چرا به عملکرد صداوسیما در پرداخت به سرقت از بانک ملی انتقاد می‌کنیم؟

خبرگزاری تسنیم- گروه فرهنگی:

اگرچه «رسانه» بنا بر تعریف ذاتی خود بر مطالبه‌گری و استیفای حقوق عامه از مسئولان، نهادها و ساختارهای حاکمیتی استوار است و درخواست صریح و بی‌لکنت مطالبات مردمی در رسانه‌ها و به ویژه رسانه ملی، اصلی فراگیر و خدشه ناپذیر است، و اگرچه حرف درست و نقد درست را باید همیشه مطرح کرد، امّا تعیین تکلیف زبانی این مسائل در رسانه احتمالاً ساده‌ترین بخش ماجراست. کار از آنجا پیچیده می‌شود و بعضاً به انحراف می‌رود که جانمایی حرف و کار درست در مقیاس بزرگتر را چگونه تنظیم کنیم؟ به نحوی که حرف درست در خدمت کارکرد درست و واقعیت‌کلان درست قرار بگیرد.

برنامه گفتگوی ویژه خبری شامگاه جمعه 20 خرداد ماه که با حضور سردار قنبری، فرمانده پلیس آگاهی تهران و حسن مونسان عضو هیأت مدیره بانک ملی با محوریت دستگیری سارقان صندوق‌های امانات شعبه دانشگاه تهران این بانک برگزار شد، به رغم سعی مأجور برنامه‌سازان و کارشناس-مجری محترم برنامه، نتوانست و نمی‌تواند انتظارات بجا و بحق جامعه مخاطبان را برآورده کند.

مفروضاتی که این برنامه بر اساس آن‌ها شکل گرفته و پیش رفت، بیش و پیش از آنکه از «واقعیت» سیراب شود، از یک طراحی سرگردان و فرم‌زده سیراب می‌شد.

در ماجرای پیچیده سرقت از صندوق امانات بانک ملی، ما با یک بزهکاری معمول و دستبردی از جنس آن چه به طور روزانه در خبرها به گوشمان می‌رسد مواجه نبودیم بلکه آن‌چه بیش از همه در این ماجرا حائز اهمیت بود و هست این است که سارقان با این عملیات پیچیده‌ی مجرمانه قصد داشتند از کلیت «نظامِ امنیتِ اقتصادی» جامعه حیثیت‌زدایی کنند. پیامی که برخی رسانه‌ها نیز با پمپاژ بی‌امان و شبانه‌روز اخبار، سعی در القای آن داشتند این بود که نظام جمهوری اسلامی فاقد کارایی و کیفیت لازم برای صیانت از دارایی‌های مردم در هر سطحی است.

و درست به همین دلیل سرعت عمل و قابلیت نیروهای انتظامی کشور در تعقیب و دستگیری متهمان این سرقت بی‌سابقه حتی در خارج از مرز‌های کشور آن هم در کمتر از 48 ساعت، در حقیقت دفاع از کیان و هیمنه (هم مالی و هم روانی) جمهوری اسلامی محسوب می‌شود.

در جریان این واقعه نیروهای پلیس توانستند در یک بازه زمانی بسیار محدود، سرقتی عجیب با تبعات اطلاعاتی و امنیتی وسیع را خنثی کنند و ضمن ترمیم جراحت‌های روانی ناشی از آن، اقتدار و کارایی امنیتی خودشان را نیز به نمایش بگذارند.

در اینجا سخن از پلیس صرفاً به مثابه جزئی از اجزای حاکمیتی نظام در میان نیست چه این‌که پلیس در این ماجرا از کلیت نظام مقدس جمهوری اسلامی آینه‌گردانی کرد. با این وصف کارشناس-مجری برنامه گفت‌وگوی ویژه خبری شامگاه جمعه با کم رمق و کم مایه دیدن این بخش از این واقعیت بزرگ، نقطه ثقل برنامه را «منحصراً» در مرکز پرسشگری و چالش با نماینده بانک مستقر کرده بود و از فرصت‌های نهفته در اقدام افتخارآفرین پلیس در اداره این نشست آن‌طور که لازم می‌نمود، بهره نبرد.

منحصر کردن برنامه در وجود خطا در سیستم امنیتی و نظارتی بانک (که البته در جای خود اصلاً قابل پذیرش نیست و حتماً و لابد باید برای آن تدبیری اندیشید)، آن هم در جایی و در همان روزی که نیروهای نظامی و انتظامی توانسته‌اند با سربلندی کشور را از یک مهلکه روانی خطرناک عبور دهند، بازی به شیوه‌ای ناپخته نیست؟

به نظر می‌رسد آنچه برخی از این دوستان در رسانه ملی به آن التفات چندانی نداشتند «جغرافیای حرف» است که اگر نگوییم بیشتر، دست کم به اندازه خود «حرف» اهمیت دارد. مهم است که ما چه حرفی را در چه زمانی و به چه نحوی می‌زنیم.

اظهارات و مواضع کارشناس-مجری محترم برنامه در برابر قصور بانک، سنجیده و بحق بود اما آیا صرف طرح این سخنان درست؛ و پرهیز از ورود به موفقیت چشمگیر نیروهای انتظامی کشور در دفع اتهامی بزرگ هم درست است؟

ناگفته پیداست که هیچکس نسبت به حسن ظن و نیت صادقانه سازندگان و عوامل تولید‌کننده این برنامه، کوچکترین تردیدی ندارد و آنچنان‌که روز گذشته هم در یکی از مطالب تسنیم به آن اشاره شد، این برنامه به لحاظ تکنیکی و همچنین شیوه اجرای مجری حتماً نسبت به گذشته‌ی برنامه‌های مشابه صداوسیما یک گام به جلو بود؛ گامی که اگر در سیاست‌گذاری نیز دقت‌نظر بهتری صورت می‌گرفت و برنامه کامل‌تر می‌شد، حتماً می‌توانست به یکی از الگوهای خوب صداوسیما برای تغییر در بخش گفتگو و خبر تبدیل شود.

انتهای پیام/