وصیت شهید عباس دانشگر | دردهایم کو؟ چرا من بیخیال شده‌ام؟
آخر من کجا و شهدا کجا؟ خجالت می‌کشم بخواهم مثل شهدا وصیت کنم. من ریزه خوار سفره‌ی آنان هم نیستم, شهید، شهادت را به چنگ می‌آورد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی تسنیم، عباس دانشگر 22 سالش بود که از سمنان برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) عازم سوریه شد و 20 خرداد سال 95 در حلب، نامش در لیست شهدای مدافع حرم ثبت شد. عباس اگرچه سنش کم بود اما به واقع از آن دست آدم‌هایی بود که حضرت روح‌الله(ره) در وصفشان می‌فرماید: این جوان‌ها ره صد ساله را یک شبه طی کردند. در ادامه وصیتنامه شهید دانشگر را می‌خوانید که می‌نویسد:
بسم الله الرحمن الرحیم
آخر من کجا و شهدا کجا خجالت می‌کشم بخواهم مثل شهدا وصیت کنم من ریزه خوار سفره ی آنان هم نیستم, شهید شهادت را به چنگ می آورد راه درازی را طی میکند تا به آن مقام می رسد اما من چه! سیاهی گناه چهره‌ام را پوشانده و تنم را لخت و کسل کرده, حرکت جوهره ی اصلی انسان است و گناه زنجیر, من سکون را دوست ندارم. عادت به سکون بلای بزرگ پیروان حق است, سکونم مرا بیچاره کرده. در این حرکت عالم به سمت معبود حقیقی دست و پایم را اسیر خود کرده, انسان کر می‌شود, کور می‌شود, نفهم می‌شود, گنگ می‌شود و باز هم زندگی میکند .بعد از مدتی مست می‌شود و عادت میکند به مستی و وای به حالمان اگر در مستی خوش بگذرانیم و درد نداشته باشیم. درد را, انسان بی هوش نمی‌کشد, انسان خواب نمی‌فهمد, درد را, انسان با هوش و بیدار میفهمد. راستی! دردهایم کو؟ چرا من بیخیال شده ام؟ نکند بی هوشم؟ نکند خوابم؟ مثل آب خوردن چندین هزار مسلمان را کشتند و ما فقط آن را مخابره کردیم. قلب چند نفرمان به درد آمد؟ چند شب خواب از چشمانمان گریخت؟ آیا مست زندگی نیستیم؟
واکنش شهید بروجردی بعد سیلی خوردن از یک سرباز
خدایا تو هوشیارمان کن, تو مرا بیدار کن, صدای العطش میشنوم صدای حرم می آید گوش عالم کر است. خیام میسوزد اما دلمان آتش نمیگیرد. مرضی بالاتر از این چرا درمانی برایش جستجو نمیکنیم, روحمان از بین رفته سرگرم بازیچه دنیاییم.
الَّذِینَ هُمْ فِی خَوْضٍ یَلْعَبُونَ ما هستیم, مرده ام تو مرا دوباره حیات ببخش, خوابم تو بیدارم کن. خدایا! به حرمت پای خسته ی رقیه (س) به حرمت نگاه خسته ی زینب (س) به حرمت چشمان نگران حضرت ولی عصر(عج) به ما حرکت بده.
شهید عباس دانشگر
1395/2/2
