چرنوبیل؛ قصه غم‌انگیز یک پایان بی‌شروع فوتبالی
ابعاد بزرگترین فاجعه هسته‌ای تاریخ بشریت آنقدر گسترده بوده که بعد از گذشت ۳ دهه از آن هنوز حقایق زیادی درباره‌اش وجود دارد که کمتر کسی از وجودش مطلع است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، شنبه 26 آوریل سال 1986 قرار بود روزی باشد که یک تیم محلی آینده‌دار در فوتبال اوکراین بازی مهمش در مرحله نیمه نهایی «جام کیف» را انجام می‌دهد اما روح اعضای آن تیم و همه آنهایی که منتظر این بازی بودند هم خبر نداشت که در نزدیکی آنها فاجعه‌ای رخ می‌دهد که نه تنها نمی‌گذارد آن شب مسابقه‌ای برگزار شد بلکه کاری می‌کند که آن تیم دیگر رنگ زمین فوتبال را نبیند.
شهر جوان و سرسبز پریپیات در ماه فوریه سال 1970 تأسیس شد. آن شهر کوچک بود اما به عنوان یکی از آمیزه‌های معماری و هنرشهرسازی مدرن شوروی شناخته می‌شد. شهری که میانگین سنی ساکنانش 26 سال بود. پریپیات همه امکانات رفاهی که در آن زمان برای شهروندان خیلی از شهر‌های دیگر شوروی یک رؤیا بود را داشت: سینما، استخر شنا و یک شهربازی مدرن. علاوه بر این‌ها از اواسطه دهه 70 به بعد، یک تیم فوتبال جدید هم در این شهر تأسیس شد تا هواداران محلی را سرگرم کند. نام آن تیم فوتبال «اف سی استرویتل پریپیات» بود. برای تیم تازه تأسیس یک استادیوم جدید هم ساخته بودند که زیر سایه برج‌های مسکونی محل زندگی اکثریت مردم شهر قرار داشت. در فاصله‌ای نه چندان دور از همان استادیوم، دودکشی 152 متری را می‌دیدی نزدیک‌‌ترین شاهد بی‌جان بدترین فاجعه هسته‌ای تاریخ در قلب نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل و در کنار راکتور شماره 4 قلب این سازه حالا متروکه است.
استادیومی که برای تیم پریپیات ساخته شده بود، ساده اما دارای رختکن و سکوهایی چوبی برای پذیرایی از تماشاگران بود. با اینکه آن تیم در دسته پنجم لیگ فوتبال شوروی رقابت می‌کرد، برای هر بازی‌اش معمولاً بیش از 2 هزار تماشاگر به ورزشگاه می‌رفت. اهالی پریپیات تیم فوتبال شهرشان را واقعاً دوست داشتند. در اواسط دهه 80، به خاطر افزایش محبوبیت باشگاه و صعودش به دسته چهارم، مسئولان تیم احساس کردند وقت آن است که به یک استادیوم جدید نقل مکان کنند، یک ورزشگاه خیلی بزرگتر و چندمنظوره با گنجایش 11 هزار نفر که فقط محدود به فوتبال نبود. نام ورزشگاه جدید را «استادیوم آوانگارد» گذاشتند، استادیومی که قرار بود روز یکم ماه می سال 1986 افتتاح شود یعنی درست چهار روز بعد از وقوع حادثه هسته‌ای چرنوبیل. قرار شده بود که قبل از مکان به استادیوم جدید، تیم فوتبال پریپیات آخرین بازی‌اش را در استادیوم قدیمی انجام دهد، همان مسابقه مرحله نیمه نهایی جام کیف مقابل تیم بوردیانکا.
ساعت یک و 23 دقیقه بامداد روز مسابقه، راکتور هسته شماره 4 نیروگاه چرنوبیل منفجر شد و صدای مهیب و نور خیره کننده‌اش شهر پریپیات را تکان داد. شعله‌های آتش آنقدر بزرگ بود که از هر کجای شهر دیده می‌شد. چندین گروه از آتش‌نشان‌ها به محل اعزام شدند تا آتش را خاموش کنند و آن آخرین عملیات کاری‌شان شد و دیگر حتی به خانه برنگشتند.
آن اتفاق اولین باری نبود که در نیروگاه چرنوبیل رخ می‌داد چرا که چند سال قبل از آن هم بخشی از هسته یکی از راکتورها ذوب شده بود، البته آن حادثه به گونه‌ای مدیریت شد که کمتر کسی متوجه ابعادش شد و شاید به همین دلیل هم بود که کمتر کسی از ساکنین شهر تصور می‌کرد حادثه دوم چیزی فراتر از حادثه اول باشد. در حقیقت خورشید که طلوع کرد، بسیاری از آنها زندگی عادی را طوری از سر گرفتند که انگار هیچ حادثه‌ای رخ نداده است. خیلی‌ها به خرید رفتند، خیلی‌ها برای جشنواره‌ای که قرار بود برگزار شود آماده شده بودند و در میان آنها بازیکنان تیم اف سی پریپیات هم به سمت استادیوم رفتند تا برای بازی حساس نیمه نهایی جام کیف آماده شود غافل از اینکه چند ساعت قبل یکی از بزرگترین فجایع هسته‌ای در تاریخ بشریت رخ داده است. بازیکنان پریپیات حتی صبح روز بازی وارد استادیوم قدیمی‌شان هم شدند و تمرینات‌شان را برای رویارویی با میهمانی که عصر آن روز قرار بود برابر بازی کنند شروع کردند. برای آنها همه چیز داشت عادی پیش می‌رفت تا اینکه ناگهان یک بالگرد وسط زمین چمن فرود آمد و چندین نیروی نظامی با ماسک و لباس‌های محافظت کننده و دستگاه‌های شناساگر رادیواکتیو در گوشه گوشه زمین پراکنده شدند. خیلی زود همه فهمیدند مسابقه حساسی که برایش لحظه شماری می‌کردند قرار نیست برگزار شود.
همان روز قرار بود یک تورنمنت در رده جوانان که با حضور تیم‌های منطقه تشکیل شده بود، در پریپیات آغاز شود اما فاجعه چرنوبیل آن را هم لغو کرد. کم‌کم به همه گفته شد که چه اتفاقی افتاده است . تشعشات هسته‌ای ناشی از پراکنده شدن ذرات رادیواکتیو زمین چمن ورزشگاه پریپیات را هم مانند بسیاری دیگر از منطقه ممنوعه چرنوبیل آنقدر آلوده کرده بود که نزدیک شدن به آن هم خطرناک بود چه برسد به بازی روی آن. خیلی طول نکشید که بازیکنان تیم فوتبال پریپیات مثل تمام مردم شهر سوار اتوبوس‌هایی شدند که مأمور تخلیه شهر شده بودند. تا دو روز بعد اما در بیرون از منطقه وقوع فاجعه کسی متوجه نشد که چرا تیم پریپیات پذیرایی‌اش از تیم بوردیانکا را لغو کرد و شاید اگر 800 مایل آنطرف‌‌تر در شبه جزیره اسکاندیناوی هشدار انتشار ذرات رادیواکتیو داده نمیشد، کسی به آن زودی نمی‌فهمید که در نزدیکی استادیوم پریپیات فاجعه‌ای رخ داده که در نتیجه آن 400 برابر بیش از بمب اتمی‌ای که روی هیروشیما انداخته شد، ذرات رادیو اکتیو منتشر کرده است.
منطقه ممنوعه‌ای که با شعاع 19 مایل در اطراف نیروگاه چرنوبیل در نظر گرفته شد بدان معنا بود که مردم پریپیات دیگر هرگز نمی‌تواستند به خانه‌های‌شان برگردند. بسیاری از آنها به شهر اسلاووتیچ در فاصله 30 مایلی پریپیات نقل مکان کردند. در میان آنها چند تا از بازیکنان تیم پریپیات هم یک تیم فوتبال جدید به اسم اف سی استرویتل اسلاووتیچ را تأسیس کردند که البته عمر آن زیاد نبود. باشگاه تازه تأسیس دو سال (1987 و 1988) در لیگ آماتور بازی کرد و بعد هم منحل شد. آنها در حسرت بازی روی چمن استادیوم تازه تأسیس پریپیات ماندند استادیومی که الان چمن‌هایش به درخت تبدیل شده‌اند و به جای فوتبالیست، توریست‌ها روی زمینش قدم می‌گذارند.
تخمین زده می‌شود که پروژه پاکسازی چرنوبیل سال 2065 به پایان برسد اما کارشناس‌ها می‌گویند که منطقه ممنوعه تا 3 هزار سال دیگر هم آلوده به ذرات رادیو اکتیو خواهد بود و این یعنی که مطمئن باشید نمی‌توانیم به این زودی‌ها نفس‌مان را برای دیدن زنده شدن دوباره اف سی پریپیات در سینه حبس کنیم.
انتهای پیام/
