سلاح شیمیایی ممنوع؛ جز برای ما/حقی که رسانه‌ها به دولت‌ها می‌دهند
خبرگزاری تسنیم: آمریکا، اسرائیل، فرانسه، انگلیس و ... تاکنون جنایت‌های زیادی مرتکب شده و بارها از سلاحهای کشتار جمعی علیه مردم غیرنظامی استفاده کرده‌اند. رسانه‌های جریان اصلی به هیچ‌کس اجازه مطالبه توضیح و مؤاخذه نمی‌دهند.
خبرگزاری تسنیم: "ما استفاده از هرگونه سلاح شیمیایی توسط هر جریانی را محکوم می کنیم." این یک ژست یا موضع سیاسی معروف است که این روزها به کرات در قبال آنچه در سوریه گذشته گرفته می شود. ماجراهایی که توافق بر سر خلع سلاح شیمیایی این کشور ورژن آخر جنگ رسانه ای علیه حکومت اسد را تشکیل می دهد.
در 10 سال گذشته آمریکا، بریتانیا و اسرائیل سلاح های شیمیایی زیادی به کار برده اند. طی شواهد موجود، آمریکا، بریتانیا و اسرائیل، کشورهایی که سوریه را محکوم به استفاده از سلاح های شیمیایی می کنند، در سالهای اخیر به طور مداوم از سلاح های شیمیایی استفاده کرده اند. در سال 2004 ،آمریکا سلاح های شیمیایی را بر ضد غیرنظامیان عراقی به کار برد. اینجا، اینجا، اینجا، اینجا، اینجا، اینجا.
در سال 2009، اسرائیل در عملیات سرب گداخته -جنگ علیه مردم غزه- و همینطور پس از آن از عامل شیمیایی فسفر سفید استفاده کرد (واکنش حماس به این ماجرا). اسرائیل پیش از این در سال 2007 با پذیرفتن معاهده منع گسترش سلاح های کشتار جمعی -پروتکل 3 - استفاده از سلاح های متعارف را پذیرفته و به کار بردن سلاح های کشتار جمعی را غیرقانونی دانسته بود و طبق همین معاهده این اقدام یک جنایت جنگی است.
همینطور طبق پروتکل 1925 ژنو (که با پروتوکل 3 متفاوت است) استفاده از گازهای سمی، اختناق آور و دیگر گازها ممنوع شده است.
براساس قوانین بین الملل و قوانین داخلی آمریکا، استفاده از فسفر سفید جنایت جنگی محسوب می شود. برای مثال، در کتاب جنگ که توسط فرماندهی ایالات آمریکا و دانشکده ستاد کل ارتش آمریکا منتشر شده است، این جمله به چشم می خورد « استفاده از فسفر سفید بر ضد غیرنظامیان، برخلاف حقوق شهروندی است. »
شورای امنیت ملی آمریکا اظهار می کند که "فسفر سفید نوعی سم است، احتراق آن در فضای بسته اکسیژن هوا را حذف کرده و هوای نامناسبی را ایجاد می کند. استفاده آن فاجعه خطرناکی است چرا که گازهای بسیار سمی ایجاد می‌کند.
پیش از این که صدام فسفر سفید را بر ضد کردها استفاده می‌کرد آمریکا آن را سلاح شیمیایی می خواند و حال آن که خود آمریکا صدام را به استفاده از سلاح های شیمیایی تشویق می‌کرده است.
فرانسه دیگر متحد این جریان است که تنها حامی باقی‌مانده در میدان برای آمریکا برشمرده می‌شود. اولاند دوشادوش اوباما از جریانات تکفیری و اقدامات خشونت‌طلبانه آنان دفاع می‌کند. فرانسه‌ای که در کارنامه تاریخی خود جنایتی با همین حد از خشونت و آدم‌کشی و تضییع حقوق مسلمانان در الجزایر را در کارنامه خود دارد. واقعه‌ای پوشانده و فراموش شده از دید رسانه‌های مستقل و طبیعتاً مردم دنیا.
بعلاوه آمریکا و بریتانیا در جنگ با کشورهای متفاوت از اورانیوم رقیق شده استفاده کرده اند و موجب بیماری های خطرناکی شده اند. ببینید اینجا، اینجا، اینجا و اینجا.
مارک لوین، شرق شناس و کارشناس مسائل خاورمیانه در دانشگاه کالیفرنیا در این باره می‌نویسد که "کشور آمریکا، نه تنها سلاحهای شیمیایی را در اختیار دولت عراق قرار داده است بلکه در تعرض خود به عراق در سالهای 1991 و 2003 از سلاح شیمیایی و اورانیوم رقیق شده استفاده کرده است."
در جریان این حمله آمریکا تعداد قابل توجهی از مردم و غیر نظامیان عراق کشته شدند. تولد کودکان ناقص الخلقه و مبتلا به بیماریهای ژنتیکی یکی از اثرات حمله اورانیومی آمریکا به فلوجه عراق است.
عبدالله کدهوم، کودک 4روزه تحت تأثیر یک مورد شدید از بیماریهای «هیدروسفالی» و «اسپینا بیفیدا» است. او در اتاقی در بخش کودکان بیمارستان عمومی فلوجه، عراق خوابیده است.
اور ادامه می‌دهد: "به گزارش مستند گزارشکر شبکه الجزیره، به کاربرده شدن اورانیوم رقیق شده توسط آمریکا و انگلیس عامل ابتلای بسیاری از سربازان عراقی به "سندرم جنگ خلیج فارس"، هزاران نقصه مادرزادی، سرطان و بیماریهای خطرناک دیگر شده است، از این‌رو ساکنان سرزمینهایی که به طور مداوم مورد حمله آمریکا و نیروهای اشغالگر متفقین قرار می گرفتند از " وسیع ترین فاجعه بهداشت عمومی " و" بالاترین میزان آسیبهای ژنتیکی ممکن" رنج می برند."
خدیجه، کودک 27روزه با یک نقص شدید قلبی است که از طریق تعلیق مایع یا جسم به‌صورت گاز در هوا تنفس می‌کند. او در آغوش مادر خود در یکی از اتاق‌های بخش کودکان بیمارستان عمومی فلوجه عراق است.
همینطور اسرائیل متهم به استفاده از اورانیوم ضعیف شده در سوریه است. با وجود چنین شواهد مستندی، اظهارات آمریکا، اسرائیل و انگلیس در قبال آنچه که در سوریه رخ داده است، قابل تأمل است. دولت سوریه در حالی به استفاده از سلاح شیمیایی متهم شده است که هیچ سند قابل توجهی در این باره ارائه نشده است و در مقابل دولت اسد توانسته تصاویر و اسناد جالبی مبنی بر اثبات صورت گرفتن این اقدام از سوی تکفیری‌ها منتشر کند.
درست اینجای قضیه است که مثل همیشه جریان اصلی رسانه‌ها با بازی مشترک بی‌بی‌سی، فاکس نیوز، سی‌ان‌ان و ... به میدان می‌آیند و با ایجاد یک پروپاگاندا جای شاکی و مجرم را عوض می‌کنند و این دولت اسد به حکم اینکه صدای دفاعیات و شواهد قابل ارائه‌اش به گوش کسی نمی‌رسد در این دادگاه رسانه‌ای محکوم می‌شود و این کشورها اظهار می‌کنند که به علت استفاده غیرقانونی دولت سوریه از سلاحهای شیمیایی، این کشور باید بمباران شود.
در روزهایی که مردم دنیا در این باور ساخته دست رسانه‌ها به سر می‌برند که اسد فردی ظالم است و حتی به کودکان معصوم هم رحم نمی‌کند کشورهایی که بارها و بارها جنایات آنان در موارد فوق انعکاس داشته و شواهد منتشر شده از سوی خود آنان قابل تکذیب نیست، به هیچ کجا پاسخگو نیستند. همه این مسائل اول از همه به این دلیل رخ می‌دهد که قاطبه رسانه‌های دنیا با تنفس مصنوعی رسانه‌های جریان اصلی ادامه حیات می‌دهند. رسانه‌هایی که حتی تصویری وارونه از سیاست‌هایشان برای مردم خود ارائه می‌دهند. قرائت رسانه‌های آمریکا برای مردم کشورشان از آنچه سیاستمداران آنان در دنیا مطالبه می‌کنند، متفاوت است. این تصویر را ببینید:
حدود 50 سال پیش، ایالات متحده نزدیک به 20 میلیون گالن از مواد حاوی علف کش‌های شیمیایی مخلوط شده با سوخت جت را در ویتنام، لائوس شرقی و بخش هایی از کامبوج بر سر مردم این کشورها ریخت. بر اثر این اقدام آمریکا، 400هزار نفر از مردم ویتنام کشته ویا دچار نقص عضو شده و 500 هزار کودک با نقصهای مادرزادی متولد شدند. بر اساس تخمینهای صلیب سرخ ویتنام، به موجب تاثیرات عامل نارنجی، بیش از یک میلیون نفر از کار افتاده و یا دچارمشکلات سلامتی شده اند.
یک تصویر طراحی شده کوچک توسط یک گروه آمریکا که در فضای مجازی منتشر می‌شود/این تصویر حرف این گزارش را به تنهایی بیان می‌کند
یک سرباز آمریکایی مخالف جنگ‌طلبی دولتمردان کشورش/ پرچم وارونه: این پرچم آنقدر بزرگ نیست که بتواند شرمندگی کشتار مردم بیگناه را بپوشاند
یک واکنش خودجوش مردمی به جنگ‌طلبی‌های دوران بوش
مسئله‌ای که در تاریخ در حال تکرار شدن است و رسانه‌های مستقل برای انعکاس آن یا تلاش درخوری نداشته‌اند یا صدایشان به گوش کسی نمی‌رسد. این‌ها همگی سوژه‌هایی است که شاید یک آمریکایی، یک انگلیسی، یا حتی یک آدم ساکن سرزمین‌های اشغالی برای بیانش با زبان هنر و رسانه فعال می‌شود اما جریان فرهنگی، هنری و رسانه‌های ایران در قبال جنایت‌هایی که چند کیلومتر آن طرف‌تر از آن‌ها در حال وقوع است، ساکتند و اقدامی در طراز جهانی نمی‌کنند.
انتهای پیام/
