نظریان: من و ساوه شمشکی با مجوز شورای برون‌مرزی به کره رفتیم/ گفتند رئیس فدراسیون باید رئیس کاروان باشد

عباس نظریان رئیس فدراسیون اسکی و ورزش‌های زمستانی در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، درباره عملکرد کاروان اعزامی به بازی‌های المپیک زمستانی جوانان در کره جنوبی اظهار داشت: برای اولین بار ورزشکارانی انتخاب شدند که کمتر در فضای اسکی قرار داشتند. در واقع هر سه نفر در بخش صحرانوردی که همگی از تبریز بودند، با کمتر از دو سال حضور در اسکی توانستند سهمیه بگیرند و وارد شوند. در این بخش دو دختر و یک پسر که با استعدادیابی که انجام شد، شناسایی شده و وارد مسابقات شدند و آن امتیاز لازم را بدست آوردند. در آلپاین هم یک دختر از تهران و یک پسر از دربندسر داشتیم و تعداد نفرات در این بخش مثل دوره قبل بود. این چهارمین دوره بازی‌های المپیک زمستانی جوانان بود و براساس تحلیل‌هایی که مدیران و مربیان به لحاظ فنی انجام دادند، در صحرانوردی شرایط‌مان مناسب‌تر بود. همیشه این بحث و نگرانی مطرح بود که ورزشکاران‌مان به خط پایان می‌رسند یا نه. نهایتاً اینکه خیلی خوب باشند، جزو 3، 4 نفر آخر قرار می‌گرفتند، اما امیر ابوالحسن‌زاده در کره جنوبی 11 نفر را پشت سر گذاشت.

وی افزود: تا زمان اعزام کاروان ایران به المپیک خبری از برف در کشور نبود و ورزشکاران برف ندیدند. اگرچه آنها بیست روز زودتر به کره جنوبی رفتند، اما این تعداد روز برای رفتن به المپیک جای بحث دارد. با این وجود ابوالحسن بیش از 10 نفر را پشت سر گذاشت و نه تنها آخر نشد، بلکه حتی ضعیف هم عمل نکرد. در دختران هم آبسالان و میرزاییان 5،6 نفر را پشت سر گذاشتند که این برای ورزشکارانی که اسکی‌باز نبودند و در دو سال گذشته با رولر اسکی و اسکی جاده‌ای به این مسابقات راه پیدا کردند، نسبت به کسانی که در فضای برف اسکی می‌کردند، اتفاق خوبی است.

نظریان یادآور شد: باید بپذیریم که با نداشتن برف و زیرساخت‌های مناسب و همچنین عدم اعزام طولانی مدت به اردوهای خارج از کشور، این یک نتیجه معمول است، ولی نسبت به دوره قبل کمی بهتر بوده است. البته اینها نوسان است و اتفاق خاصی نمی‌افتاد. در آلپاین هم سارینا احمدپور رتبه 38 را بدست آورد که رتبه خوبی است، اما در آقایان آن توقعی که داشتیم، برآورده نشد. بچه‌های آلپاین یک ماه در اردوی اتریش و 20 روز هم در کره جنوبی بودند. به هر حال انتظارمان در آلپاین بیشتر بود. در این باره باز هم می‌توان به همان دلایل اشاره کرد که 20 روز یا یک ماه اسکی روی برف و عدم حضور در مسابقات متعدد، حتماً روی کیفیت آنها اثر می‌گذارد. اگر می‌خواهیم در مسابقات بزرگ شرکت کنیم، باید یک سال قبل از آن وارد اردوهای تخصصی شویم. اردوی تخصصی هم یعنی اینکه ورزشکار در محلی که برف است، حضور پیدا کند و در مسابقات مختلف به میدان برود و به لحاظ روحی و جسمی آماده شود.

رئیس فدراسیون اسکی عنوان کرد: این موارد برای اسکی ایران فراهم نیست و نمی‌توانیم انتظار خیلی عجیب و غریبی برای توسعه این رشته داشته باشیم. الان در زمستان هستیم، اما آب و هوا مثل بهار است. اینها همه محدودیت‌های اسکی است، ولی باز هم تأکید می‌کنم که براساس فعالیت‌ها و اعزام‌ها، با این کاشت و داشت، برداشت محصول نه اینکه خیلی خوب باشد، اما نمی‌توانیم خیلی هم ایراد بگیریم، چون برای هر چیزی که سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی کنید، می‌توانید برداشت هم داشته باشید. المپیک جایی نیست که با 20 روز و یک ماه و دو ماه و 6 ماه تمرین وارد آن شوید. المپیک یک برنامه چهار ساله است و کسی که می‌خواهد یک ورزشکار را برای دوره بعدی آماده کند، باید از امروز شروع کرده تا چهار سال دیگر محصول را با بهترین کیفیت برداشت کند.

نظریان درباره تعداد مربیان و همراهان کاروان که به اندازه 5 ورزشکار اعزامی بودند و همچنین حضور همزمان خودش و دبیر فدراسیون در این سفر گفت: بازی‌های آسیایی هانگژو را نگاه کنید و ببینید چند نفر همراه تیم‌های ملی حضور پیدا می‌کنند. بازی‌های المپیک جدا از سایر رویدادهاست. اسکی آلپاین و صحرانوردی در دو منطقه مختلف برگزار می‌شد و هر کدام از این رشته‌ها «کاپیتان‌میتینگ» خاص خود را دارد و سرپرست خاص خودش را می‌خواهد. فرض کنید من برای صحرانوردی در اصفهان بودم و بهرام ساوه شمشکی برای آلپاین در تهران حضور داشت. این یعنی فاصله مکانی زیاد بود. آلپاین یک تیم ملی جدا و صحرانوردی هم جداست و اینگونه نیست که بگوییم همه با هم بودیم.

وی ادامه داد: در المپیک‌ها رئیس و معاون کاروان وجود دارد. با وجود اینکه من علاقه نداشتم دو هفته در آنجا باشم، اما اعلام کردند که رئیس فدراسیون خودش باید رئیس کاروان باشد. دوره قبل هم همین بود و من به عنوان رئیس کاروان حضور داشتم. به هر صورت یک نفر از کمیته ملی المپیک، امید تیر و سمانه بیرامی به عنوان مربی نفر و همچنین من و بهرام ساوه شمشکی در کاروان بودیم.

نظریان در پاسخ به این سؤال که «کاروان ایران بزرگ نبوده که این تعداد همراه نیاز باشد. آیا مربیان می‌توانستند در جلسات شرکت کنند؟» گفت: مربی کار سرپرستی را نمی‌کند. او در جلسات شرکت می‌کند، اما کار سرپرست را که امور مختلفی بر روی دوش او است، انجام نمی‌دهد. برای مثال در آنجا یک تیم که تعداد ورزشکارانش به اندازه ما بود، شاید 10 نفر همراه داشت. ما کم تعدادترین تیم هستیم و کسی را نمی‌بریم و از نظر تعداد اعضای کاروان، نه مربی اضافه بردیم، نه از وزارت و نه از هیئت‌ها کسی را همراه داشتیم. همین فدراسیون فوتبال که به قطر رفته بود، چند نفر همراه‌شان بود؟ آنها کل فدراسیون را تعطیل کردند. یا اینکه شرایط در بقیه رشته‌ها چگونه است؟ به نظرم این شیطنت در اسکی است و خودِ بچه‌های اسکی چنین شیطنت‌هایی را می‌کنند، وگرنه مثل این بوده که یک تیم آلپاین با مربی و سرپرست اعزام شده و یک تیم صحرانوردی هم باید همین سرپرست و مربی را در کنارش داشته باشد. باید به این نکته نیز اشاره کنم که ما کلی چانه‌زنی می‌کنیم که این تعداد نباشد. البته اگر هم این تعداد نباشد و یک اتفاقی بیفتد، دردسر پاسخگویی داریم که چرا نماینده سازمان نبوده است.

رئیس فدراسیون اسکی و ورزش‌های زمستانی در پاسخ به این سؤال که «آیا نامه وزارت ورزش مبنی بر عدم حضور همزمان رئیس و دبیر فدراسیون در یک رویداد شامل این بازی‌ها می‌شود یا نه؟» اظهار داشت: شامل حال می‌شود، اما دبیر فدراسیون ما یک فرد کاملاً تکنیکال و فنی است. من می‌توانم که نروم و فقط لازم است به مجامع بروم، ولی فرد تکنیکال کارهای فنی را انجام می‌دهد و سابقه زیادی هم دارد. حتی در کمیته المپیک و شورای برون‌مرزی اعلام کردم که نفر فنی بفرستید و خودم نمی‌روم. در واقع من برای مجامعی که قرار بر تصمیم‌گیری در آنها است و مدیریتی‌تر محسوب می‌شود، الزام دارم که بروم، ولی درباره مسابقات هیچ الزامی بر رفتن نداشته و علاقه‌ای هم ندارم. ما که در شهر نیستیم که برویم و در آن قدم بزنیم. شما فکر کنید که دو هفته فقط در شمشک هستید و این خسته کننده است. یک ساعت از محل اقامت تا پیست فاصله داشتیم. در واقع برای من که اسکی‌باز هم نبوده‌ام، چیز جذابی نیست که بخواهم دو هفته در سرِ کوه و در دمای 30 درجه زیر صفر بمانم.

وی عنوان کرد: خیلی هم با تیم‌ها نمی‌روم و فقط دو المپیک را با تیم رفته‌ام، آن هم به دلیل اینکه المپیک متفاوت است. المپیک یک تجربه بزرگ برای دیدن خیلی شرایط و اتفاقات و زیرساخت‌ها است. فکر نمی‌کنم که رئیس فدراسیون باید فقط در ایران و در دفترش بنشیند و از دور نگاه کند که در دنیا چه خبر است و سپس برنامه‌ریزی کند. من که به آنجا می‌روم، حداقل کمی به تجربه‌ام اضافه می‌شود؛ تجربه‌اش این است که اگر قرار باشد تیم به بازی‌های آسیایی زمستانی در هاربین چین برود، من می‌گویم که الان دهم هستیم و اگر می‌خواهید با انتظار مدال به آنجا بروید، چنین خبری نیست. در واقع برای مدال آوردن باید یک سال هزینه شود و ورزشکاران به اردو بروند. روزی که ما به کره جنوبی اعزام شدیم، برف در ایران نبود، یعنی ورزشکاران ما بدون برف در ایران وارد المپیک شدند. رویداد ورزشی برای منِ نوعی فقط سه روز دیدن دارد و پس از آن جذابیتی ندارد. بقیه‌‌اش مسئولیتی است و باید پاسخگو بود. اصلاً هم جذاب نیست و همیشه هم گفته‌ام که حاضر نیستم با تیم‌های ورزشی به مسابقات بروم، ولی تکنیکال را می‌فرستم، چون می‌تواند کارهای فنی را انجام بدهد.

نظریان تصریح کرد: هیچ کدام از مربیان ما طرازشان به لحاظ فنی و حل کردن مقررات و گرفتن ارتباط و ... مثل نفر تکنیکال نیست. این فرصتی است که به بهرام ساوه شمشکی داده شده و باید از آن استفاده شود. در واقع او چند سال در فدراسیون نشسته و تجربه بزرگی کسب کرده و قرار نیست او را به خانه بفرستیم و یک آدم ناپخته را که اطلاعات کمی دارد، اعزام و برای کشور هزینه بتراشیم. سوزاندن آدم‌ها راحت است. من شاید در اسکی نباشم، اما این افراد از اسکی هستند. ضمن اینکه ساوه شمشکی نماینده فدراسیون جهانی اسکی در ایران و منطقه است. او به من نامه داد که می‌خواهد برای مسابقات جهانی به سوئیس برود و کل هزینه‌هایش هم با فدراسیون جهانی است و به همین دلیل نمی‌خواهد به المپیک برود.

وی یادآور شد: تماشای مسابقات اسکی برای من اصلاً جذاب نیست. البته نمی‌گویم که دوست ندارم ببینم، اتفاقاً دوست دارم ببینم، اما جذابیتی ندارد، چون باید باز هم در دمای 30 درجه زیر صفر به کوه بروم و ببینم که مردم اسکی می‌کنند. زیرساخت‌ها، ورزشکاران، برنامه‌ریزی و آن تیم آماده کننده مسابقات را دیدم و الان کسی به درد کار می‌خورد که بتواند مشکل را در محل مسابقه حل کند. به هر حال از این به بعد اگر لازم شد، می‌گویم که فقط دبیر برود؛ چون می‌تواند به لحاظ فنی و مقررات به تیم کمک کند، ولی در مجامع رئیس باید باشد، زیرا باید نظر و رای بدهد.

نظریان گفت: الان برای مجمع عمومی بعدی که در ایسلند است، دعوایی شروع شده و حق کشورهایی مثل ما را می‌خورند. ساوه شمشکی در همین المپیک زمستانی جوانان حداقل با 10، 12 کشور صحبت کرد که حق کشورهایی مثل ما، لبنان و قرقیزستان و ... در آسیا که با مشکلاتی مواجه هستیم، حل شود. کشورهایی مثل نروژ و فنلاند همه امتیازات را می‌گیرند که از ورزشکاران شرق استفاده نشود. من باید به ایسلند بروم، چون رأی دارم، اما نمی‌توانیم بهرام را به ایسلند نفرستیم. اگر او نرود، یک‌دفعه ممکن است ببینیم که برای المپیک بعدی یک امتیاز را از دست دادیم، آن هم به خاطر تصمیمی که در آنجا گرفته می‌شود. در واقع آن تصمیم یک تصمیم فنی است.

رئیس فدراسیون اسکی خاطرنشان کرد: ساوه شمشکی نماینده فدراسیون جهانی است و این یک امتیاز برای کشورمان محسوب می‌شود، چون اگر بخواهیم یک نفر را به عنوان نماینده جهانی از خارج بیاوریم، هزینه زیادی باید انجام شود، در حالی که اعتباری برای این چیزها نداریم. این مسائل مطرح نمی‌شود و فقط می‌گویند که رئیس و دبیر با هم رفته‌اند. مگر ما به شورای برون مرزی نمی‌رویم؟ آیا در آنجا از ما سوال نمی‌کنند که چرا هر دو نفر می‌رویم؟ بله، سوال می‌کنند و معاون وزیر و سایر مسئولان در این باره پرسش‌هایی را مطرح می‌کنند. ما هم دلیل می‌آوریم، یا می‌پذیرند یا نه. در نهایت نظر نهایی را می‌دهند و وزیر ورزش امضا می‌کند. 

نظریان با بیان اینکه «چون اسکی محلی است و همه با هم در ارتباط هستند، اطلاعات زود منتشر می‌شود»، عنوان کرد: همه تیم‌هایی که به رویدادهای مختلف می‌روند، الان به تعداد لازم اعزام می‌شوند و هیچ فرد اضافه‌ای با آنها نیست؟ ما خارج از فدراسیون هیچ کسی را نبرده‌ایم و هر کسی که رفته، از بچه‌های اسکی بوده است، ولی چون اسکی یک رشته بومی است و افراد به هم وابسته هستند، اگر یک نفر نرود، سریع در فضای مجازی منتشر می‌شود که فلانی رفت و فلانی نرفت. به هر حال این رفتن ما با مجوزی است که وزارت ورزش و کمیته المپیک می‌دهند. همین المپیک زمستانی مجوزش با کمیته المپیک است. یعنی در آنجا سوال نمی‌کنند که چرا باید بروید؟ من هم توجیه می‌کنم که مرا نفرستید، چون تیم به فنی بیشتر نیاز دارد تا مدیریتی.

وی در پایان گفت: دمای هوا در پیست آلپاین 40 درجه زیر صفر بود. واقعاً این چه لذتی دارد؟ به نظرم هر کسی که دوست دارد، بیاید و برود. شرایط اینگونه نیست که ما در کفِ دوحه و دبی باشیم و به خیابان برویم. هر کسی یکبار با اسکی بیاید، دیگر نمی‌آید؛ مگر از خود خانواده اسکی باشد. من که به دنبال گردش نیستم. اگر بخواهم به گردش بروم، به کنفرانس‌های دانشگاهی‌ام می‌روم.

انتهای پیام/