بازار پرسود مد و زیبایی در گرو بی معناسازی پوشش

به گزارش خبرگزاری تسنیم، زینب مواصلی، دکتری جامعه شناسی و پژوهشگر اجتماعی

بر کسی پوشیده نیست که پس از انقلاب صنعتی و معنایابی بدن به عنوان کالایی قابل عرضه، مساله کسب درآمد به آن گره خورده است، چه از جهت توانمندی انجام کارهای مختلف و استفاده از بدن به عنوان ابزار این توانمندی، و چه از منظر بدن به عنوان کالایی زیبا که می‌تواند بنا به زنگ، وزن، تناسب و ... مورد معامله و کسب درآمد قرار گیرد. در کنار وجه اول که عمدتاً تنها سرمایه قشر کارگر محسوب می‌شود، کارکرد دوم بدن، در تمامی اقشار پراکنده است و هر فردی که بتواند مطابق با معیارهای مردانه نویس دنیای مد و فشن خود را تطبیق دهد، می‌تواند به آنچه می خواهد، یعنی کسب درآمد از بدن نائل گردد.

معنایابی ورزش به عنوان عامل تبدیل بدن به ابزار کسب درآمد تا انواع جراحی‌های زیبایی برای بدن‌های سرسخت و مقاوم و نیز برای انسان‌های عجول، کم کم ابدان انسان‌ها را چنان به یکدیگر شبیه کرده که در حال حاضر دنیای فشن از هر نقطه ای از دنیا که اراده کند می تواند مانکن‌هایی ممتاز را جمع آوری کرده و در راستای اهداف خود مورد استفاده قرار دهد. بالاخص با توسعه صنعت پورن در غرب و نیاز روز افزون دستیابی به افرادی که بی مهابا حاضر به عرضه بدن خود بوده و کسب درآمد برای آنها به قیمت از دست دادن سلامتی چندان مهم نیست، و نیز چرخش مالی بالای این صنعت، تقریباً می توان گفت در دنیای معاصر بدن اولین و بهترین کالا برای کسب درآمد شده و تمام تلاش دنیای سرمایه داری در عرصه مد و زیبایی، ترغیب روز افزون زنان و مردان به اندام نمایی برای توسعه صنعت و فروش محصولات وابسته است.

برای چنین عرصه‌ای، تقید به پوشش اعم از زنان و مردان، یک فاجعه و خطر جبران ناپذیر محسوب می شود. اگر افراد در زندگی فردی و اجتماعی خود، نیازی نداشته باشند تا به بدنی زیبا کسب درآمد کنند، با بدنی زیبا در رقابت یافتن مشاغل پیروز شوند و یا با بدنی زیبا موقعیت اجتماعی خود را ارتقا دهند، صنایع وابسته به زیبایی و بالاخص تولید لوازم آرایشی و بالطبع آن مجموعه بیوتی‌ها در جهان، چگونه به کسب و کار خود ادامه دهند، رونق لباس‌هایی که اندان نمایی مهمترین ویژگی آنهاست، چگونه تضمین گردد؟ انواع مانکن‌های زنده در دنیا چگونه مثل خود بودن را تبلیغ کنند؟ در واقع آنچه کمتر در عرصه پوشش مورد توجه قرار می‌گیرد، بازار پرسود بدپوششی است که نه تنها سلامتی انسان را مورد توجه قرار نمی‌دهد، بلکه در یک نقشه مکمل، کسانی را که به استفاده از خدمات صنعت مد و زیبایی معتاد می‌شوند و سلامتی خود را از دست می‌دهند، در سویی دیگر مبتلا به استفاده از خدمات درمانی و بهداشتی می‌کند که در دنیای امروز جزوی از انحصارات کشورهایی مانند آمریکا محسوب می‌شود، کشوری که بیشترین حمایت از تولید صنایع مد و زیبایی را داشته و از سوی دیگر در حوزه خدمات درمانی نیز با تولید داروهای خاص، انحصار آن را نیز حفظ کرده است.

علی رغم آنکه در مساله پوشش، همواره شعار آزادی در رسانه‌های مختلف جهانی به عنوان مساله اول تبلیغ می شود، اما واقعیت آن است که دنیای مد و زیبایی به گونه ای عمل کرده که اولین مساله نقض شده در مساله نمایش بدن، آزادی در انتخاب نوع لباس است. معیارهایی که برای آرایش صورت، مو، رنگ و نوع لباس، میزان پوشیدگی یا برهنگی، نوع کفش و کیف و ... در تمامی قرن گذشته به جهان دیکته شده، عملاً ذهن افراد را در مسیر خاصی شکل داده، به گونه ای که اگر افراد از آنچه عرضه می شود پیروی نکنند، در ذهن خود صاحب زیبایی نبوده و از جامعه نیز فردی نازیبا خوانده می‌شوند. به عنوان نمونه، حجم بالای صورتی گرایی به دلیل پخش فیلم باربی در بین زنان و مردان در جهان، کمتر کسی را به سوی این سوال سوق می‌دهد که آیا رنگ صورتی برای تمام افراد مناسب است یا نه.

به‌این‌ترتیب در دنیای امروز، جامعه‌ای که پوشش را چه از وجه حفظ حریم اجتماعی و چه از وجه پوشاندن نازیبایی‌ها مورد توجه قرار می‌دهد، بازار پرسود صنعت مد و زیبایی را با چالش روبرو می‌کند، از این رو باید مورد هجمه قرار گرفته و به عنوان جامعه‌ای غیرآزاد و بدون حقوق شهروندی معرفی گردد تا جوانان آن در خلال هویت یابی در رسانه‌ها، بدون در نظر گرفتن علایق شخصی و ویژگی‌های فردی، صرفاً به دنبال شباهت به دنیای مدزده ی غرب بروند و در این میان، دلالان صنایع زیبایی بتوانند با افزایش استفاده از موارد و لوازم آرایشی، لباس‌های بی‌هویت و عمل‌های زیبایی چرخه سود خود را تضمین کنند.

انتهای پیام/