ترتیل سریع جزء هفتم قرآن / ابراهیم نبی در ملکوت چه دید؟
یکی از آموزه‌های جزء هفتم قرآن مربوط به ماجرای رؤیت ملکوت توسط ابراهیم نبی علیه السلام است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، جزء هفتم قرآن از آیه 82 سوره مائده آغاز می‌شود و تا آیه 110 سوره انعام ادامه دارد. از جمله آموزه‌های این سوره عبارتند از احکام سوگند، احکام شراب و قمار و بخت‌آزمایی؛ خداوند در آیه 91 و 92 سوره مائده میفرماید "شیطان می‌خواهد با آشامیدن شراب و قمار, شما را از یاد خدا و نماز گزاردن بازدارد"، احکام صید درحال احرام، احکام وصیت, عکس‌العمل مشرکین در مقابل دعوت به توحید شامل اعراض از آیات الهی، تکذیب حق، لجاجت، بهانه‌های مشرکین; در آیه 8 سوره انعام میفرماید: "می‌گویند چرا فرشته‌ای به پیامبر نازل نشده است؟" و در آیه 37 میفرماید: "گفتند چرا معجزه‌ای بر او نازل نمی‌شود؟"، اندوه پیامبر برای هدایت مشرکین و دلداری خداوند، ماجرای رؤیت ملکوت توسط ابراهیم نبی علیه السلام.
درباره رؤیت ملکوت توسط ابراهیم نبی علیه السلام در آیه 75 سوره انعام می‌خوانیم «وَ کَذلِکَ نُری إِبْراهیمَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لِیَکُونَ مِنَ الْمُوقِنین»؛ یعنی این‌چنین ملکوت آسمانها و زمین را به ابراهیم نمایاندیم تا از اهل یقین باشد.»
درباره آنچه به‌تبع رؤیت ملکوت بر ابراهیم علیه السلام گذشت، روایات متعددی وجود دارد؛ از جمله آنکه ابوبصیر از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: هنگامى که ابراهیم ملکوت آسمانها و زمین را دید، مردى را مشاهده کرد که زنا می‌کند و بر آن مرد نفرین کرد و آن مرد مرد، سپس مرد دیگرى را در حال زنا دید، او را نیز نفرین کرد و او نیز مرد و تا سه نفر همچنان نفرین‌شان کرد و آنها هم مردند، پس خداوند متعال به او وحى فرستاد: اى ابراهیم، دعاى تو مستجاب است، پس بر بندگان من نفرین نکن؛ چه اینکه اگر من مىخواستم آنها را از ابتدا خلق نمیکردم. همانا من خلایقم را به سه گونه آفریدم؛ بندهاى که مرا میپرستد و چیزى را شریک من نمیگیرد که من به چنین بندهاى پاداش نیک میدهم. بندهاى که جز من را میپرستد که او را نیز از دست ندهم و بندهاى که غیر مرا میپرستد، اما از پشت او کسى را میآفرینم که مرا میپرستد.
عَنْ أَبِی‌أَیُّوبَ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُوبَصِیرٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ(ع) قَالَ: لَمَّا رَأَى إِبْرَاهِیمُ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الْتَفَتَ فَرَأَى رَجُلًا یَزْنِی فَدَعَا عَلَیْهِ فَمَاتَ ثُمَّ رَأَى آخَرَ فَدَعَا عَلَیْهِ فَمَاتَ حَتَّى رَأَى ثَلَاثَةً فَدَعَا عَلَیْهِمْ فَمَاتُوا فَأَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَیْهِ یَا إِبْرَاهِیمُ دَعْوَتُکَ مُجَابَةٌ فَلَاتَدْعُ عَلَى عِبَادِی فَإِنِّی لَوْ شِئْتُ لَمْ‌أَخْلُقْهُمْ إِنِّی خَلَقْتُ خَلْقِی عَلَى ثَلَاثَةِ أَصْنَافٍ عَبْداً یَعْبُدُنِی لَایُشْرِکُ بِی شَیْئاً فَأُثِیبُهُ وَ عَبْداً یَعْبُدُ غَیْرِی فَلَنْ‌یَفُوتَنِی وَ عَبْداً یَعْبُدُ غَیْرِی فَأُخْرِجُ مِنْ صُلْبِهِ مَنْ یَعْبُدُنِی. (علل الشرائع، ج2، ص585)
انتهای پیام/+
