آیا جنگ‌های پیامبر(ص) به منزله خشونت طلبی مسلمانان بود؟
کافران قریش و سایر کافران و مشرکان شعار «الحرب سجال» را سر می‌دادند به این معنا که جنگیدن و مبارزه عامل فخر و بزرگی است. بر همین اساس بود که به طور مداوم در حال جنگ با دیگران بودند و قصد داشتند که هر بار خون را با خون بشویند!
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، شبهات بی‌اساسی که توسط دشمنان اسلام ساخته و پرداخته می‌شود، یکی از برنامه‌هایی است که هر از گاهی صورت انجام می‌شود تا به اعتقادات مسلمانان ضربه وارد کرده و آن‌ها را از صراط مستقیم منحرف کند. هتک حرمت‌هایی که نسبت به ساحت مقدس پیامبر(ص) صورت می‌گیرد، یکی از این برنامه‌های ضد اسلامی است که با خشن نشان دادن چهره اسلام، ایمان مسلمانان را سست کنند.
خبرگزاری تسنیم در یادداشتی به نقل از دکتر فاطمه محبی، استاد حوزه و دانشگاه، به بررسی دلایل جنگ‌های صدر اسلام و حمله دشمنان به مسلمانان پرداخته است.
جنگ با محارب یا خشونت‌طلبی؟!
یکی از ابهامات و شبهاتی که این روزها در دنیا رواج داده می‌شود، این است که مسلمانان خشونت طلب هستند. دشمنان اسلام بی شرمی را به جایی رسانده‌اند که نسبت به ساحت مقدس نبی مکرم اسلام هم هتک حرمت کرده و جنگ‌های صدر اسلام را به دلیل خشونت‌طلبی مسلمانان آن دوره می‌دانند.
این در حالی است که طبق اسناد معتبر تاریخی که هم شیعیان و هم برادران اهل سنت ما بر آن اذعان دارند، در هیچ یک از جنگ‌هایی که در صدر اسلام اتفاق افتاد، پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله آغازگر جنگ نبودند. همیشه این طور بود که جنگ از طرف دشمنان اسلام بر آن حضرت و مسلمانان تحمیل شد و ایشان چاره ای جز دفاع و جهاد نداشتند.
به عبارت دیگر از همان زمانی که نبی مکرم اسلام تبلیغ دین شریف اسلام را شروع کردند، کافران قریش با شیوه‌های مختلف دشمنی‌های خود را علیه اسلام ابراز می‌کردند و به راه نداختن جنگ هم یکی از این شیوه‌ها بود. چون آن‌ها می‌خواستند به این روش با ترویج و تبلیغ اسلام مقابله کنند. آن‌ها وقتی با دادن پیشنهاد‌های مالی نتوانستند مانع پیامبر صلی‌الله علیه و آله شوند، دست به اسلحه بردند و جنگ را رقم می‌زدند.
خشونت طلبی دشمنان اسلام
درواقع باید خشونت را به دشمنان اسلام منتسب بدانیم که از زمان صدر اسلام کینه ورزی‌های زیادی نسبت به مسلمانان داشتند. آن‌ها بودند که در نهایت ظلم و خشونت مسلمانان را مجبور کردند که به مدینه بروند و همه اموال آن‌ها را مصادره کردند.
به قدری که نبی مکرم اسلام و مسلمانان مکه بعدها به مهاجرین شناخته شدند و در حالی وارد مدینه شدند که دست هایشان خالی از هر نوع مال و دارایی بود تا بتوانند امور زندگی خود را بگذارنند. آن‌ها در مدینه به کمک انصار مدینه توانستند زندگی فقیرانه‌ای را شروع کنند و حتی پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله که در آن زمان خانه‌ای برای سکونت نداشتند به خانه فردی به نام ابو ایوب انصاری رفته و در آن جا ساکن شدند.
بنابراین ظلم و خشونت از طرف دشمنان اسلام اتفاق افتاد. در آن شرایط رسول خدا صلی‌الله علیه و آله برای مقابله با دشمنان تصمیم گرفتند اموالی را که کاروان قریش به مدینه می‌آوردند، به ازای اموال مصادره شده مسلمانان در مکه بگیرند اما در همین شرایط قریش جنگی راه انداخت تا حق مسلمانان را به آن‌ها ندهد.
تحمیل جنگ به مسلمانان
چنین روندی در جنگ‌های دیگر هم ادامه داشت؛ یعنی در جنگ‌های دیگر هم مبارزه به نبی مکرم اسلام و مسلمانان تحمیل می‌شد. کافران قریش و سایر کافران و مشرکان در آن زمان شعار «الحرب سجال» را سر می‌دادند به این معنا که جنگیدن و مبارزه عامل فخر و بزرگی است. بر همین اساس بود که به طور مداوم آن‌ها در حال جنگ با دیگران بودند و قصد داشتند که هر بار خون را با خون بشویند!
نمونه این روند را در جنگ بدر می‌توانیم مشاهده کنیم. یعنی وقتی دشمنان اسلام در جنگ بدر شکست خوردند، مدتی بعد جنگ احد را راه انداختند تا انتقام کشته شده‌های بدر را بگیرند. جنگ‌های دیگری مانند جنگ خندق و خیبر هم از همین نوع بود و آن‌ها قصد داشتند در این مبارزات به ازای شکست خود و ریخته شدن خون همراهان خود انتقام بگیرند. مشخص است که در چنین اوضاع و در برابر چنین افرادی که به چیزی جز جنگیدن فکر نمی‌کردند، پیغمبر اسلام صلی‌الله علیه و آله و مسلمانان راهکاری جز دفاع نداشتند.
انتهای پیام/
