درخواست رسانه آکپارتی درباره تماس آنکارا با دمشق

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، علی حیدری: دولت ترکیه در چند ماه اخیر در مسیر عادی سازی روابط خود با رژیم صهیونیستی و کشورهایی همچون ارمنستان، عربستان سعودی، مصر و امارات متحده عربی، همواره با این سوال روبرو شده است: آیا وقت آن نرسیده که عادی سازی روابط آنکارا – دمشق نیز در دستور کار قرار بگیرد؟

برخی از احزاب و سیاستمداران نزدیک به بشار اسد در ترکیه (همچون دوغو پرینچک رهبر حزب کمونیستی وطن پارتیسی ترکیه)، دولت را تشویق می کنند که چنین اقدامی انجام دهد. اما حزب حاکم ترکیه تاکنون در این مورد سکوت کرده است.

بارها گفته شده که هاکان فیدان رئیس سرویس اطلاعاتی میت ترکیه و علی مملوک مرد شماره یک دستگاه امنیتی دولت سوریه باهم دیدار و مذاکره کرده اند، اما مشخص نیست که این مذاکرات، به چه ایستگاه و فرجامی رسیده است. حالا در چنین شرایطی و در حالی که بحث بازگرداندن آوارگان سوری به سوریه در محافل ترکیه آغاز شده، کارشناسان نزدیک به اردوغان نیز معتقدند که دولت باید دست از لجبازی برداشته و گوشی تلفن را بردارد و به دمشق زنگ بزند! 

در همین راستا، یکی از روزنامه های تحت امر حزب حاکم ترکیه، در اقدامی بی سابقه از دولت خواسته در سیاست های خود در مورد سوریه تجدید نظر کند.

فواد اوغور از تحلیلگران روزنامه «ترکیه» (Türkiye Gazetesi) به مواردی اشاره کرده که تاکنون سابقه نداشته در مجموعه عظیم رسانه ای – تبلیغاتی تحت امر حزب عدالت و توسعه مطرح شود.

البته از آنجاییکه فواد اوغور در هر حال در یک روزنامه تحت امر حزب حاکم قلم می زند، در آغاز متن تحلیلی خود، به سنت و روال معمول اردوغانی ها، به مخالفین تاخته و آنان را متهم به سوءاستفاده از بحث آوارگان کرده است. اما در ادامه، مسائلی را پیش کشیده که نشان می دهد بخش مهمی از تحلیلگران و آگاهان سیاسی طرفدار دولت نیز، با سیاست های اردوغان در پرونده سوریه مخالفند.

از سال 2011 تقریباً 4 میلیون آواره سوری در کشور ما به سر می برند. به نظر می رسد احزاب مخالف دولت اردوغان، با تحریک مردم و طرح این موضوع که آوارگان سوری مزاحم آنها هستند، با نفرت انگیزترین لفاظی های نژادپرستانه، طرح آشفتگی و هرج و مرج درونی را در دستور کار قرار داده و به دنبال آن هستند که با ایجاد حوادث و برخوردهای کوچک، مردم و آوارگان را به جان هم بیندازد.

در همین حال، دولت باغچلی، رهبر حزب حرکت ملی (شریک اردوغان در ائتلاف جمهور)، الفاظی به کار برد که گونه ای خشونت غیرمستقیم در آن نمایان بود. او اعلام کرد: آن دسته از آوارگان سوری که در تعطیلات عید به کشور خود می روند، نباید مجدداً به ترکیه برگردند.

این در حالی است که رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه در سخنان یک ماه پیش خود گفته بود:«ما آنها را برنمی‌گردانیم. بلکه برای بازگشت شرافتمندانه، داوطلبانه و توام با احترام برادران سوری‌مان تلاش می‌کنیم».

اندکی بعد، سلیمان سویلو وزیر کشور آخرین نکته را بیان کرد:«سوری هایی که به منظور دید و بازدید عید فطر به کشور خود می روند، اجازه ندارند یک بار دیگر به ترکیه بازگردند.»

به نظر من، طرح چنین پیشنهادهایی از اساس، اشتباه است. این راه حل معقولی نیست که عملاً اجازه ندهیم پناهندگان سوری، در تعطیلات با اقوام خود ملاقات کنند.

اگر فرصت شغلی در آنجا داشتند، آیا مجدداً به ترکیه باز می گشتند؟ فرض کنید رفته اند و برنگشته اند، چه می شود؟ قطعاً مشکل جدید دیگری برای کشور ایجاد خواهد شد. چرا؟ پاسخ ساده است: بسیاری پناهندگان سوری در ترکیه، حاضر به انجام کارهایی شده اند که هیچ کدام از شهروندان بیکار ما، حاضر نیستند آن شغل سخت را با آن دستمزد پایین انجام دهند.

شهروندانی که حاضر نیستند مانند سوری ها سخت کار کنند و دستمزد پایین بگیرند، جای خالی آنها را پر خواهند کرد؟ هرگز!

ما هم اکنون این واقعیت را درک می کنیم که در بدنه ائتلاف جمهور (ائتلاف اردوغان و باغچلی) مشکل حضور میلیون ها پناهنده سوری در ترکیه، عمیقاً احساس شد. پس اکنون زمان مواجهه با این حقیقت ساده است: بشار اسد بازی را برد!

من وقت شما را تلف نمی کنم و دلایل را یکایک برای شما باز نمی کنم.

از احمد داود اوغلو رهبر حزب آینده بپرسید. او هم اکنون یکی از اجزای ائتلاف ملت است، او بهتر می داند. احتمالاً شما در پاسخ به من خواهید گفت:«این رئیس جمهور طیب اردوغان بود که داود اوغلو را در چنین موقعیتی قرار داد. حرفی ندارم. حق با شماست. پیش از این در 27 ژوئن 2019، من مقاله ای با عنوان «داود اوغلو، بزرگترین اشتباه اردوغان» منتشر کردم. البته راستش را بخواهید، برای حرف زدن در مورد این مسائل، خیلی خیلی دیر است.

از آنجایی که حالا، از سوی احزاب مخالف اردوغان، در مورد حضور میلیون ها پناهجوی سوری در ترکیه، اقدامات تحریک آمیزی می شود، از یک سو باید اقدامات پیشگیرانه در برابر آن انجام شود، از سوی دیگر، همانطور که رئیس جمهور گفت، باید شرایط برای بازگشت شرافتمندانه و داوطلبانه آنها فراهم شود.

اما چگونه؟ پاسخ کوتاه و روشن من چنین است: اکنون زمان برقراری روابط دیپلماتیک آنکارا با دولت دمشق فرا رسیده است. باید هر چه زودتر در این مسیر قدم برداریم و وقت خود را برای شنیدن سخنان گیج کننده بشردوستان طرفدار آمریکا تلف نکنیم.

هنگام آن فرا رسیده که زیر بار پذیرش شکست برویم. به خاطر داشته باشیم که در پرونده مصر، اتلاف وقت و تصمیم گیری بر مبنای احساسات، زمان و انرژی ما را گرفت. بنابراین، به جای رویکردهای عاطفی و احساساتی و زودگذر، به این بیندیشیم که مانند روابط دیپلماتیک با دمشق را در راستای منافع کشور، پیش ببریم.

دولت دمشق، در ظاهر با زبان دیپلماتیک از عملیات ترکیه مانند شاخه زیتون و چشمه صلح مخالف است. اما در واقع راضی است و مشکلی ندارد. چرا که ترکیه از آنها در برابر بسیاری از گروه های تروریستی از جمله YPG محافظت کرده است. علاوه بر این، آنها به خوبی می دانند که ترکیه طرفدار تمامیت ارضی سوریه است.

گفته می شود که بشار اسد 11 قانون عفو عودت کنندگان را وضع کرد، میزهای آشتی اجتماعی برای عودت کنندگان ایجاد شد، به آنها کمک شد تا در محل سکونت قبلی خود مستقر شوند و تابعیت دریافت کنند.

رسانه های اصلی ترکیه این اخبار را منعکس نمی کنند. راه غلبه بر این وضعیت ضدتبلیغاتی علیه دمشق، این است که بشار اسد درهای خود را به روی روزنامه نگاران و نویسندگان ترک باز کند تا کار انجام شده در این موضوع را به آنها نشان دهد و به روزنامه نگاران اجازه دهد تا آزادانه وضعیت را در محل بررسی کنند. از آنجایی که چنین مطالعاتی وجود دارد و در نتیجه این تلاش ها نزدیک به 100 هزار نفر به سوریه بازگشته اند، بهتر است زندگی آنها را در منازل جدیدشان مشاهده کنیم تا دیگران نیز برای بازگشت اقناع شوند.

برگردیم به موضوع روابط دیپلماتیک با دمشق. اگر رئیس جمهور این موضوع را بدون توجه به زمزمه هایی که در حلقه نزدیک او بلند می شود، از سطح سرگرمی برقراری تماس های سطح پایین با بوروکرات های نهادهای مربوطه خارج کند، به سرعت پیشرفت حاصل می شود.

نکته پایانی: به نظر من، لازم است پناهندگان سوری در جمعیت کشور ما ادغام شوند. میزان پناهجویان در کشورهای اتحادیه اروپا حداقل 2 تا 7 برابر ترکیه است. نسبت مهاجران و پناهجویان به جمعیت در ترکیه 2.5 درصد است. اما به عنوان مثال، در آلمان با جمعیت 83 میلیون نفر، تقریباً 22 میلیون مهاجر وجود دارد.

به عبارت دیگر 26.7 درصد جمعیت را شامل می شود. در کشورهای دیگر نیز چنین است: 11.6 درصد در فرانسه، 13.8 درصد در اسپانیا، 9.4 درصد در ایتالیا، 12.4 درصد در انگلیس…

احزاب مخالف اردوغان، به شکلی غیر اخلاقی، بار مشکلات اقتصادی را به دوش پناهجویان انداخته و آنان را متهم کرده اند تا از این ابزار، همچون آلت عمل انتخاباتی سود ببرد.

چه بخواهیم چه نخواهیم، چه عصبانی باشیم یا نباشیم، حقیقت را باید پذیرفت. چاره دیگری نمانده است. بنابراین مشخص است که چه باید کرد و کجا باید رفت: مقصد، باید دمشق باشد! باید هیاتی مرکب از سیاستمداران و دیپلمات های ارشد ترکیه را به دمشق فرستاد. مطمئن باشید این روابط دیپلماتیک، ابتکارات متفاوت و مثبتی را برای ترکیه در منطقه به همراه خواهد داشت.

انتهای پیام/