید مدافع سلامت با بیان اینکه به خدا قسم 21 سال با شوهرم زندگی کردم و شاهدیم که همسرم یک روز نماز و روزه قضا ندارد و همواره نماز خودش را اول وقت می‌خواند بیان کرد: ایشان بسیار فرد باوجدانی بود و همواره می‌گفت که دنیا ارزش ندارد و همه ما متعلق به آخرت هستیم و دنیا یک ملعبه است و زندگی واقعی در آن دنیا ست و به اهل بیت علیهم السلام ارادت واقعی داشت و همواره زندگی پیامبران و ائمه اطهار را مثال می‌زد که باید همه از آن الگوبرداری کنند.

وی در پایان گفت: نزدیک به 6 ماه است که از شهادت همسرم می‌گذرد، اما من هنوز باور نکرده‌ام که او از میان ما رفته است و داغدار او هستم و از مردم خواهش میکنم که دیگر نگذارند خانواده دیگر داغدار شوند و پروتکل‌های بهداشتی را رعایت کنند و در منزل بمانند.

انتهای پیام/833/ ت