بی‌تدبیری دولت دوازدهم پتروشیمی بروجن را زمینگیر کرد/ سیاسی کاری نمایندگان ادوار گذشته مجلس مشهود است
گروه استانها - پتروشیمی بروجن پروژه‌ای که بی‌تدبیری دولت دوازدهم و سیاسی کاری نمایندگان ادوار گذشته مجلس عامل زمینگیر شدنش شده و اکنون باید پذیرفت که میلیون‌ها دلار سرمایه بیت‌المال از بین رفته است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از بروجن، در سوم اسفندماه سال 1385 دو پروژه بزرگ پتروشیمی لردگان و پتروشیمی بروجن در استان چهارمحال و بختیاری کلنگ‌زنی شد، به گفته مسئولان وقت دو اتفاق بزرگ برای استان بودند اما هر کدام سرنوشت جدایی داشتند، پتروشیمی لردگان به بهره برداری رسید اما آیا وعده ایجاد اشتغال چند هزار نفری جوانان لردگان به وقوع پیوست؟ پتروشیمی بروجن هم در نطفه خفه شد و حالا پس از 15 سال 300 هکتار از اراضی گردنه حلوایی، نام پتروشیمی بروجن را یدک می‌کشد اما چه اتفاقی افتاده است که خبری از پتروشیمی بروجن نیست؟
18 آبان 92، امیر عباس سلطانی نماینده وقت بروجن در مجلس شورای اسلامی، به تاکید "بیژن نامدار زنگنه" وزیر نفت بر تعیین تکلیف این پروژه اشاره و بیان می‌کند، براساس اعلام وزیر نفت سرمایه گذاران باید هر چه سریع‌تر تکلیف پروژه پتروشیمی بروجن را مشخص کنند و اگر قادر به سرمایه گذاری نیستند از این پروژه خارج شوند اما در بهمن ماه سال 93 مرضیه شاهدایی، مدیر وقت طرح‌های شرکت ملی صنایع پتروشیمی با اشاره به شرایط خاص منطقه دنا و صعب العبور بودن این ناحیه از عدم امکان رساندن خوراک به محل احداث طرح پتروشیمی بروجن خبر داد و دلیل توقف این پروژه را این موضوع دانست.
در 7 تیر 96 زمزمه‌های جان گرفتن پتروشیمی بروجن از جانب استاندار وقت قاسم سلیمانی دشتکی به گوش می‌رسد، او از آمادگی سه گروه سرمایه‌گذار برای سرمایه گذاری در این پروژه خبر می‌دهد و اجرایی شدن پتروشیمی بروجن را زمینه‌ای برای توسعه استان می‌داند، خدیجه ربیعی نماینده وقت مردم بروجن در مجلس شورای اسلامی نیز از این غائله عقب نمی‌ماند و در بیستم بهمن سال 96 خبر از دستور وزیر نفت "بیژن نامدار زنگنه" می‌دهد و مطرح می‌کند که طرح پتروشیمی بروجن به عنوان یکی از طرح های اولویت دار این وزارتخانه برای جذب سرمایه گذاری انتخاب شده است. او با شعار اشتغال جوانان بروجن، مردم را به اجرای این پتروشیمی همچون نمایندگان ادوار گذشته امیدوار می‌کند.
تحریم یک بیابان به نام پتروشیمی بروجن در سال 98 توسط آمریکا!
در 3 خرداد 97 اقبال عباسی استاندار وقت چهارمحال و بختیاری در نشست بررسی طرح پتروشیمی بروجن به میزبانی معاونت اقتصادی و هماهنگی سازمان برنامه و بودجه کشور با قاطعیت، این طرح را مصوبه هیئت دولت می‌خواند و بیان می‌کند که کسی حق مخالفت با اجرای طرح مصوبه دولت را ندارد اما در تیرماه 97 محسن زراعی فر، مدیرعامل پتروشیمی بروجن با اشاره به موانع پیش روی احداث خط لوله به دلیل طولانی بودن راه و کوهستانی بودن مسیر از عدم اطمینان سهامداران این شرکت از احداث خط لوله گچساران به بروجن سخن می‌گوید و علت پیشرفت کم پتروشیمی بروجن را تعلل سهامداران در تامین مالی این پروژه می‌داند.
در خرداد سال 98 خبر تحریم این پتروشیمی همه را متعجب می‌کند، خبری که می‌گوید، وزارت خزانه داری آمریکا در اقدامی 39 شرکت وابسته به صنایع پتروشیمی خلیج فارس را تحریم کرد که پتروشیمی بروجن در لیست تحریم به چشم می‌خورد، پتروشیمی بروجن که تنها یک زمین بایر و بیابان است چطور تحریم شده است؟ با تحریم این پتروشیمی تاسیس نشده کشور چگونه در مضیقه قرار می‌گیرد و نفع آن برای آمریکا چیست؟ از این تحریم چیزی جز اقدامی احمقانه و پوچ برداشت نمی‌شود.
این پروژه همچنان معطل ماند تا اینکه در 15 مهر سال 99، یکی از مسئولان سخنی متفاوت بیان می‌کند، حجت الاسلام و المسلمین امیرقلی جعفری نماینده بروجن در مجلس شورای اسلامی تنها 300 نفر اشتغال پتروشیمی و مانور دادن با این موضوع را در نظر نمی‌گیرد بلکه این موضوع را از بعد دیگری می‌بیند و مطرح می‌کند: تمامی پتروشیمی‌ها بیش از 50 میلیون متر مکعب آب نیاز دارند اما امروز در شهرستان بروجن آب وجود ندارد، جمع‌بندی‌ها و تمام لیست سرمایه و معادن ارائه شده است که باید یک زنجیره شکل گیرد و امکان سنجی شود.
موضوع پتروشیمی بروجن دست آویز سیاسیون در دولت‌ها و مجلس‌های قبل
در چند سال اخیر مشکلات کم آبی شهرستان بروجن روی دیگر نشان داده و مردم را تشنه‌تر کرده است، مردمی که علاوه بر عدم آب کافی برای صنعت و کشاورزی حالا در خصوص آب شرب هم مشکل دارند و جالب است که موضوع پتروشیمی بروجن دست آویز سیاسیون دولت تدبیر و امید شده است، پتروشیمی که برای تاسیس آن بیش از 50 میلیون متر مکعب آب نیاز دارد؛ چگونه در بروجن پیشانی خشکسالی استان چهارمحال و بختیاری تاسیس شده است؟ آنهم در حالی که استان در رتبه اول بیکاری قرار گرفته و بسیاری از بومیان منطقه به دستاوردهای اقتصادی آن امید بسته بودند اما ایجاد یک صنعت مادر چقدر هزینه بر است، به گفته مسئولان وقت 300 شغل به صورت مستقیم با احداث این پتروشیمی ایجاد می‌شود اما این 300 شغل نمی‌تواند با صنایع پایین دست بدون تخریب بروجن ایجاد شود؟
شایان ذکر است بر روی این طرح دو سال مطالعه شده اما جالب اینجا است که طرح پتروشیمی بروجن بدون در نظر گرفتن اصولی مانند وجود آب کافی، آمایش سرزمین، نزدیکی به منابع تامین خوراک، در نظر گرفتن شرایط زیست محیطی و شرایط احداث خط لوله خوراک تعریف شده است و در نهایت با این شرایط کدام سرمایه‌گذار حاضر به تامین مالی پروژه خواهد بود؟
با وجود این مسائل گویا پتروشیمی بروجن دست آویز سیاسیون برای بهره‌برداری سیاسی بوده است، پروژه‌ای که بروجن ظرفیت آن را ندارد اما برخی از نمایندگان و مسئولان در ادوار گذشته آن را دستاویزی برای بازار گرمی خود کردند، پروژه‌ای که جز منفعت برای شعارهای مسئولین چیزی برای مردم نداشت، چطور می‌شود قبل از انجام کار به این بزرگی در رابطه با نیازهای تاسیس آن فکر نکرد، چطور در رابطه با ایجاد آلودگی در 15 کیلومتری بروجن و آنهم در مسیر باد و در رابطه با مشکلات عدیده دیگر فکری نشد و فقط با شعار ایجاد اشتغال، مردم بازیچه نمایندگان و مسئولان ادوار گذشته شدند.
به‌هرحال پذیرش این واقعیت تلخ که پروژه پتروشیمی بروجن نزدیک به 15 سال است بازیچه مسئولان دولت دوازدهم و نمایندگان ادوار گذشته مجلس بوده و نهایتاً کمبود آب و جانمایی اشتباه آن را از نظر اقتصادی بدون توجیه کرده و میلیون‌ها دلار از بیت المال به همین دلیل هدر رفته است.
انتهای پیام/7540/ی