بسیج در قامت ملت یا جهان

به گزارش خبرنگار گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، هفته بسیج یادآور خاطرات، دلاوری ها، ایثار ها و شهامت مردان و زنانی است که امروز و فردای ایران اسلامی مدیون آنان است. به مناسبت این هفته حوزه قلم و رسانه نیز به عرصه بسیج وارد می شود و یاد و خاطره و فرهنگ شهید و شهادت و بسیج و بسیجی را به تصویر می کشد. اکثریت قاطع ملت ایران بسیج را نیرویی همتراز انقلاب اسلامی و جریانی اصیل و مردمی می دانند. جوهره اعتقادی بسیج همچنان مولد معنای «اعتماد ملی» به این شجره تنومند و پرثمر است.

اما در میان حجم بسیاری از نوشته ها و توصیف ها، قلم هایی نیز وجود دارد که ضمن توصیف گذشته آرمانی بسیج، به امروز که می رسند به اما و اگر ها روی می آورند و برای جهت و مسیر بسیج نسخه پیچی می کنند و خود را واجد صلاحیت برای معنابخشی به آن می دانند. این دسته معمولاً در حوزه تجدیدنظرطلبان و تا حدودی اصلاح طلبان معتقد به اسلام حداقلی به چشم می خورند. از محتوای قلم و کلام آنان چنین استفهام می شود که بسیج در حال حاضر دارای محدودیت در ورود و همسو با یک یا چند جریان سیاسی است.

این اتهام به بسیج در سال های موسوم به اصلاحات شروع شد و کم کم با شعارهای ساختارشکن علیه بسیج پیش رفت. یعنی همان هایی که شعار «جمهوری ایرانی» و «نه غزه و نه لبنان» سر می دادند، بسیج را نیز در این قالب می دیدند و منکوب می کردند اما برای یک بار از سوی اصلاح طلبان به این شعارها اعتراضی نشد و در بهترین حالت با سکوت یا تأیید از آن عبور می کردند. جناب حضرتی، مدیرمسئول محترم روزنامه اعتماد که روزگاری از زحمتکشان جبهه و جهاد بودند در سرمقاله روز شنبه این نشریه، در وادی همین انگاره غلتیده است، یعنی ضمن توصیف و تمجید از راه و حقانیت بسیج، بلافاصله به این وادی می غلتد و انگاره شکل گرفته ذهنی خود را هویدا می سازد. وی به جای تفسیر مکتبی از بسیج بیشتر تفسیر «ملی» از آن ارائه می دهد که گویی بسیج، یک جریان پیشاهنگی یا یک ارتش منظم است و گویی شعار انحرافی «ایران برای همه ایرانیان» را به شعار «بسیج برای همه ایرانیان» همساز می نماید. به همین دلیل اسم نوشتار خود را «بسیج در قامت ملت» نام گذاری کرده است.

وی می نویسد «آنچه برای همیشه می تواند بسیج را باعث مباهات ملت کند، این است که بسیج در دایره ای به اندازه کل ملت ایران سفره اش را پهن کند و دایره عضوگیری خود را با مشخصه کل ملت ایران تنظیم کند و با نگاه فراجناحی و فراگروهی در دریای بیکران ملت معتبر شود». در جمله مذکور چند سؤال اساسی وجود دارد. اول اینکه آیا بسیج اکنون باعث مباهات ملت نیست؟ دوم اینکه سفره بسیج در کجای کشور و در میان کدام قوم و محله پهن نیست؟

سوم اینکه اگر از آحاد ملت سؤال شود که یک بسیجی چه ویژگی باید داشته باشد، صرفاً بر ایرانی بودن تأکید می ورزند و هیچ شرط و شروط دیگری را نمی پسندند؟ حال آنکه شل دینان و تساهل گران مذهبی نیز بر سلامت اعتقادی و رفتاری و دینی بسیجیان تأکید دارند و آن را لازم می دانند. اما واقعیت مسئله، مشکل تعداد اندکی از نخبگان تجدیدنظرطلب با بسیج است. همانگونه که آنان از جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی عبور کرده اند، بسیج را نیز آنگونه ارزیابی می نمایند. لذا محل منازعه را باید درست پیدا کرد.

شاید جناب حضرتی یا افراد دیگری از کشور تلقی دو جناح عمده معتقد به نظام داشته باشند (مانند 1367) و بر این مبنا بسیج را حد فاصل این دو جریان تلقی کنند اما فهم بسیج از صحنه سیاسی کشور اینگونه نیست و اگر تجدیدنظرطلبان از این زاویه به صحنه نگاه کنند، همچنان بسیج متهم خواهد بود. نگاه بسیج و بسیجیان به صحنه سیاسی کشور و جریانات، نگاه حقوقی نیست بلکه نگاه فکری است. لذا بسیج نمی تواند طرفداران «مشروطه خواهی»، «جمهوری خواهی»، «حاکمیت دوگانه»، «دموکراسی خواهی»، «سکولاریسم»، «پروتستانتیسم» و... را جزو یکی از جناح های کشور بداند و شاقول خود را علی السویه بین آنان قرار دهد. از نگاه بسیج بسیاری از چهره های اصلاح طلب، اصولگرا هستند.

بدین معنی که به اصول انقلاب پایبند هستند و اما کسانی که هزاران بار با اندیشه و رفتار خود ثابت نموده اند که دچار دگردیسی معرفتی شده اند، نمی توانند توقع آغوشی باز از بسیج برای خود داشته باشند. دوم اینکه برخی از تجدیدنظرطلبان همچنان بسیج را با هویت کلاشینکف و کلاه آهنی و خاص شلمچه می دانند. حال آنکه اولویت ها، ابزار و میدان مبارزه عوض شده است. مبارزه فکری با کسانی که غرب برای آنان کف و سوت می زند در اولویت بسیج است. لذا مشکل بسیج و اصلاح طلبان اختلاف در فهم آرایش سیاسی کشور است.

این حرف درستی است که در بسیج باید به روی همه ملت باز باشد، به جز معتادین، مشهورین به فساد و معاندین، در بسیج به روی همه باز است اما توجه کنیم که بسیج مولود انقلاب اسلامی و یک جریان ارزشی است که نمی تواند صرفاً با شاخص های ملی سفره خود را پهن کند. نکته سوم اینکه تقلیل جایگاه آرمانی بسیج «در قامت یک ملت» هم برگرفته از تبدیل روحیه آرمانگرایی به واقع گرایی در اصلاح طلبان است. امام بسیج را «بسیج جهانی اسلام» می پسندید و خود را در کنار «بسیجیان جهان اسلام، این پابرهنگان مغضوب دیکتاتورها» معرفی می کرد. لذا بسیج در قامت ملت نیست که در قالب امت و در قالب نهضت جهانی مستضعفین تفسیر می شود. امام راحل در دایره نگاه خود، ایران، جهان اسلام و عالم مستضعفان را توأمان دنبال می کرد و غیریت از نگاه وی استکبار بود.

کسانی که معتقد به ایستادن در مقابل استکبار هستند، جوهره ارزشی و اعتقادی بسیج را امری لازم می دانند و به همین دلیل نمی توان بسیج را که هویت خود را از انقلاب اسلامی اخذ نموده است با سکولارها و جمهوریخواهان و نویسندگان «سند تاملات پنج ساله حزب مشارکت» به بهانه «ملت بودن» خلط نمود. هرکس به جمهوری اسلامی اعتقاد دارد، عضوی از بسیج است و تنها شرط ورود به بسیج همین شاخص است. کسانی که اصرار می ورزند یا ثابت نموده اند این اعتقاد را ندارند محترمند اما بسیجی شدن آنها اجتماع نقیضین و محال است.

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.