یادداشت| چرا به کشاورزان خسارت دیده سیستان "حق نکشت" پرداخت نمی‌شود؟

به گزارش خبرگزاری تسنیم از زابل، حق‌آبه به میزان آبی گفته می‌شود که یک کشاورز می‌تواند از منابع آبی مشخص، استفاده کند. کشاورزان سیستانی به دلایل مختلف فرامرزی که در حوزه وظایف حاکمیت قرار دارد، طی سال‌های زراعی 1376 تاکنون نتوانسته‌اند به حق‌آبه‌ خود دست یابند.

علاوه بر آن نیز بخشی از همان میزان آبی که با مهار سیلاب‌ها در چاه‌نیمه ذخیره می‌شده به خارج از سیستان یعنی برای آب شرب شهر زاهدان انتقال داده می‌شود که در واقع از حق‌آبه کشاورزان منطقه است.

سال 1384 کار بهره‌برداری از خط انتقال آب چاه‌نیمه از زابل به زاهدان آغاز شد؛ از آن سال تاکنون سالانه نزدیک به 27 میلیون مترمکعب از آبی که باید کشاورزان سیستانی برای کشاورزی از آن بهره می‌بردند به شرب شهر زاهدان اختصاص یافت که تا پایان شهریورماه سال جاری حجمی معادل 460 میلیون مترمکعب محاسبه می‌شود.

حق نکشت به این معنی است که باید حساب شود کشاورز با توجه میزان حق‌آبه چه مقدار از زمین خود را زیر کشت می‌برد و درآمد آن چه مبلغی می‌شود؟ قیمت کود و بذر و شخم و کارگر از مبلغ درآمد کسر و باقی‌مانده آن را که اصطلاحاً حق نکشت گفته می‌شود به وی پرداخت کرد. در حقیقت در حق نکشت باید ارزش نهایی محصولی که کاشته نشده به کشاورز پرداخت شود.

با توجه به آن‌چه گفته شد، حق نکشت کشاورزان سیستانی از دو حیث باید توسط دولت جمهوری اسلامی ایران پرداخت شود:

1- ضعف در دریافت حق‌آبه هیرمند از کشور همسایه که مردم در آن نمی‌توانند مداخله‌ای داشته باشند و امری است حاکمیتی، بنابراین مادامی که این حق‌آبه به سیستان تخصیص داده نشده، باید دولت حق نکشت کشاورزان سیستانی را از منابع در اختیار خود پرداخت کند.

2- تخصیص بخشی از آب چاه‌نیمه‌ها به آب شرب شهر زاهدان که این نیز موجب ایجاد درآمد برای دولت شده است، همان‌گونه که در استان اصفهان حق نکشت مسبوق به پرداخت است، مبلغ آن را باید شرکت آب و فاضلاب کشور به کشاورزان سیستانی پرداخت کند.

 عباس نورزایی

انتهای پیام/393/ی