رای کردها، نقطه کور انتخابات آتی ترکیه

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، احزاب مخالف اردوغان، به طور مداوم در حال تلاش هستند تا گسترده ترین جبهه مخالفین را تشکیل دهند و کاری کنند که اردوغان و باغچلی، برای همیشه از صحنه قدرت کنار بروند.

تازه ترین نظرسنجی ها، نشان می دهد که دو جبهه حاکمیت و اپوزیسیون، تقریباً در حالت برابر و شانه به شانه قرار گرفته اند. به همین خاطر، رای کردهای هوادار پ.ک.ک که در حد 10 درصد از کل آرای ترکیه است، به عنوان یک پارسنگ ارزشمند و مهم، می تواند طرف برنده را معین کند.

با توجه به این که در چند سال گذشته، خصومت بین حزب دموکراتیک خلق ها (نهاد اقماری پ.ک.ک) با اردوغان و باغچلی به اوج رسیده، تنها احتمال، این بود که حزب مزبور با مخالفین اردوغان ائتلاف کند. اما دیروز(دوشنبه) از آنکارا خبر رسید که این حزب به دنبال ائتلاف و همراهی با احزاب دیگر نیست و به صورت مستقل وارد میدان خواهد شد.

مدحت سنجار و پروین بولدان، دو رهبر هم ارز حزب دموکراتیک خلق ها، اعلام کردند که در انتخابات آتی، با احزاب دیگر ائتلاف نمی کنند. انتشار این خبر، برای اردوغان و باغچلی خشنود کننده است، اما مخالفین قطعاً خشنود نیستند، چرا که مسیر آنها برای رسیدن به پیروزی، دشوارتر شد.

البته همین جا لازم است به این نکته هم اشاره شود که بخش قابل توجهی از کردهای ترکیه نیز که در زیر چتر محافظه کاران اسلامگرا تعریف می شوند، به طور سنتی رای خود را به نفع حزب اردوغان به صندوق می اندازند. اما شمار آرای کردهای هوادار پ.ک.ک معادل 10 درصد از کل آرای ترکیه است و این رای، می تواند متغیری مهم و اثرگذار باشد.

کردها و وضعیت حساس مخالفین اردوغان

یکی از مهم ترین ابعاد حساس ائتلاف احزاب مخالف اردوغان با کردها، در درک این موضوعات نهفته است:

1. حزب دموکراتیک خلق ها که 10 درصد از کل آرای کرد ترکیه را در اختیار داد، هیچگاه یک حزب مستقل نبوده و از هر جهت، یک نهاد اقماری و زیرمجموعه پ.ک.ک به شمار می آید. در نتیجه هر جریانی که با این حزب وارد ائتلاف و همراهی انتخاباتی شود، باید پیه حملات شبانه روزی اردوغان و باغچلی و طرح اتهام همدستی و شراکت با ترور را به تن خود بمالد. در نتیجه احزاب مخالف اردوغان، از ترس متهم شدن به حمایت از ترور، جرات ندارند با حزب دموکراتیک خلق ها، به شیوه مستقیم و رسمی ائتلاف کنند.

2. یگانه ترس احزاب مخالف آکپارتی از دوستی و همراهی با حزب دموکراتیک خلق ها، خشم و اتهامات تند اردوغان و باغچلی نیست، بلکه از واکنش تند حامیان و هواداران خود نیز ترس و هراس دارند.

چرا؟ به این دلیل که مهمترین طیف های کنونی مخالفین اردوغان، یا دارای اندیشه ملی گرایی ترکی و یا دارای گرایش کمالیستی هستند و هواداران هیچکدام از این دو مکتب سیاسی و اجتماعی، دل خوشی از پ.ک.ک و حزب دموکراتیک خلق ها ندارند و بعید نیست که میلیون ها نفر از آنان در واکنش به تصمیم رهبران حزب خود در همراهی با نهادهای اقماری پ.ک.ک، با وجود همه گرایش های سنتی و ریشه دار، از آمال خود رویگردان شده و جبهه سیاسی خود را تغییر دهند و به طرف مقابل بپیوندند و یا از صندوق انتخاباتی قهر کنند.

با توجه به این تابلو، پیشنهاد مخالفین به ه.د.پ یا حزب دموکراتیک خلق ها این است: یا مستقلاً اعلام کنید که شما همه کاره هستید و کاری به پ.ک.ک و اوجالان ندارید و در این صورت با شما ائتلاف خواهیم کرد. یا اگر نمی توانید از پ.ک.ک جدا شوید، اجازه دهید بدون آن که با شما ائتلاف کنیم، هوادارانتان به ما رای دهند! بگذارید ما اول اردوغان و باغچلی را کنار بزنیم، بعداً در مورد مطالبات شما، صحبت خواهیم کرد.

آیا دست کردها پر خواهد بود؟

مهمترین سوال در مورد تصمیمات فعلی حزب دموکراتیک خلق ها، برای خارج ماندن از دو ائتلاف حاکمیت و اپوزیسیون، این سوال را به ذهن متبادر می کند: اگر حزب مزبور، در انتخابات سراسری آتی در ترکیه، به طور مستقل وارد میدان رقابت شود و با هیچ یک از دو جبهه له و علیه اردوغان همراهی نکند، دقیقاً به چه نتیجه ای دست خواهد یافت؟

به دو شکل می توان به این سوال پاسخ داد:

الف) اگر تحولات جدیدی روی دهد و ائتلاف اردوغان باغچلی موفق شود مخالفین را شکست دهد و دوباره قدرت را در دست بگیرد، قطعاً نهادهای اقماری پ.ک.ک در دولت بعدی اردوغان – باغچلی نیز، هیچ شانس و مجال جدیدی نخواهند داشت و در بهترین شرایط، به همین شکل فعلی در پارلمان، خنثی و موازی خواهند ماند و احزاب مخالف نیز همواره آنها را سرزنش خواهند کرد و این پیام به طور مرتب و مکرر شنیده خواهد شد: شما به خاطر سیاست های قومی و تبعیت از تصمیمات پ.ک.ک، ما را همراهی نکردید و کل ساختار دموکراسی ترکیه به خاطر شما لطمه خورد.

ب) اگر مخالفین حزب حاکم موفق شوند که ائتلاف جمهور را از صحنه قدرت کنار بزنند و اردوغان و باغچلی را به خانه بفرستند، هیچ دِین و بدهی خاصی به کردها نخواهند داشت و خود را ملزم نخواهند دید که امتیاز خاصی به آنها بدهند و در این حالت نیز، حزب دموکراتیک خلق ها، حتی با فرض خوشبینانه به دست آوردن 10 درصد از آرای کل و در اختیار گفتن 60 کرسی از 600 کرسی پارلمان، باز هم در انزوا خواهد ماند.

در این صورت باید پرسید: با توجه به این که چنین سناریوها و احتمالاتی به شکل واقع بینانه در مسیر حزب دموکراتیک خلق ها است، این حزب چرا به چنین نتیجه ای رسیده و دست به انتحار سیاسی زده است؟

در پاسخ باید گفت: بیانیه حزب دموکراتیک خلق ها در مورد تصمیمات مرتبط با ائتلاف انتخاباتی، نشان دهنده عدم استقلال این حزب و وابستگی سران آن به تصمیمات نهایی شورای رهبری پ.ک.ک در کوهستان قندیل است.

به این دلیل که عبدالله اوجالان رهبر زندانی پ.ک.ک در جزیره ایمره آلی و اعضای شورای رهبری پ.ک.ک که در کوهستان قندیل در شمال عراق حضور دارند، از این هراس دارند که سپردن اختیار ائتلاف با مخالفین، موجب آن شود که خود آنها برای همیشه از گردونه قدرت و سیاست کنار گذاشته شوند و در آینده کسی آنها را جدی نگیرد.

در نتیجه عملاً دست به گروکشی سیاسی زده و اجازه نداده اند حزب دموکراتیک خلق ها، همچون یک نهاد سیاسی مستقل عمل کند. همین موضوع ساده و روشن، می تواند این واقعیت را اثبات کند که اساساً شورای رهبری پ.ک.ک، تضمین بقای خود را بسیار مهم تر از حقوق و مطالبات قانونی و سیاسی کردها می داند و خود را به عنوان پدرخوانده و عنصر قدرتمند قلمداد می کند که باید حرف اول و آخر را بزند.

انتهای پیام/