به‌بهانه نمایش فراتر از انتظار آسیایی‌ها در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر/ زنگ خطر را بشنویم، آینده خیلی نزدیک است!
جام جهانی ۲۰۲۲ قطر برای ما تمام شد، در حد انتظار و نه چیزی کمتر و نه چیزی بیشتر اما اتفاقات آن باید چراغ راه آینده ما باشد، آینده‌ای که نزدیک است، خیلی نزدیک.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، مرحله گروهی جام جهانی 2022 تمام شد. برای ما تقریباً قابل پیش‌بینی، برای رقبای نزدیک‌مان، همین تیم‌های آسیایی که سال آینده باید با آنها برای قهرمانی آسیا بجنگیم و دو سال بعد برای راهیابی به جام جهانی؛ فراتر از انتظار. استرالیا که از هم‌گروهی با فرانسه، تونس و دانمارک جان سالم به‌در برد و به مرحله یک‌هشتم نهایی رسید، این‌طور عنوان شد که شاگردان گراهام آرنولد مزد زحمات و ممارست خود را گرفته و به مرحله بعد صعود کرده‌اند. این تصور بود که با صعود آنها پرونده آسیایی‌ها در جام جهانی بسته می‌شود، اما بسته نشد. آنها بعد از شکست سنگین مقابل فرانسه کمر راست کردند و با شکست تونس و دانمارک (اولین تیم اروپایی راه‌یافته به جام جهانی) صعود کردند.
استرالیا که ششمین تیم آسیایی حاضر در جام جهانی بود با چهار گل خورده و سه گل زده که ماحصل دو پیروزی و یک باخت بود، برای دومین بار به مرحله حذفی جام جهانی رسید، اتفاقی بزرگ و البته قابل تأمل برای ما که این بار هم به جمع 16 تیم برتر جام جهانی نرسیدیم، بماند. استرالیا صعود کرد، بالاتر از دانمارک، حدود 24 ساعت قبل از آنکه ژاپن صدرنشین گروه مرگ شود. در گروهی که اسپانیا، آلمان، کاستاریکا و ژاپن بودند، دو تیم آخر محکوم به مرگ بودند، اما آخری که از قضا هم‌قاره‌ای ماست، به‌عنوان صدرنشین صعود کرد و آلمان را به خانه فرستاد. ژاپن در بازی اول آلمان را 2 بر یک برد و با وجود باخت یک بر صفر به کاستاریکا، سناریوی بازی اول را در بازی سوم برای اسپانیا تکرار کرد. برتری 2 بر یک مقابل اسپانیا، شاگردان هاجیمه موری‌یاسو را صدرنشین گروه مرگ کرد و دومین تیم آسیایی راه‌یافته به مرحله بعدی جام جهانی.
ژاپن که صعود کرد، آن هم از گروه مرگ تازه فهمیدیم می‌شد از گروهی که حتی صدرنشینش هم صلابت همیشگی را نداشت، صعود کنیم، اما نکردیم، بماند. مرحله گروهی جام جهانی برای آسیایی‌ها تلخ شروع شد (شکست 2 بر صفر قطر مقابل اکوادور در افتتاحیه)، اما شیرین تمام شد، شیرین مثل «هوآنگنام پنگ» کُره‌ای. کره بازی‌های مرحله گروهی را با تساوی بدون گل مقابل مدعی دوم گروهش، اروگوئه آغاز کرد، اما در ادامه به غنا باخت آن هم در یک بازی جذاب و تماشایی. یک مسابقه بدون ترس، مثل بازی آخرش مقابل پرتغال که باید به آن یک پسوند «جادویی» هم افزود. با گل دقیقه 1+90 هوانگ هی چان کره، پرتغال را برد و شد تیم دوم گروه H، بالاتر از اروگوئه که به‌خاطر گل زده کمتر حذف شد. کره هم شد سومین تیم آسیایی حاضر در مرحله حذفی جام جهانی، هم‌گروه ما در مرحله انتخابی جام جهانی سری بین سرهای جام جهانی درآورد اما ما...، بماند.
بین تیم‌های آسیایی سرنوشت عربستان نزدیک به ما بود، اما این حکایت، حکایتِ «میان ماه من تا ماه گردون، تفاوت از زمین تا آسمان است» را به ذهن متبادر می‌کند. عربستان هم مثل ما با سه امتیاز حذف شد، اما با تفاضل گل 2ـ نه 3ـ، نه با شکست سنگین مقابل مدعی نخست گروه. برای عربستان که در طول جام درگیر مصدومیت ستاره‌هایی چون یاسر الشهرانی، سلمان فرج و... شد، به‌غیر از نیمه دوم ضعیف مقابل مکزیک و تا حدودی نیمه اول دیدار مقابل آرژانتین، نمی‌توان نمایشی از یک تیم ضعیف را به‌خاطر آورد. آنها به‌واقع سرافکنده از جام وداع نکردند. ما هم سرافکنده نبودیم اما نمایشی ضعیف‌تر از رقبا، تیم‌های هم‌قاره‌مان داشتیم، البته غیر از قطر که ظاهراً فقط میزبان بود، اما آداب میهمانی در جام جهانی را نمی‌دانست و با سه شکست حذف شد از گروهی که هلند و سنگال اول و دومش شدند و به مرحله بعد رسیدند.
اگر کلاه‌مان را قاضی کنیم، غیر از بازی با ولز نمایشی در خور تحسین از تیم ملی ندیدیم. بازی اول که کابوس بود و تماشای دوباره‌اش سوهان اعصاب. بازی دوم نقطه عطف ما در جام جهانی بود که با گل‌های دقایق تلف‌شده آن را بردیم، با یک شوت از راه دور از بازیکنی که زبده به این کار نیست و دیگری با فرصت‌طلبی دفاعی که میل دروازه حریف را کرده بود، حریفی که 10نفره بود و اتفاقاً شاه‌مهره‌اش را هم از دست داده بود. ما بردیم، خوب هم بردیم تا امیدوار باشیم، تا جام جهانی برای ما شیرین شود، تا جام جهانی، واقعاً جام جهانی شود، تا نزدیک صعود هم رفتیم اما باز هم صعود نکردیم، چرا؟ بماند.
آن چیزی که ما مقابل آمریکا ارائه کردیم برای صعود کافی نبود، انگار یه‌چیزی کم داشت، چی؟ بماند. الآن وقتش نیست، اما میان سرودهای حماسی ژاپنی، ترانه‌های شاد استرالیایی‌ها و شادی موبایلی کره‌ای‌ها یک صدایی بلند دیگری هم از قطر بلند شد که فرکانسش انگار فقط برای گوش ما بود، صدایی بلند و البته آشنا، «زنگ خطر». زنگ خطر به صدا درآمده است، صدا را بشنوید، شنونده‌ها می‌توانند مسئولان وزارت ورزش باشند، مدیران فدراسیون باشند، باشگاه‌ها باشند، بازیکنان باشند یا اصلاً ما (رسانه‌های جمعی) باشیم، بشنوید صدا را، بشنویم صدا را.
عملکردمان در جام جهانی در حد انتظار بود، نه کمتر و نه بیشتر، می‌شد بهتر هم باشد، که بررسی آن بماند برای آینده نزدیک، اما باید بهتر باشیم، بهتر از قبل، بهتر از چیزی که در قطر بودیم. آسیایی‌ها که در جام جهانی 2022 بعد از اروپایی‌ها بهترین عملکرد را داشتند، دیگر پای ما نمی‌مانند، آیا نباید برای تقابل با ژاپنی که اسپانیا و آلمان را برده است، کره‌ای که با شکست پرتغال صعود کرده و به اروگوئه نباخته است، استرالیایی که دانمارک و تونس را برده و عربستانی که با شکست آرژانتین شگفتی‌سازی کرده است، طرحی نو در انداخت؟ بازی‌های مرحله گروهی جام جهانی را باید با نگاهی دیگر برانداز کرد و بازی‌های آن را سبک و سنگین. روزهای سختی در انتظار ماست، حواس‌مان باشد، حواس‌تان باشد؛ به جام ملت‌های آسیا که قرار است دی ماه سال آینده باز هم در قطر برگزار شود.
انتهای پیام/+
