چگونه به نبرد غزه نگاه کنیم؟
آیاتی از قرآن حاکی از ابتلای مؤمنان در صحنه‌های سخت نبرد است به گونه‌ای که گاهی از ترس، چشم‌ها خیره می‌شود، جان‌ها به گلوگاه می‌رسد و به خداوند گمان بد می‌رود؛ لذا خداوند گاهی قفس را به روی دشمنان درنده باز می‌کند تا در این صحنه، مؤمنان رشد کنند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، از نگاه قرآن، دشمن هرچند به ظاهر دارای ساز و برگ‌های نظامی است و سعی می‌کند خود را قدرتمند نشان دهد، اما از درون، تهی است. با این حال خداوند امر فرموده در برابر همین دشمن باید قدرتمند ظاهر شد و همانند او مجهز به سلاح‌های پیشرفته شد. شاید در وهله اول و در نگاه دنیایی تصور شود دشمن هرگاه اراده کند، می‌تواند با سلاح‌های پیشرفته به تمام مقاصد خود برسد و بر جبهه حق پیروز شود، اما از منظر سنت‌های الهی، ماجرا به گونه‌ای دیگر است.
بی‌شک همگان می‌دانیم که خداوند تمام مدیریت عالم را در دست دارد و هیچ برگی از درخت نمی‌افتد جز اینکه بر آن احاطه دارد و هیچ امری در دنیا اتفاق نمی‌افتد، مگر اینکه خداوند صاحب اصلی آن امر است؛ منتها چون دنیا محل آزمایش نوع بشر است تا از این طریق مسیر کمال را طی کند و این مسیر کمال در گروی بیداری اجتماعات بشری است، خداوند گاهی مسیر عداوت دشمن را باز می‌کند تا انسان‌ها را در بوته آزمایش قرار دهد و آنها را متوجه ضعف‌ها و قوت‌های‌شان کند. گاهی عرصه را به‌گونه‌ای برای مؤمنان تنگ می‌کند که جان‌ها به گلو برسد تا فریاد استغاثه بر آورند و به‌گونه‌ای متحد شوند که نصرت خداوند جاری شود و به این واسطه، فتح و پیروزی را نصیب مسلمانان کند.
ما این سنت الهی را در آیات 10 و 11 سوره احزاب اینگونه می‌خوانیم «إِذْ جَاءُوكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَإِذْ زَاغَتِ الْأَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا»؛ یعنی «زمانی که از بالا و از پایین [لشکرگاه] تان به سویتان آمدند، و آن گاه که دیده‌ها [از شدت ترس] خیره شد و جان‌ها به گلو رسید، و به خدا آن گمان ها [ی ناروا] را [که خود می دانید] می‌بردید.» بعد تأکید می‌کند این امر به دلیل ابتلای مؤمنان است: «هُنَالِكَ ابْتُلِیَ الْمُؤْمِنُونَ وَزُلْزِلُوا زِلْزَالًا شَدِیدًا» یعنی «آنجا بود که مؤمنان مورد آزمایش قرار گرفتند و به تزلزل و اضطرابی سخت دچار شدند.» در این بین افرادی در بین مؤمنان هستند که دارای نفاق هستند و مدام سعی می‌کنند ضعف را در جامعه مؤمنان تقویت کنند. خداوند در این باره در آیه بعد می‌فرماید «وَ إِذْ یَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ إِلَّا غُرُورًا»؛ «و آن گاه که منافقان و آنان که در دل هایشان بیماری [ضعف ایمان] بود، می‌گفتند: خدا و پیامبرش جز به فریب، ما را وعده [پیروزی] نداده‌اند». با این حال خداوند از نصرت خود خبر می‌دهد و می‌فرماید «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْكُمْ إِذْ جَاءَتْكُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ رِیحًا وَجُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا ۚ وَكَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرًا»؛ ای اهل ایمان، نعمت خدا را بر خود یاد کنید، هنگامی که سپاهیانی [به قصد نابود کردنتان] به سوی شما آمدند، پس بادی [کوبنده] و لشکریانی که آنها را نمی‌دیدید بر ضد آنان فرستادیم [تا آنان را در هم کوبیدند]؛ و خدا به آنچه انجام می‌دهید، بیناست.»
ما این نمونه از نصرت‌ها و امدادهای غیبی خداوند را در تاریخ معاصر حداقل در دو صحنه مشاهده کردیم؛ اولینِ آنها ماجرای طوفان طبس بود که خود فرماندهان آمریکایی نیز هنوز در عجب هستند که از کجا ضربه خوردند و امام راحل فرمود "شن‌ها مأمور خداوند بودند". دومین مورد، در ماجرای جنگ 33 روزه بود که صحنه‌ای عجیب خلق شد و سبب شد جمع زیادی از سربازان اسرائیلی روانی شوند و ماجراهای عجیبی از حضور لشکریانی سفیدپوش نقل و رسانه‌ها نیز این صحبت سربازان را منعکس کنند. پس از این ماجرا و به دلیل فراوانیِ شواهد از هر دو جبهه حق و باطل، کتاب‌های متعددی با محوریت امدادهای غیبی در جنگ 33 روزه منتشر شد.
بنابراین، موضوع این آیات حاکی از ابتلای مؤمنان در صحنه‌های سخت نبرد با دشمن است به گونه‌ای که گاهی از ترس، چشم‌ها خیره می‌شود و جان‌ها به گلوگاه می‌رسد و به خداوند گمان بد می‌رود؛ از این جهت خداوند گاهی قفس را به روی دشمنان وحشی باز می‌کند تا در این صحنه، مؤمنان رشد کنند؛ چرا که اساساً صحنه جهاد، عرصه رشد جبهه حق است و بعد در وقت خود امدادهای غیبی و یاری خود را بر مؤمنان و مسلمانان فرو می‌فرستد.
آیات بعد مربوط به آیات 25 و 26 سوره توبه است؛ در این آیات ماجرا برعکس است؛ خداوند به مؤمنان تذکر می‌دهد که شما را زیادی لشکرتان مغرور کرد و در این شرایط بود که خداوند امر را برعکس کرد و دشمن را بر مؤمنان غلبه داد، آنجا که فرمود «لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ فِی مَوَاطِنَ كَثِیرَةٍ ۙ وَ یَوْمَ حُنَیْنٍ ۙ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْكُمْ شَیْئًا وَضَاقَتْ عَلَیْكُمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّیْتُمْ مُدْبِرِینَ»؛ یعنی «بی تردید خدا شما را در جبهه‌های زیاد و عرصه‌های بسیار یاری کرد و [به ویژه] روز [نبرد] حنین، آن زمان که فزونی افرادتان شما را مغرور کرد و به عُجب کشاند، اما [فزونی عدد] چیزی از خطر را از شما برطرف نکرد، و زمین با همه وسعت و فراخی‌اش بر شما تنگ شد، سپس پشت به دشمن از عرصه نبرد گریختید.» با این حال در آیه بعد می‌فرماید سکینه و نصرتم را بر شما قرار دادم: «ثُمَّ أَنْزَلَ اللَّهُ سَكِینَتَهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِینَ وَأَنْزَلَ جُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَعَذَّبَ الَّذِینَ كَفَرُوا ۚ وَذَٰلِكَ جَزَاءُ الْكَافِرِینَ» یعنی «آن گاه خدا آرامش خود را [که حالت طمأنینه قلبی است] بر پیامبرش و مؤمنان نازل کرد، و لشکریانی که آنان را نمی دیدید [برای یاری مؤمنان] فرود آورد، و کسانی را که کفر می ورزیدند، به عذاب سختی مجازات کرد؛ و این است کیفر کفرپیشگان.»
از مجموع این دو آیه نتیجه می‌گیریم:
1. تمام امر عالم در ید قدرت خداوند است.
2. فتح و پیروزی به دست خداوند است.
3.صحنه نبرد، عرصه آزمون و ابتلای مؤمنان و مسلمانان است و خداوند آن را مدیریت می‌کند.
4. صحنه نبرد، عرصه رشد جبهه حق است تا صفات‌شان تقویت شود و متحدتر از همیشه عمل کنند.
5. سنت عالم بر این است که وقتی جبهه حق درس‌های نهفته در آن آزمون را فهم کرد، خداوند دشمن را با همان بندگان مؤمن خود سرکوب کند. ما این حقیقت را در آیات سوره اسراء به وضوح مشاهده می‌کنیم؛ وقتی از سرکوبی فساد یهودیان سخن می‌گوید، این سرکوبی را به بندگان خود نسبت می‌دهد که صاحب توان‌های مضاعف هستند. در آیه5 این سوره می‌فرماید «فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولَاهُمَا بَعَثْنَا عَلَیْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّیَارِ ۚ وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا»؛ «پس هنگامی که [زمان ظهور] وعده [عذاب و انتقام ما به کیفر] نخستین فسادانگیزی و طغیان شما فرا رسد، بندگان سخت پیکار و نیرومند خود را بر ضد شما برانگیزیم، آنان [برای کشتن، اسیر کردن و ربودن ثروت و اموالتان] لابه لای خانه‌ها را [به طور کامل و با دقت] جستجو می‌کنند؛ و یقیناً این وعده‌ای انجام شدنی است.»
با توجه به این سنت‌های الهی باید در نظر داشته باشیم جنگی که اسرائیل هفتاد سال علیه مردم مظلوم فلسطین آغاز کرده و اکنون در نبرد غزه این ددمنشی، جاه‌طلبی و وحشی‌گری خود را بیشتر بروز داده و از ماهیت خبیثانه خود پرده برداشته است، روزی با پایان مهلتشان به انتها می‌رسد و با سرکوبی آنها توسط بندگان خاص خداوند همراه می‌شود. جامعه مسلمین هر اندازه در برابر این دشمن غدار، فاسد و خون‌آشام متحدتر عمل کنند و مؤمنان نیز امید به نصرت‌های خداوند داشته باشند و به دلشان ترس و دلهره راه ندهند، زودتر به این فتح نزدیک‌تر خواهند شد و همان گونه که خداوند فرعونیان را در رود نیل توسط بنده صالح خود موسی علیه‌السلام غرق کرد و همان گونه که نمرود قدرتمند را با پشه‌ای از صحنه روزگار محو کرد، روزی هم به حساب این یهودیان خودشیفته و جنگ‌طلب خواهد رسید.
انتهای‌پیام/
