پشیمانی بهنوش بختیاری از بازی‌نکردن در یک سریال مشهور/ باندبازی در شبکه نمایش خانگی بسیار بیشتر از تلویزیون و سینما است
بازیگر شناخته شده سینما و تلویزیون اعتقاد دارد اوضاع در تلویزیون نسبت به سینما بهتر است و ما شاهد حضور چهره‌های متنوع و جدیدتری هستیم. شاید بدترین حوزه در این موضوع، شبکه نمایش خانگی باشد که مدام چند چهره را می‌بینید.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، بهنوش بختیاری بازیگر سینما و تلویزیون، میهمان بخش پرونده «سریالیست» شامگاه ششم آبان 1400 با اجرای پدرام کریمی بود. بخشی که به موضوع «سریال‌های کمدی آپارتمانی » اختصاص داشت.
پدرام کریمی در ابتدای برنامه این پرسش را از بختیاری مطرح کرد که به کدام یک از گزینه‌های نظرسنجی این هفته شامل سریال‌های «آپارتمان »، «همسران»، « من یک مستاجرم»، «پاورچین»، «خانه سبز»، «چارخونه»، «زیرآسمان شهر» و «هیئت‌مدیره» به عنوان سریال آپارتمانی محبوب خود رای می‌دهد؟
بختیاری با اشاره به اینکه او نیز همچون بسیاری از مخاطبان با همه این آثار خاطره دارد افزود: همه این سریال‌ها درجه یک هستند و من با آنها زندگی کرده‌ام اما، شاید «خانه سبز» برایم جذابیت بیشتری داشته باشد؛ از این سریال درس زندگی گرفتم. امیدوارم تولید چنین آثاری همچنان ادامه داشته باشد چون مردم دوست دارند آدم‌هایی از جنس خودشان را هر شب در قاب تلویزیون ببینند. ضمن اینکه کارهای کم‌لوکیشن و کم‌هزینه‌ای هستند و تولید آنها نسبت به سایر گونه‌های سریال‌سازی راحت‌تر است.
وی در ادامه با مرور اجمالی برخی آثار ساخته شده در قالب سریال‌های آپارتمانی عنوان کرد: شاید سریال «آپارتمان» به کارگردانی اصغر هاشمی اولین اثر در این زمینه باشدکه در سال 1372 روی آنتن رفت و مجموعه جذاب و پربازیگری بود. «همسران» و « خانه سبز» ساخته آقایان بیژن بیرنگ و مرحوم مسعود رسام در اواسط دهه دهه هفتاد هم از مجموعه‌های پرمخاطب تلویزیون بودند. در این سریال‌ها مفاهیمی مثل عشق، از خودگذشتگی، صبر و تعامل درست بین اعضای خانواده به زیباترین شکل نشان داده شد.
بختیاری با اشاره به تصاویری از این دو مجموعه که در نمایشگر استودیوی برنامه پخش می‌شد اظهار کرد: اتفاقاً لوکیشن این سریال‌ها همان خانه معروف «خانواده محترم آقای رجبی» بود که در تیتراژ پایانی سریال‌ها می‌آمد و تبدیل به ضرب‌المثل شده بود. بعدها در مجموعه‌هایی مثل «مجید دلبندم»، «دنیای شیرین» و «نوعی دیگر» هم از این لوکیشن استفاده شد.
این بازیگر سینما و تلویزیون یادآور شد: در ادامه و در سال 1380 به سریال «زیرآسمان شهر» می‌رسیم که در زمان خودش خیلی پرمخاطب بود. شاید برایتان جالب باشد که قرار بود من به عنوان یکی از بازیگران اصلی در این مجموعه حضور داشته باشم اما پشیمان شدم و قبول نکردم. یکی از افسوس‌های زندگی من همین تصمیم است.
بختیاری درباره دلیل این تصمیم توضیح داد: راستش در آن زمان هنوز طنزهای نود شبی در تلویزیون جا نیفتاده بود. من هم با خودم می‌گفتم امکان ندارد که شما بتوانید نود قسمت را به صورت هر روزه کار کنید و احتمالاً بعد از یک ماه کار به پایان می‌رسد. به هر حال در ابتدای فعالیت کاری خودم بودم و نگرانی‌هایی داشتم اما دیدم که نه‌تنها «زیر آسمان شهر» در نود قسمت تولید و پخش شد بلکه از پرمخاطب‌ترین مجموعه‌های تلویزیون شد و سری دوم و سوم آن هم ساخته شد. البته قسمت اول آن کیفیت بالاتری داشت.
وی افزود: حتی افسردگی پدر من در آن سال‌ها با دیدن همین سریال بهبود پیدا کرد. مردم هم همچنان با شخصیت‌های آن از جمله خشایار مستوفی خاطره دارند.
بختیاری عنوان کرد: سریال «پاورچین» به کارگردانی آقای مدیری هم در سال 1381 در 129 قسمت ساخته شد که بسیار جذاب بود و بعدها مجموعه «نقطه چین» در شبکه سه هم تقریباً با همان گروه تولید و پخش شد. من وقتی «پاورچین» و «نقطه‌چین» را می‌دیدم آرزویم این بود که جای یکی از این بازیگران باشم و یکی از رویاهای من بود. دو سریال «همسایه‌ها» به کارگردانی محمدحسین لطیفی(1380) و «من یک مستاجرم» ساخته خانم پریسا بخت‌آور (1383) هم از سریال‌های آپارتمانی خوش‌ساخت آن روزگار بودند.
این بازیگر تاکید کرد: در ادامه، به سریال «چارخونه» به کارگردانی سروش صحت می‌رسیم که من هم از بازیگران آن بودم و در تابستان سال 1386 روی آنتن شبکه سه رفت. در همین مجموعه هم بود که با همسرم محمدرضا آرین آشنا شدم. ایشان در سریال «جایزه بزرگ» هم به عنوان نویسنده حضور داشتند اما آنجا خیلی با هم آشنا نبودیم و شاید کمی هم دلخور بودم چون نقش کمی برای من نوشته بودند (با خنده). اما در زمان تولید «چارخونه» با هم بیشتر آشنا شدم و ازدواج کردیم. تیرماه امسال هم چهاردهمین سالگرد این پیوند بود. آقایان حمید لولایی، رضا شفیعی‌جم، جواد رضویان و اردلان شجاع‌کاوه به همراه خانم‌ها امیرجلالی و فلامک جنیدی هم از دیگر بازیگران این مجموعه بودند.
بختیاری در ادامه صحبت‌های مجری برنامه که از کم‌کاری اردلان شجاع‌کاوه گفته بود نیز عنوان کرد: من اخیراً با ایشان صحبت کردم و همچنان پرانرژی وآماده به کار هستند. متأسفانه این از کم لطفی همکاران ماست که به جای استفاده از این بازیگران کاربلد، اصرار دارند که از یک‌سری چهره تکراری استفاده کنند. در حالی که آقای شجاع‌کاوه یک بازیگر باسواد، باتجربه و توانمنداست. از جوان اول‌های سینمای دهه شصت بودند و اکنون هم می‌توانند در سن خودشان نقش‌های زیادی را ایفا کنند.
وی در پاسخ به پرسش مجری برنامه که از وجود مافیا در سینما و تلویزیون پرسیده بود نیز تصریح کرد: اوضاع در تلویزیون نسبت به سینما بهتر است و ما شاهد حضور چهره‌های متنوع و جدیدتری هستیم.شاید بدترین حوزه در این موضوع، شبکه نمایش خانگی باشد. در سریال‌های شبکه نمایش خانگی شما مدام چند چهره را می‌بینید که از این سریال به سریال دیگر می‌روند و همه جا هستند و در مقابل عده زیادی از بازیگران هم اصلاً حضور ندارند.
بختیاری افزود: خیلی‌ها می‌خواهند بگویند که باندبازی وجود ندارد اما با چشمان خودمان می‌بینیم که واقعاً هست. متاسفانه گاهی در کارهای کمدی بازیگرانی را می‌بینیم که فقط متکی به متن هستند و اگر نویسنده و کارگردان به آنها نپردازد چیزی برای ارائه ندارند و بیننده هم متوجه این ضعف می‌شود. در حالی که من و بسیاری از همکارانم همیشه سعی می‌کردیم خودمان هم با هماهنگی کارگردان چیزی به نقش اضافه کنیم.
وی درباره درخشش در نقش‌های جدی در سال‌ها اخیر هم گفت: این اتفاق برای بسیاری از بازیگران دیگر مثل مجید صالحی، یوسف تیموری و رضا عطاران هم افتاده است. بازیگران کمدی یک بُعد بیرونی دارند که همان چیزی است که مردم می‌بینند و از دردهای درونی آنها خبر ندارند در حالی‌که کارگردان‌ها می‌توانند با کشف این ابعاد درونی نقش‌های جدی را هم به آنها بسپارند. بازیگر ظرفیت‌های گوناگونی دارد که باید کشف شود. فیلمسازان ما باید کمی هم ریسک کنند. به ما اعتماد کنند و بدانند که من و همکارانم که در عرصه کمدی کار می‌کنیم در نقش‌های جدی هم از جان مایه می گذاریم و نمی‌گذاریم که آبروی کاریمان به خطر بیفتد.
این بازیگر در پایان عنوان کرد: امیدوارم تلویزیون باز هم سراغ تولید آثار کمدی نود شبی برود چون من اصولاً تلویزیون را با سریال‌های شیرین و طنز می‌شناسم و خیلی به سریال‌های تلخ اجتماعی و ملودارم علاقه‌ای ندارم، چون به اندازه کافی در زندگی روزمره با استرس و سختی مواجه هستیم. به عنوان یک شهروند پیشنهادم این است که سریال‌هایی با مضمون تلخ را کمتر روی آنتن بفرستیم. من شنیدم که در آمریکا تماشای سریال «دوستان» را به عنوان یک روش درمانی استفاده می‌کنند و همانطور که اشاره کردم این موضوع درباره پدر خودم در زمان پخش سریال «زیر آسمان شهر» رقم خورد.
انتهای پیام/
