هادی رضایی: مسئولان را بدعادت کرده‌ایم/ شاید اگر یک بار قهرمان نشویم، قدر بدانند
سرمربی تیم ملی والیبال نشسته گفت: مسئولان که توقع مدال طلا دارند، متناسب با آن سرمایه‌گذاری انجام نمی‌دهند و فکر می‌کنم آنها را بدعادت کرده‌ایم.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، تیم ملی والیبال نشسته در سالی که گذشت، موفق به کسب یک قهرمانی دیگر در رقابت‌های جهانی شد؛ افتخاری که برخی آن را تکراری می‌دانند و آن‌چنان که باید و شاید به آن اهمیت نمی‌دهند.
ایران قدرت بلامنازع در والیبال نشسته دنیاست و همین مسئله باعث شده است برخی کسانی که شاید به‌دنبال تسویه حساب هستند، آن را کم‌اهمیت جلوه بدهند اما بر هیچ‌کس پوشیده نیست که والیبال نشسته ایران پرافتخارترین تیم تاریخ ورزش کشور است و بیانگر این مسئله نیز 32 سال صدرنشینی در رنکینگ جهانی است.
بخش قابل‌توجهی از این درخشش والیبال نشسته مرهون زحمات هادی رضایی است؛ کسی که هم در دوره بازیگری و هم در دوره مربیگری توانسته است به افتخارات بسیار زیادی برسد. رضایی که سال قبل بین نامزدهای بهترین مربی قرن ورزش ایران حضور داشت، در سال 1401 به‌عنوان مربی تیم ملی والیبال نشسته بین نامزدهای برترین مربی و برترین تیم قرار گرفت و این افتخار به‌لطف قهرمانی در جهان بود.
هادی رضایی در گفت‌وگویی با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم شرکت کرد که متن آن در زیر آمده است:
* اولین اتفاق سال 1401 برای والیبال نشسته، بازگشت شما به تیم ملی بود، این بازگشت در چه شرایطی رخ داد؟
از همان ابتدا و پس از بازی‌های پارالمپیک 2020 توکیو، بحث رفتنم از تیم ملی نبود، بلکه بحث این بود که باید یک‌سری شرایط برای بازگشت به تیم ملی و کار کردن فراهم می‌شد. شما می‌دانید وقتی سلیقه‌ها متفاوت می‌شود، این تفاوت باعث می‌شود که انسان‌ها توقع داشته باشند. من از سال 76 سرمربیگری ایران را قبول کردم، یعنی 26 سال قبل و انتظاراتی دارم که اصلاً مالی نیستند و در واقع بحث شرایط تیمی است، هیچ‌کس نباید فکر کند که تیم ملی به‌راحتی اول می‌شود، بلکه بحث تکنیکی و زیرساخت و... داریم. از طرف دیگر معتقدم که بعد از 26 سال من نباید دیگر به‌دنبال تیم ملی باشم، بلکه باید یک رابطه دوطرفه وجود داشته باشد، شاید سلیقه آنها روی حضور من نباشد و هیچ اجباری هم درباره کار کردن با من نیست، بالاخره این می‌شود که مذاکره صورت می‌گیرد و برنامه می‌دهند و در نهایت کار انجام می‌شود، این مشکلات هم همیشه در کار مدیریتی به وجود می‌آید، همچنین بعضی وقت‌ها کم‌توقعی افراد در میان است، چه از طرف من و چه از طرف مدیریتی.
به هر حال یکی از دلایل بازگشت من این بود که من با والیبال نشسته عجین شده‌ام. من بیش از 4 دهه در این رشته حضور دارم و از صفر تا الآن که رنکینگ یک دنیا هستیم، حضور داشته‌ام؛ بازیکن بودم، مربی شدم، مدیریت کردم و همه اینها را تجربه کردم، همچنین بچه‌های تیم ملی هم لطف دارند، ضمناً دوستان خوبی هم داریم که غر می‌زنند، حرف می‌زنند، انتقاد می‌کنند، اما چون کم‌اطلاع هستند، این باعث می‌شود که مسائلی به وجود بیاید.
* بعد از حضور شما تیم آماده جهانی شد، تیم در یک شرایط سخت قهرمان شد و در شرایطی که گفته می‌شد دو سهمیه می‌دهند اما گفتند یک تیم سهمیه می‌گیرد؛ ضمن اینکه یکی از مقتدرانه‌ترین قهرمانی‌های ایران رقم خورد.
تا الآن همیشه دو سهمیه پارالمپیک برای مسابقات جهانی در نظر گرفته می‌شد، من موضوع اختصاص یک سهمیه را یک هفته قبل از اعزام متوجه شدم، اما به بچه‌ها چیزی نگفتم و مسئولان هم خیلی در جریان نبودند، چون این مسئله در اجلاس سازمان جهانی والیبال نشسته هم مطرح شده بود و مسئولان این سازمان می‌خواستند شانس بیشتری را برای کشورهای دیگر قائل باشند. اگر دو تیم در این مسابقات سهمیه پارالمپیک پاریس را می‌گرفتند، شاید سهم اروپا می‌شد و شاید یک‌سری مشکلات در نحوه چیدمان تیم‌ها ایجاد می‌شد، به هر صورت من از زمانی که وارد تیم ملی شدم، با تیم کار کردم و شرایطی به وجود آمده بود که انگیزه وجود داشت. واقعیت اینکه وسوسه خود من هم بود که به تیم ملی برگردم و بوسنی را در خانه‌اش شکست بدهیم و با اقتدار سهمیه بگیریم، در نهایت نیز تیم ملی با افتخار و اقتدار قهرمان شد و سهمیه پارالمپیک گرفت،
این یکی از قهرمانی‌های بالذت ایران بود. بوسنی حریف همیشگی ما یعنی تیمی که از سال 98 چیزی در حدود 25 سال حریف‌مان در فینال‌ها بود و این مسئله پیروزی در کشورشان را سخت می‌کرد. بوسنی حریف بسیار قابل احترامی است. آنها سرمایه‌گذاری زیادی در والیبال نشسته انجام می‌دهند، بعد از باخت‌شان در توکیو، کادر فنی خود را بعد از 30 سال عوض کردند و یک کادر فنی بسیار قوی به‌خدمت گرفتند. آنها سه، چهار بازیکن از کرواسی و صربستان جذب کردند و به آنها ملّیت بوسنی دادند، همچنین میزبانی گرفتند و سرمایه‌گذاری کردند تا بتوانند در کشور خودشان قهرمانی را پس بگیرند، البته خدا نخواست و بچه‌ها بسیار خوب کار کردند و توانستند در شرایط بسیار سختی قهرمانی را به دست بیاورند.
* پس از قهرمانی ایران، یک‌سری حاشیه‌ها هم به وجود آمد و سعی کردند این قهرمانی را تحت تأثیر قرار بدهند، چرا آن مسائل مطرح شد؟
بعد از فینال فکر می‌کنم به آن حاشیه‌هایی که ایجاد شد، به فضای مجازی باختیم، به‌نظرم باید مدیریت‌مان درخصوص دنیای مجازی قوی‌تر از اینها باشد. ما قهرمان جهان هستیم و رنکینگ یک دنیا را داریم، باید چیزهای خوب‌مان را پررنگ کنیم و نباید به بعضی چیزها که دشمنان به‌دنبال هستند، توجه کنیم. من با افتخار می‌گویم که آن موضوع سجده همه اعضای تیم به‌روی پرچم ایران یکی از افتخارات رشته ماست، این ملی‌پوشان، بچه‌هایی هستند که پای نظام ایستاده‌اند، فکر می‌کنم کم‌توقع‌ترین ورزشکاران بین ورزشکاران سالم و معلول همین بچه‌های والیبال نشسته باشند.
* عملکرد موفقیت‌آمیز تیم ملی باعث شد سه نماینده از این رشته در جمع برترین‌های سال 1401 قرار بگیرند؛ شما به‌عنوان سرمربی، تیم ملی و همچنین سجده به‌روی پرچم ایران.
باعث افتخارم است که سال قبل به‌عنوان یکی از مربیان قرن مطرح بودم و امسال هم بین نامزدهای بهترین مربی سال هستم، هرگز توقع انتخاب شدن هم ندارم، چون بحث رشته‌های دیگر هم وجود دارد و البته موضوع کمتر دیده‌شدن والیبال نشسته وجود دارد، همین که در جمع قرار می‌گیریم، باید از داوران و مربیان خوب تشکر کنیم. یکی از زیبایی‌های رشته ما برخوردهای خوب مردم با این تیم است و به همین دلیل همیشه برای این مردم جان می‌دهیم و افتخار می‌کنیم که لبخند را بر لبان‌شان می‌آوریم. شما توجه کنید به اینکه تنها رشته تیمی که قبل از انقلاب و بعد از آن می‌تواند قاطعانه قهرمان شود و همه تیم‌ها را نیز قاطعانه شکست بدهد، تیم ماست، حتی در حق این تیم نیز کارهای خیلی ناروایی انجام می‌شود، یعنی آن بهایی که باید داده شود، داده نمی‌شود، حالا شاید به قهرمانی‌های ما عادت کرده‌اند، شاید هم اگر یک بار حذف شویم و روی سکو نرویم، قدر بدانند اما این بچه‌ها همیشه دنبال پیروزی و قهرمانی و کسب افتخار برای ایران هستند.
* اصلی‌ترین اهداف‌تان برای سال 1402 چیست؟
ما رقابت‌های قهرمانی آسیا را در تیرماه به‌میزبانی در قزاقستان، بازی‌های پاراآسیایی هانگژو را در اواخر مهرماه و رقابت‌های جام باشگاه‌های جهان را به‌میزبانی مصر در آذرماه داریم، درخصوص این تورنمنت‌ها باید بگویم هر تیمی که قهرمان جهان و رنکینگ یک دنیاست، کارش خیلی سخت‌تر است، چون همه روی آن زوم می‌کنند و آن را آنالیز می‌کنند، به هر صورت ما حتماً باید در مسابقات مهم شرکت کنیم و رقیبان را بشناسیم. امسال تقریباً با 50 درصد قدرت در قزاقستان و 65 درصد قدرت‌مان در هانگژو شرکت می‌کنیم، یعنی از نیروهای جوان و نیروهای زبده استفاده خواهیم کرد و فرصت به جوانان می‌دهیم تا خودشان را نشان بدهند. در والیبال نشسته بحث سن مطرح نیست. به‌نظرم در آمادگی تیم ملی، موضوع اصلی آمادگی نفرات است، ولی این فرصت را باید برای جوانان ایجاد کنیم. اگر تورنمنت‌های مختلف را داشتیم، می‌توانستیم با تیم‌های مختلفی بازی داشته باشیم، قبلاً تورنمنت‌هایی داشتیم که بیش از یک تیم از ایران در آن حضور داشتند، ولی الآن شرایط به‌گونه‌ای است که مشکل بودجه‌ای برای تیم اصلی هم وجود دارد و نمی‌دانم این به کجا ختم می‌شود که البته امیدوارم ختم به خیر شود و بتوانیم همیشه این آمادگی را داشته باشیم که در رویدادهای مختلف شرکت کنیم و افتخار به دست بیاوریم.
* همیشه عنوان می‌شود با وجود اینکه تیم ملی والیبال نشسته پرافتخارترین تیم ورزشی ایران است اما به حقش نرسیده است و آن‌چنان که شایسته‌اش است، مورد توجه قرار نمی‌گیرد، چرا این نگاه به والیبال نشسته وجود دارد و چگونه باید اصلاح شود؟
شاید بیشترین آسیبی را که والیبال نشسته می‌خورد، این توقع و انتظاری است که از این رشته وجود دارد، می‌گویند "این تیم که اول است"، اما نمی‌دانند که این تیم چه زحماتی می‌کشد و چه تلاش‌هایی به‌خرج می‌دهد، در واقع نمی‌دانند که این تیم 200 روز در سال در اردو است، نمی‌دانند که این بچه‌ها چه دوری‌هایی را از خانواده تحمل می‌کنند. به‌نظر می‌آید که این تیم کار کرده و به اینجا رسیده است و اگر تلاش نکند، مطمئناً شکست خواهد خورد، چون شکست‌ناپذیری در ورزش نداریم، این توقعات بالا باعث شد که مردم و مسئولان و رسانه‌ها غیر از طلا انتظار دیگری از این تیم نداشته باشند. مردم که انتظارات‌شان به‌حق است، رسانه‌ها نیز براساس توانمندی تیم انتظار دارند اما مسئولان که توقع طلا دارند، متناسب با آن انتظار سرمایه‌گذاری انجام نمی‌دهند، برخی می‌گویند "چرا باید تیم به قهرمانی آسیا بروند، این تیم که اول هستند؟"، سؤال من این است که؛ چرا نباید برویم؟
در چنین شرایطی عنوان دومی والیبال نشسته یعنی شکست اما دوازدهمی بین 12 تیم و رتبه سی‌ام بین 30 نفر برای ورزش‌های دیگر افتخار است، این توقع به‌نظرم خیلی بالاست، فکر می‌کنم مسئولان را بدعادت کرده‌ایم که همیشه قهرمانی هست، امیدوارم این قهرمانی‌ها بماند اما من احساس خطر می‌کنم، این را به مسئولان گفته و عنوان کرده‌ام که باید سرمایه‌گذاری کنیم، این سرمایه‌گذاری نیز فقط بستگی به فدراسیون جانبازان، هیئت‌های استان‌ها یا احیاناً کمیته پارالمپیک ندارند، همه مسئولان و باشگاه‌ها باید دست به دست هم بدهند که این رشته ورزشی که قهرمان جهان است، همیشه در بالا بماند، اینها یک‌سری توقعاتی است که ما داریم و توقع مسئولان هم که فقط قهرمانی است.
انتهای پیام/+
