چرا «آتش سرد» برای یک صحنه هشدار نداد؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در سال‌های گذشته صحنه‌هایی از برخی سریال‌های تلویزیون که دارای خشونت بود بدون اعلامِ‌هشدار، روی آنتن می‌رفت اما در چند سال اخیر، ناظران پخش، این دستورالعمل را اجرا می‌کنند تا مخاطب کودک و نوجوان برخی از صحنه‌ها را نبیند.

مثلاً سنگ زدن به سر غلامی در سریال "ستایش"، شکنجه کاراکتر حسین یاری در سریال "از یادها رفته"، دودکردن موادمخدر صنعتی توسط کاراکتر مو زرد سریال "بوی باران" و یا اتفاقات تله‌فیلم "مرتضی" و سریال "تلاطم" و چند صحنه دیگر بدونِ هشدار روی آنتن رفت و انتقادهای بسیاری را به همراه داشت. این اتفاق در قسمت پانزدهم سریالِ «آتش سرد» هم اتفاق افتاده است.

در صحنه‌‌ای نشان داده می‌شود که پرویز فلاحی‌پور که نقشِ پدر علیرضا را در سریال «آتش سرد» بازی می‌کند، خوابی می‌بیند که طناب اعدام دورِ گردن پسرش است و به دار آویخته می‌شود و بلافاصله از خواب می‌پرد. این رویایی بود که در ذهنِ پدر داستان پرورانده شده و در واقعیت اتفاقی نیفتاده است. مخاطبان بزرگسال این سریال که تا قسمت پانزدهم «آتش سرد» را دنبال کرده‌اند، می‌دانند چرا این کاراکتر چنین خواب پریشانی دیده و عقبه آن چه بوده است.

علی مهام، تهیه‌کننده سریال «آتش سرد» در واکنش به این انتقادات که در فضای‌مجازی منتشر شده به خبرنگار تسنیم می‌گوید: آیا واقعاً برای یک خواب هم باید هشدار داد! اولاً خودکشی در میان نبوده و ثانیاً اتفاقی در واقعیت نیفتاده است. مطمئن باشید اگر چنین بود حتماً خودِ شبکه تصمیم به اعلامِ زیرنویس هشدار می‌کرد.

وی معتقد است، کسانی این فضاسازی‌ها را به راه می‌اندازند که دوست ندارند تلویزیون سریالِ مورد پسندِ مخاطب پخش کند و می‌گوید: کسانی که به دنبال چنین فضاسازی‌های غیراصولی‌ هستند، هیچ‌وقت برای تلویزیون و مخاطبانش خوب نخواستند. چون در این صحنه هرچیزی اتفاق می‌افتد به رویاپردازی و خواب برمی‌گردد نه واقعیت!

تهیه‌کننده «آتش سرد» تأکید می‌کند: این نوع انتقادها و فضاسازی‌ها بیشتر لجبازی است تا دلسوزی؛ ما درباره رسیدن به حق و عدالت و حقانیت سریال ساختیم؛ دفاع از حقِ یتیم که از آموزه‌های دینی ما است را به نمایش درمی‌آوریم و اصلاً چنین فضاسازی‌هایی را متوجه نمی‌شوم که از کجا می‌آیند و دنبال چه هستند. 

در فضای‌مجازی به این نکته پرداخته شده است که تلویزیون باید برای صحنه خودکشی یک زندانی، هشدار را زیرنویس می‌کرد تا مخاطب آمادگی مواجهه با چنین صحنه‌ای را پیدا کند.

به گزارش تسنیم، اگر فلسفه و مبنای درج هشدار به درستی درک شود، بدیهی است که برای این صحنه چه براساس روایت داستان، به صورت رویا باشد یا واقعیت، باید «هشدار» داده می‌شد. وقتی بخش عمده‌ای از  سینمای داستانی، ساختنی، مجاز و قصه است، تمایز قائل شدن و توجیه‌سازی درباره عدم اعلام هشدار درباره صحنه‌های دارای خشونت، چندان منطقی به نظر نمی‌رسد. واضح است که مخاطب بزرگسال این دو را تفکیک می‌کند اما دقیقاً به دلیل همین احتمال «عدم تشخیص» است که نسبت به درج هشدار با هدف جلوگیری از آسیب‌ دیدن کودکان و نوجوانان تأکید شده است.

انتهای پیام/