دیوارکشی در صحرا، آخرین گزینه اسرائیل برای اشغال «نقب» فلسطین

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، یکی از درگیری‌های همیشگی رژیم اشغالگر با فلسطینی‌ها طی دو دهه گذشته، در صحرای نقب و فلسطینیان ساکن این منطقه بوده است. فلسطینی‌هایی که در این منطقه زندگی می‌کنند زندگی‌های شبه کوچ نشینی دارند به این معنا که در صحرای نقب روستاهایی وجود دارند که این روستاها دارای خانه‌های دائمی نیستند و تنها سرپناه‌های اولیه‌ای با امکانات پیش پا افتاده در این روستاها وجود دارد که محل اقامت تعداد محدودی فلسطینی است. گاهی تعداد ساکنان یک روستای فلسطینی در نقب به 100 نفر هم نمی رسد.

روستاهای صحرای نقب

در روستاهای صحرای نقب دو نوع زندگی صحرانشینی و اسکان دائمی وجود دارد. بخشی از جمعیت از مناطق مختلف به مناطق دیگر حرکت می‌کند و منطقه حرکتی این مجموعه- که سکونت غیردائمی دارد- داخل صحرای نقب است. بخش دیگری از جمعیت ساکن در صحرای نقب که سکونت دائمی دارند در یک منطقه که امکانات اولیه داشته باشد در کنار تجمع کرده‌اند و معمولاً خانه‌های این روستاها از امکانات اولیه‌ای چون ایرانیت و پوشش‌های نایلونی و فلزی ساده درست می شوند.

بخشی از جمعیت این روستاها ، چه کوچ نشینان، چه ساکنان دائمی، در چادر و کپرهای سنتی فلسطینی زندگی می‌کنند. امکانات اولیه مثل آب و برق معمولاً در این روستاها به ندرت وجود دارد. ساکنان روستاها، آب را از منابع شرب محلی مثل چاه‌ها و چشمه‌های قدیمی منطقه تهیه می‌کنند و برخی روستاها نیز از کابل‌های انتقال برق منطقه‌ای بهره می‌گیرند.

مشکل ظاهری و اساسی رژیم اسرائیل

فلسطینیان ساکن صحرای نقب، قدیمی‌ترین ساکنان کل فلسطین تاریخی هستند آنها همچنان سکونت سنتی‌شان را حفظ کرده، تاریخ سکونت برخی از طوایف این منطقه به دوره‌های پیش از تولد مسیح مثل دوره کنعانیان بر‌گردد.

صهیونیست‌ها آنچه را به عنوان مشکل صحرانشینان نقب مطرح می‌کنند، این است که این مجموعه از فلسطینیان در روستاهایی سکونت دارند که از سوی رژیم صهیونیستی به عنوان مناطق ممنوعه معرفی شده‌اند. لذا ارائه امکانات و خدمات زندگی به این مجموعه‌ها در مناطق ممنوعه مقدور نیست. لذا ارتش رژیم صهیونیستی هر از چندگاهی اقدام به تخریب محل تجمع ساکنان نقب و روستاهای این منطقه می‌کنند. برخی از روستاهای منطقه نقب چند صد مرتبه تخریب شده‌اند.

اما آنچه صهیونیست‌ها تحت عنوان سکونت در مناطق ممنوعه مطرح می‌کنند، طراحی آنها برای دست اندازی بر زمین‌های ساکنان نِقِب است. ساکنان صحرای نِقِب خود را ساکن تمام این سرزمین می‌دانند. در بین سرزمین‌هایی که آنها در حال کوچ و زندگی گردشی در آن هستند تمام مناطق بین طوایف ساکن این مناطق تقسیم شده است و همه فلسطینی‌ها می‌دانند که این زمین‌ها از نیاکان این طوایف نسل به نسل و سینه به سینه، به نسل کنونی منتقل شده است.

حالا صهیونیست‌ها در تصاحب این سرزمین با این مجموعه روبرو هستند که به هیچ وجه حاضر نیستند از زمین‌های خود دست بکشند.

اهمیت صحرای نِقِب

صحرای نقب با وجود آنکه نام صحرا را با خود به یدک می کشد از 3 جهت بسیار حائز اهمیت است:

اول آنکه، صحرای نقب گنجینه‌ای معادن ارزشمند است که بخش قابل توجهی از آنها تاکنون هنوز اکتشاف هم نشده‌اند. نمونه بارز آن ذخایر اورانیوم و رادیومی است که در این منطقه وجود دارد و موجب ایجاد مجموعه هسته‌ای رژیم صهیونیستی تحت عنوان «دیمونا» در این منطقه شده است. معادنی چون نمک‌های معدنی، الماس و طلا و سنگ‌های ساختمانی نمونه‌های دیگری از ذخایر صحرای نِقِب را تشکیل می‌دهند که دلیل اصلی دست اندازی صهیونیست‌ها بر این منطقه است.

وجه دوم، اهمیت نقب در فلسطین فضای قابل توجهی است که این منطقه دارد، این منطقه به دلیل آنکه از حیث دارا بودن امکانات سکونت دائمی فقیر است جمعیت کمی را در خود جای داده است اما با کمی اغماض نزدیکِ یک سوم خاک فلسطین تاریخی را تشکیل می‌دهد و این نکته برای مورد توجه قرار گرفتن کافی است. چرا که صهیونیست‌ها برای اجرایی کردن بسیاری از طرح‌های گسترده شان که نیاز به زمین دارد این منطقه را در نظر گرفته‌اند. همانند ساختار امنیتی متمرکز صهیونیست‌ها که برای ایجاد در این منطقه طراحی شده است.

و دلیل سوم اهمیت این منطقه مشرف بودن آن به کرانه باختری، شبه جزیره سینا و بندر ایلات است. صحرای نقب بر این 3 منطقه مشرف بوده، به هر 3 آنها راه دارد و از این حیث یک شاهراه به حساب می‌آید.

 تلاش «نفتالی بنت» برای دیوار کشی 

صهیونیست‌ها پس از انتفاضه الاقصی در سال 2000 که آنها را زمینگیر کرده بود، راه حل دیوار کشی در کرانه باختری را برگزیدند و در حقیقت خودشان را پشت دیوارهایی بتنی و فلزی محصور کردند تا بتوانند برای خود امنیت ایجاد کنند. آن دیوار کشی هنوز هم ادامه دارد. آنها در مرزهای نوار غزه با سرزمین اشغالی 1948 و مرزهای اردن نیز این تجربه را انجام دادند و خود را پشت دیوارهای بیشتری محصور کردند. حالا آنها می خواهند در صحرایی که وسعت آن یک سوم کل فلسطین تاریخی است این کار را انجام دهند.

نفتالی بنت، نخست وزیر کنونی رژیم صهیونیستی با احمق خواندن دولت‌های گذشته رژیم صهیونیستی، گفت این دولت‌ها بخش‌های وسیعی از نقب را از دست دادند و اگر با راهکار متمرکز ساختن روستاهای نِقِب این مناطق تحت کنترل در نیایند، با دیوارکشی این مناطق را محدود خواهیم کرد.

حالا صهیونیست‌ها با تمام فن آوری‌هایی که غرب در اختیارشان گذاشته می‌خواهند صحرایی به وسعت نقب را دیوارکشی کنند تا به غصب و نژاد پرستی خود ادامه دهند. دیوارکشی، بخشی از ماهیت نژادپرستانه صهیونیزم است که نمی‌توانند از آن جدا شوند با دیوارکشی خود را در پشت دیوار حبس می‌کنند تا اطماع نژادپرستانه خود را استمرار بخشند.

انتهای پیام/