یادداشت| اندر حکایت ساخت خانه‌ها و سازه‌های بی‌قواره در کشور

خبرگزاری تسنیم- 5 اسفند برابر است با روز مهندس و گرامیداشت نام «خواجه نظام الدین توسی.» روزی در جهت پاسداشت جامعه حرفه مند که درمسیر سازندگی و آبادانی ایران می کوشند. شاید بی سبب نباشد آغاز فعالیت مهندسی در میهن را همراستا و برابر باشاروندی و تمدن ایران زمین بدانیم.

خلق یک اثر عموما بر اساس شالوده ای از باورها اندیشه‌ها و طرح ریزی‌های قبلی انجام می شود. در ساختمان هایی چون تخت جمشید تالار کاخ کسرا، مسجد جامع اصفهان و .. بیننده هزاران جزء را می بیند که با پیروی از نظمی فراگیر و آگاهانه با یکدیگر ترکیب شده‌اند. بنابراین شواهد ایرانیان از هزاران سال پیش پی به دانش اندازه گیری، مختصات و ریاضی بردند. وجود انبوه سازه‌ها و آثار معماری می توان گواهی دهند که زادگاه و مروج دانش مهندسی در جهان بشری ؛جغرافیای سیاسی و تاریخی ایرانشهر بوده است.

در طول تاریخ ایرانشهری و تمدن‌های آجامیان تا آبادایان از پیشدادیان تا کیانیان، از هخامنشیان تا ساسانیان و از دوران‌های مختلف اسلامی ذوق و هنر ایرانی چه در کالبد هندسی، مهندسی و ریاضی چه در روح معماری آشکار و هویدا بوده است.

حال چرا دیگر اثری از بناهایی با ارزش که روایتگر اندیشه ایرانشهری است در کالبد و سیمای شهرهای ما دیده نمی شوند، علت این گسست و انحطاط را باید واکاوی و بررسی کرد. در عصری زندگی می کنیم که مجبوریم برای ادامه بقا در این جهان پرآشوب متکی بر اندیشه و تفکری برآمده از خاستگاه تاریخی  به زیست سرفراز خویش ادامه دهیم.

سال‌هاست صرف نگاه سوداگرایانه در مدیریت و طراحی های شهری، انسان ایرانی را با روح و روان معرفت اندیش خود که در هنر معماری و مهندسی شگرف آن نهفته است بیگانه ساخته است. به همین دلیل خانه ها و سازه‌های، بی قواره و ناسازی ساخته‌ایم که انسان معاصر در آن احساس غربت وسرگشتگی می کند.  شهرهایی خالی از هنر،آفرینش وزیست سرفراز.

شهرهای ما در برابر هجوم سراسیمه مدرنیته خالی از مفاهیمی شده‌اند که هزاره ها سال برساخته از منش و بینش خردگرای تبار ایرانی بوده است.  چرا که انسان سازه را می سازد و لاجرم سازه و هر بنای معماری، بیانگر خلقیات و روحیات انسان در عصر و زمانه ای است که در آن می زیید. بدین سبب روز مهندس می تواند آغازی باشد برای احیا روحیه همگرایی، تاکید بر اخلاق حرفه ای برای رسیدن به ایده مطلوب ایرانشهری.

روزی که می توان امیدوارانه شاهد تجدید حیات مینایی و مینویی در پیکره خسته و بی جان مهندسی ایران بود. باور داریم با مدیریت افرادکارآمد و شایسته می توان سرنوشت جامعه مهندسی را در مسیر  پیشرفت و بهروزی  قرار داد. می توان با کنار گذاشتن اختلاف سلیقه و تعارضات صنفی که البته در جامعه مدنی امری است بدیهی ولی نه ضروری و با تاکید مجدد بر گرامی داشت اخلاق-حرفه ای بار دیگر شاهد بازگشت روح خلاق ایرانی در بدنه هزاران مهندس لایق و کوشای ایران زمین باشیم. به زبان حکیم بزرگ فردوسی، پیر خردمند ایرانشهر این روز را ارج و گرامی‌تر بداریم:

*اگر برگرفتی ز مردم شمار/مهندس فزون آمدی صد هزار*

فرشید پورحاجت، دبیر کانون سراسری انبوه‌سازان مسکن و ساختمان ایران

انتهای پیام/