محبی: رویم نشد حرفم را به علیرضا حیدری بگویم/ معصومی مرا مصدوم نکرد
قهرمان کشتی آسیا الگوی اولش در کشتی را عموهایش عنوان کرده و می‌گوید؛ از وقتی که چشم باز کردیم، عموها را با آن جایگاه اجتماعی و احترامی که در بین مردم دارند را دیدیم، آنها منش دارند، پهلوانند.
یدالله (شیروان) محبی در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم درخصوص وضعیت جسمانی‌اش چند ماه پس از جراحی زانو اظهار داشت: در حال حاضر تمرین می‌کنم و خدا را شکر وضعیتم خوب است. هنوز یک مقدار پای راستم نسبت به چپ ضعف دارد، چون عصبی که پاره شده برای بهبود نیاز به زمان دارد.
وی با اشاره به رضایت جراح زانویش از وضعیت پای او تصریح کرد: روز 15 اسفند دکتر کیهانی زانویم را دوباره دید و راضی بود. او واقعا هم انسان فوق‌العاده شریفی است و هم پنجه طلا است.
این کشتی‌گیر که در سال‌های 2017 و 2019 عضو سنگین‌وزن تیم ملی آزاد در مسابقات جهانی بود، در مورد اینکه سال رو به پایان را چطور سپری کرده، خاطرنشان کرد: سال 1401 تقریبا خوب شروع شد و با قهرمانی‌ام در مسابقات آسیایی همراه بود که سهمیه حضور در مرحله نهایی انتخابی تیم ملی را گرفتم. متاسفانه کار در مرحله نهایی انتخابی آن‌طور که می‌خواستم پیش نرفت.
* امیررضا معصومی مصدومم نکرد، اصلا به پای من دست هم نزد
محبی در واکنش به اینکه برخی همان زمان مدعی بودند که حرکت امیررضا معصومی در مبارزه اول مرحله نهایی انتخابی تیم ملی منجر به پارگی رباطش شده، گفت: نه، اصلا این‌طور نبود. یکی از مربیان مازندرانی که دقیق یادم نیست، چه کسی بود و مربی آزاد بود یا فرنگی، پیش از آنکه داخل سالن 12 هزار نفری آزادی شوم، دید که پایم خالی کرد، چون از قبل از پارگی داشت. این مربی همان لحظه گفت «پهلوان خوبی؟» گفتم خوبم اما این ترس در من بود که نکند زانویم اذیت کند. تقصیر امیررضا معصومی نبود، اتفاقا فیلمش هم هست، او اصلا به پای من دست هم نمی‌زند، با اینکه می‌گفتند فت پا زده اما این‌طور نبود و او نقشی در پارگی رباطم نداشت. به هرحال خواست خدا بود که این اتفاق افتاد. پایم یک‌دفعه خالی کرد و زمین خوردم.
وی در رابطه با اتفاقات پس از آسیب‌دیدگی‌اش اضافه کرد: بعد از آن، هم فدراسیون و شخص علیرضا دبیر و هم خود دکتر کیهانی همراهم بودند و زانویم را جراحی کردم. درست 7،8 ماه بعد از انتخابی درگیر جراحی و نقاهت و درمان بودم و در این مدت هم بیشتر در تهران ماندم تا روند فیزیوتراپی و بازتوانی زانویم به خوبی طی شود. به امید خدا سال بعد، سال بهتری خواهد بود.
* ارشک کارش را خوب اجرا کرد
محبی که تا پیش از این تجربه پارگی رباط و جراحی سنگین را نداشت، در مورد اینکه آیا او هم در بازگشت دوباره به مسابقات مانند برادرش ارشک با ورژن جدیدی مقابل حریفان قرار می‌گیرد؟، گفت: بیشتر از قبل دارم تمرین و تلاش می‌کنم تا نقص‌هایم را برطرف کنم. ارشک که الحمدالله خوب کارش را در این مدت اجرا کرده اما خب باز هم این همه آن چیزی نیست که او توانایی‌اش را دارد. همه آنهایی که کشتی را خوب می‌فهمیدند، می‌گفتند که ارشک چه قابلیت‌هایی دارد و این چیزی که تا حالا نشان داده، همه توان و قابلیت او نیست. باز خدا را شکر که بخشی از توانایی‌هایش را در مسابقات قهرمان کشوری و تورنمنتی که رفت نشان داد.
* کشتی بعد از خانواده، اصلی‌ترین بخش زندگی‌ام است
این کشتی‌گیر کرمانشاهی که همیشه همراه با برادرش این صحبت را درباره زندگی حرفه‌ای خود می‌شنید که «چون از تمکن مالی خوبی برخوردارند در کشتی به اندازه‌ای که باید، تلاش نمی‌کنند»، در این رابطه عنوان کرد: خدا شاهد است که این‌طور نیست. آنهایی که از نزدیک ما را می‌شناسند و زندگی‌مان را می‌دانند که الحمدالله شرایط‌مان بد نبوده اما فکر می‌کنم کشتی گرفتن با این وضعیت سخت‌تر از کسی است که می‌داند تنها راهش در زندگی کشتی گرفتن است و جز آن راه دیگری ندارد. من نمی‌گویم که ما کار بزرگی کردیم اما کشتی واقعا رشته سخت و طاقت‌فرسایی است. وقتی انتخاب‌های دیگری هم برای زندگی‌ات داری و باز هم کشتی را انتخاب می‌کنی و می‌دانی چقدر برایش باید سختی بکشی، این کار ساده‌ای نیست. کشتی شاید سوای از خانواده‌ام، اصلی‌ترین و مهمترین بخش زندگی‌ام باشد.
* اردوهای قدیم مثل امروز نبود؛ شاید با شرایط امروز کشتی همخوانی نداشت
محبی در مورد اینکه چرا با وجود دو بار عضویت در تیم جهانی نتوانسته از این موقعیت استفاده کرده و مدال جهانی بگیرد، گفت: واقعا شرایط اردوهای قدیم این‌طور نبود که الان است، نه اینکه خدای نکرده آنها کم‌کاری کرده باشد که اتفاقا آنها خیلی برای بچه‌ها زحمت کشیده و دوست داشتند ایران موفق شود و در آن شکی نیست، راهش را هم بلد بودند اما شاید با شرایط امروز کشتی همخوانی ندارد. الان همه چیز عوض شده و ما این را داریم می‌بینیم که شرایط تمرینی و بدنسازی کاملا نسبت به گذشته تغییر کرده، همان تیم 2017 شاید همه باید مدال می‌گرفتند. چه تیم خوبی بود، مصطفی حسین‌خانی، میثم نصیری، رضا اطری، بهنام احسان‌پور؛ حسن یزدانی هم که طلا گرفت. نمی‌خواهم بگویم بدشانسی اما همه باید مدال می‌گرفتند و لیاقتش را داشتند. می‌شد که شبیه به اتفاق مسابقات جهانی 2021 نروژ بیفتد. به هرحال یکی دو سال این‌طوری پیش رفت و شاید هم اشتباه خودم بود. من به آینده امیدوارم.
* علیرضا حیدری را خیلی دوست داشتم، رویم نشد این را به او بگویم
قهرمان آسیا درباره اینکه جدا از عموهایش که دو اسم بزرگ کشتی ایران بوده‌اند، وقتی اسم کشتی می‌آید کدام قهرمان در نظرش می‌آید؟، تاکید کرد: نه اینکه عموهایم باشند، نیازی هم به تعریف من ندارند اما واقعا تعریفی هسند. همه خصوصیات آنها را می‌دانند. بدخواه کسی نیستند و هر کاری هم انجام دادند از روی غرض نبوده، منش دارند، پهلوانند. الگوی اول من و ارشک اینها بودند؛ تا چشم باز کردیم رفتار اینها را دیدیم و جایگاه اجتماعی‌شان را و عزت و احترامی که بین مردم دارند و اینها خیلی روی ما هم تاثیر داشت که پیرو آنها باشیم. بعد از اینها من علیرضا حیدری را خیلی دوست داشتم. وقتی او را دیدم، رویم نشد بگویم که چقدر شما را دوست داشتم و کشتی‌هایش در سال‌های 2002 و 2004 هیچ وقت از نظرم نمی‌رود. من علیرضا دبیر را هم به عنوان یک قهرمان و چهره مهم کشتی دوست داشتم.
یدالله محبی در خاتمه گفت: در سال جدید اول از همه حال خوب را برای همه مردم ایران آرزو می‌کنم. این آرزوی قلبی من است که حال همه خوب شود و بعد از آن هم موفقیت کشتی ایران را می‌خواهم و اینکه به امید خدا بتوانم بازگشت خوبی به کشتی داشته باشم.
انتهای پیام/
