دایی و مایلی کهن علیه فوتبال

به گزارش خبرنگار گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، وقت فوتبال هدر می‌رود؛ با دعوای مایلی‌کهن و دایی، با بحث‌هایی که ذره‌ای نفع به حال فوتبال ندارد. دایی و مایلی‌کهن به‌عنوان نمادهای این فوتبال به‌جای آنکه وقت خود را صرف کار و کار و کار بیشتر کنند تا فوتبالیست بهتری ساخته شود، با یک دعوای جدید و پیش کشیدن مسائلی که به آن‌ها مربوط نیست، هم وقت خود را هدر می‌دهند و هم رسانه‌هایی را که باید چهارچشمی مسائل کلان و مهم ورزش کشور را دنبال کنند، به بیراهه برده‌اند تا صفحات روزنامه و سایت‌ها مملو از حرف‌هایی زشت، خسته‌کننده و بی‌فایده باشد. این حرف‌ها در شرایطی مطرح می‌شود که فوتبال ایران در سال قبل از جام جهانی، باید تمام هوش و حواس خود را به این مساله معطوف کند اما متاسفانه دعواهای شخصی و جدل‌های اینچنینی وقت فوتبال را می‌کشد.

امروز همه ما باید به موضوع اسپانسر جدید تیم ملی می‌پرداختیم؛ موضوع مهم و اتفاقی که از زوایای مختلفی قابل بررسی و تحلیل است. دیروز در مراسم معارفه اسپانسر جدید - که یک شرکت تازه‌تاسیس و نه‌چندان مطرح است - بحثی درباره رقم قرارداد فدراسیون با این شرکت به‌میان آمد و گفته شد که این اسپانسر قرار است برای یک سال، 15 میلیارد تومان به فدراسیون فوتبال بپردازد. درباره رقم قرارداد، بحث‌های زیادی وجود دارد. نخست اینکه این رقم را مقایسه کنید با پولی که تیم گوانگ‌ژو بابت خرید یک بازیکن پرداخته تا به فینال آسیا برود. آن‌ها برای جذب یک بازیکن 15 میلیون دلار پرداخته‌اند، حال فدراسیون فوتبال ایران بابت حمایت یکساله تنها 15 میلیارد تومان - معادل یک سوم قرارداد بازیکن تیم گوانگ‌ژو - قرار است در یک سال آینده پول بگیرد.

آیا این رقم برازنده تیم «ملی» ایران است و آیا تیمی که به جام جهانی می‌رود، باید با چنین اسپانسری توافق کند که نه کسی آن را می‌شناسد و نه کسی می‌داند هدف آن‌ها چیست، چه برنامه‌ای دارند و اساسا با چه هدفی وارد صحنه شده‌اند؟ اگرچه علی کفاشیان علی‌رغم خوشحالی از امضای همین قرارداد، کنایه‌ای تلخ می‌زند که این رقم بالا‌ترین پیشنهاد ممکن بوده که فدراسیون فوتبال پذیرفته و سایر اسپانسر‌ها هیچ‌کدام حاضر به پرداخت همین 15 میلیارد تومان هم نبوده‌اند.

در مورد اسپانسر، ابهامات فراوانی وجود دارد؛ در این‌خصوص باید بحث‌های فراوانی صورت بگیرد. باید پرسید که تیم ملی ایران با هدف حضور در رویدادی جهانی مثل جام جهانی، چرا نمی‌تواند صاحب اسپانسری بزرگ‌تر با اهداف بین‌المللی باشد که فوتبال ایران را در سطحی بالا‌تر مورد توجه قرار دهد. آیا ایراد از کمیته بازاریابی فدراسیون فوتبال است که در تمام این روز‌ها تیم ملی هرگز صاحب اسپانسری نبود و برای پرداخت دستمزد سرمربی‌اش دست به دامن وزارت ورزش و جوانان می‌شد یا ایراد از بحران اقتصادی موجود در کشور است که هیچ شرکتی حاضر به سرمایه‌گذاری در فوتبال نیست.

همه این بحث‌ها مطرح است؛ از زوایای دیگری هم می‌توان به موضوع نگاه کرد و به تحلیل بحران مالی فوتبال پرداخت اما امروز که وقت این کار بود تا همه رسانه‌ها توجه خود را به اسپانسر جدید معطوف کنند و با ارائه دیدگاه و نظرات، بحثی تازه را به راه بیندازند، به یکباره دعوا و بحث و جدل دایی و مایلی‌کهن همه چیز را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و تمام نگاه‌ها را به سمت و سویی می‌برد که آخرش شکایت و شکایت بازی است و منفعتی که برای فوتبال ندارد هیچ، بلکه دو نفر از مردان بزرگ فوتبال با حرف‌هایی که می‌زنند، آبروی خود و فوتبال را می‌برند و شأن این ورزش را تا جایی پایین می‌آورند که مخاطب فوتبال بعد از خواندن حرف‌های دایی و مایلی‌کهن احساس کند شکی که تا الان درباره پلیدی‌های پشت صحنه فوتبال داشته به یقین تبدیل شده است.

این بدبینی و بیزاری از فوتبال، بی‌تردید محصول دعوا و جدل دایی، مایلی‌کهن، قلعه‌نویی و امثال آنهاست در حالی که فوتبال در تمام دنیا با جذابیت‌هایش، با زیبایی‌هایی که می‌سازد هر روز بر مخاطبان خود می‌افزاید اما مدیران مردان اصلی فوتبال تیشه به‌دست گرفته‌اند و به خاطر منافع شخصی خود به ریشه فوتبال می‌زنند و از آنجا که فوتبال متولی ندارد، مدیر دانا و دلسوز ندارد، به روزگاری دچار شده است که ایستادن کنارش برای بسیاری قبیح و زشت است و ترجیح می‌دهند تا خود را از فوتبال دور کنند. این دایی و مایلی‌کهن هستند که فوتبال را به مردم نشان می‌دهند و با این حرف‌ها، به جای ایجاد جاذبه، هر روز بیشتر از قبل حس تنفر نسبت به فوتبال در دل جامعه ایرانی کاشته می‌شود.

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.