اسرائیل اینگونه به بمب اتم رسید!

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، بیش از 60 سال از آزمایش مخربترین بمب در صحرای لاس آلاموس آمریکا می گذرد.  ترس از وجود یک سلاح مخرب کشتار جمعی خواب را در چشم جهانیان می شکند و از این روست،که بشر برای کنترل این توسن سرکش، به تکاپو پرداخته است و تمهیداتی را برای مهار آن تدارک دیده تا مردم جهان شاهد دوزخ هیروشیما و ناکازاکی دیگر نباشند.

بنابراین از همان آغاز سلاح  هسته ای داری دو جنبه بود، از یک طرف، قدرت تخریب آن وحشتناک بود و از سویی دیگر، برای رهبران کشورها، دارای جذابیت ویژه ای  بود. ترس از بمب باعث شکل گیری اولین برنامه اتمی شد؛ و هیجان و طمع قدرت هسته ای، رهبران کشورها را تحریک به ساخت زرادخانه های عظیم هسته ای کرد. 

در حال حاضر، پس از شش دهه از شروع عصر اتم، ما بار دیگر خود را در میان عصر تشویش و نگرانی یافته ایم. دلیل این امر نیز، گسترش لجام گسیخته ی تسلیحات هسته ای می باشد. خطر اصلی در حال حاضر، این امر نیست که یک یا دو کشور، قصد آزمایش بمب هسته ای را در هر دهه، داشته باشند، یا اینکه، به جامعه جهانی وقت لازم داده شود، تا قدرت های جدید هسته ای را در نظم موجود، هماهنگ و منطبق سازد. بلکه، خطر اصلی این موضوع است که بسیاری از کشورها ممکن است سلاح های هسته ای را به عنوان ابزاری سودمند  مفید و حتی ضروری در نظر بگیرند، وسیله ای برای حفظ امنیت در جهان هابزی، جایکه زندگی " پست، نامطبوع، حیوانی، و کوتاه" است.

در سال های نخست عصر اتم، زمزمه های ساخت تسلیحات هسته ای با صدای بلندتری در جهان طنین انداز شدند. فیلسوف معروف انگلیسی، برتراند راسل( Bertrand Russell)، چنان از وحشت هسته ای، هراسان شده بود، که در سال 1946، پیشنهاد کرد، اگر شوروی از کمک برای شکل بخشیدن به حکومت جهانی سر باز زند، ایالات متحده بر علیه شوروی، یک حمله هسته ای را ترتیب دهد.

رژیم صهیونیستی دیوانه وار به دنبال بمب اتم

صهیونیست ها در سرزمین های اشغالی فلسطین نظاره گر جنگ جهانی و شاهد یک نمایش متهورانه در سرزمین آفتاب بودند، انرژی مخرب آزاد شده از بمب های آمریکایی بر فراز هیروشیما و ناکازاکی، پیام آور عصر جدید سلاح های اتمی بود، « عصر اتم» از همان روز آغاز شد. چه درس هایی می شد از این نمایش برداشت کرد؟ سربازان امپراطوری ژاپن قسم یاد کرده بودند تا پای جان از تخت پادشاهی دفاع کنند و از پیروزی بیگانگان آمریکایی جلوگیری کنند. بعد از حمله ویران کننده هسته ای آمریکا علیه ژاپن، رهبران نظامی امپراطور، موضع خود را در قبال جنگیدن تا پای جان را مورد ارزیابی مجدد قرار دادند. آیا قدرت بمب، ژاپنی ها را وادار کرد تا تسلیم شوند و به زندگی ادامه دهند؟

دیوید بن گورین، رئیس رژیم صهیونیستی و کابینه اسرائیل

به طور آشکاری، بمب هسته ای نقش نظامی، سیاسی و بیم دهنده ای را در این صحنه بر عهده داشت. به چه مقدار آیا فرهنگ سامورایی و فرهنگ اسلامی به یکدیگر شباهت دارند؟ دیوید بن گورین به این نکته پی برد، و این فرض را در نظر گرفت؛ آیا چنین بمبی می تواند در صحنه منازعات خاورمیانه، نقش تعیین کننده ای داشته باشد؟ آیا رژیم صهیونیستی به سلاحی مخرب و ویرانگر با قدرت فوق العاده برای به کارگیری و یا ایجاد وحشت در جنگ با کشورهای همسایه و خاورمیانه دست می یابد؟ 

عمراندیشه دستیابی اسرائیل به توانایی هسته ای به اندازه عمر خود آن رژیم است. در اولین روزها، گستاخی فراوانی لازم بود تا بتوان باور کرد، که اسرائیل کوچک می تواند دست به آغاز یک برنامه هسته ای بزند، اما برای کشوری که به بهانه واهی هولوکاست، یهودیان بسیاری را در سرزمین فلسطین گرد آورده بود و خود را در محاصر کشورهای عربی می دید، عدم انجام چنین کاری به نظر رهبران صهیونیست دور از احتیاط بود. 
 

بن گورین؛ ژنرال های نظامی - علمی را به صف کرد

در 26 ژوئیه 1956، ناصر ملی شدن کانال سوئز را اعلام کرد. چالش مصر در برابر موله، رئیس جمهور فرانسه، این فرصت را در اختیار پرز قرار داد که اتحاد فرانسه-اسرائیل را یک گام به جلو ببرد. این فرصت در روز بعد، که وزیر دفاع فرانسه، بورژه مانوری، از پرز درخواست ملاقات فوری را کرد، خود را نشان داد. پرز در این ملاقات قول همکاری نظامی و عبور از صحرای سینا را به وزیر دفاع فرانسه داد. نتایج این همکاری خیلی زود مشخص گردید. در 17 سپتامبر 1956، کمیسیون اتمی فرانسه و اسرائیل به طور اجمالی در مورد فروش یک راکتور تحقیقاتی، شبیه راکتور EL-3 در ساکلی به توافق رسیدند. 

 

شیمون پرز، یکی از مهمترین بناینگذارن رژیم صهیونیستی است که پست های کلیدی مانند ریاست جمهوری، نخست وزیری، وزارت دفاع... را در این رژیم برعهده داشت.

 

پرز در خاطرات مربوط به سال 1955 خود اذعان نمود که در پایان کنفرانس سور(24-22 اکتبر) هنگامی که موضوع همکاری انگلیس-فرانسه- اسرائیل قوت گرفت، پیرامون مسائل هسته ای به اختصار گفتگو شد. به گفته پرز: «قبل از امضای نهایی، من از بن گورین درخواست یک مهلت کوتاه نمودم، و در آن فاصله تنها با موله و بورژه مانوری ملاقات کردم. در اینجا بود که این دو رهبرموافقت نامه ای را برای ساخت یک راکتور هسته ای در دیمونا، در جنوب اسرائیل، و تهیه اورانیوم طبیعی برای تامین سوخت آن نهایی کردند.»

 

معامله فرانسه و اسرائیل که پروژه دیمونا را ممکن ساخت یک فرصت بی نظیر تاریخی بود و آن زمانی بودکه این دو کشور، یک اتحاد نظامی غیرمعمول را تشکیل دادند. اوضاع در خاورمیانه و شمال آفریقا، نیرو های داخلی در هر دو کشور و بحران سوئز، شکل گیری این اتحاد غیر معمول را فراهم آورد. تهدیدات شوروی در اوج عملیات سوئز، جاه طلبی های هسته ای دو کشور را برانگیخت.   

 

دانشمندان اسرائیلی، تنها افراد خارجی بودند که اجازه دسترسی به تمامی قسمت های مجموعه هسته ای فرانسه در مارکوله را داشتند. به اسرائیلی ها گفته شده بود به هرجایی که آنها تمایل دارند، می تواند دسترسی داشته داشته  باشند. اولین دلیل این امر استعداد فوق العاده دانشمندان اسرائیلی و توانایی بالای محاسباتی آنان بود. فرانسه تا یک دهه بعد-  اولین آزمایش هسته ای فرانسه  در 1960 اتفاق افتاد- به توانایی های محاسباتی اسرائیلی ها وابسته بود. دومین دلیل حضور اسرائیلی ها در مارکوله، دلیل اخلاقی بود: بسیاری از مقامات و دانشمندان فرانسه نسبت به داستان هولوکاست تعهد اخلاقی ( تعهدی که تا به امروز نیز گریبانگیر اروپاست و اسرائیل از آن نهایت سوء استفاده را برده است) داشتند. بسیاری از دانشمندان هسته ای فرانسه نیز یهودی بودند و حمایت های بی دریغی نسبت به دولت جدید یهود که به عنوان نزدیک ترین متحد فرانسه در خاورمیانه تبدیل شده بود، داشتند.  

 

فرانسه بخش اعظمی از کمک های اولیه هسته ای را برای ساخت دیمونا، آب سنگین، راکتور اورانیوم طبیعی و کارخانه بازپروری پلوتونیوم واقع در برشیبا  در صحرای نقب، در اختیار اسرائیل قرار داد. رژیم صهیونیستی اسرائیل به صورت فعالی در برنامه ی سلاح های هسته ای فرانسه، از آغاز این پروژه، شرکت داشت. در نتیجه این امر، متخصصین زیادی تربیت شدند، می توان برنامه هسته ای اسرائیل را به عنوان بسط همکاری دو طرف در زمینه توانمندی هسته ای در نظر گرفت. 

 

همکاری میان فرانسه و رژیم صیهونیستی با امضاء موافقتنامه سال 1953(تحت عنوان همکاری های علمی، فنی که شامل همکاری در زمینه تبادل اطلاعات درباره موضوعات فنی می شد)متبلور شد. بر اساس این موافقتنامه، فرانسه آموزش دانشمندان اسرائیلی در مراکز اتمی آن رژیم را به عهده گرفت. فرانسه با تمام تبعات و مشکلاتی که در نتیجه همکاری با اسرائیل برای آن کشور به وجود آمد، جانب رژیم صهیونیستی را گرفت. دلیل این امر همان طور که در بالا اشاره شد، مشارکت اسرائیل در جنگ سال 1956کانل سوئز، در کنار فرانسه و بریتانیا بود. تصور فرانسه براین فرضیه قرار داشت که مصر به جنگ آزادیبخش الجزایر یاری رسانده است. نتیجه همکاری های فرانسه و اسرائیل به گونه ای شد که فرانسه به منبع اصلی تامین سلاح اسرائیل تبدیل شد. سپس همکاری میان دو کشور در زمینه های علمی، به ویژه پژوهش های هسته ای، توسعه و گسترش یافت.

 

فرانسه در این هنگام به دلیل اختلافات شدیدی که با ایالات متحده در پیمان ناتو پیش از جنگ سوئز و پس از آن داشت، اقدام به ایجاد یک نیروی هسته ای مستقل برای اسرائیل کرد. بن گورین موفق شد تا فرانسه را که در جنگ سه جانبه با مصر در سال 1956، شرکت کرده بود، نسبت به ضرورت ساخت یک راکتور هسته ای که قادر به  تولید سلاح هسته ای در داخل اسرائیل باشد، متقاعد کند. بالاخره موافقتنامه ای دراین زمینه، میان این دو کشور در سال 1956، به امضا رسید. لازم به ذکر است، شیمون پرز در تحکیم روابط میان اسرائیل و فرانسه در زمینه تسلیحات هسته ای، نقش مهمی را ایفا می کرد. 

 

به دنبال جنگ ژوئن 1967، که در آن اسرائیل حمله غافلگیرکننده ای را علیه کشورهای عرب آغاز کرد، با توجه به فشارهای سیاسی و اقتصادی اعراب بر رژیم صهیونیستی، فرانسه نیز ارسال سلاح و تجهیزات جنگی به اسرائیل را متوقف ساخت و فعالیت های هسته ای خود را در اسرائیل تعطیل کرد. این روند تا سال 1984 ادامه داشت، تا اینکه شیمون پرز نخست وزیر وقت اسرائیل در دیداری که از فرانسه داشت، توانست روابط میان دو کشور را که طی سال های اخیر قطع شده بود را دوباره برقرار سازد. در این دیدار توافق شد تا اسرائیل دو راکتور هسته ای 850 مگاواتی را از فرانسه خریداری کند. 

 

دیمونا؛ قلب هسته ای اسرائیل

 

اولین دستاورد تلاش های فوق راکتور دیمونا بود که ساخت آن با کمک فرانسه انجام شد. دیمونا در سال 1964 وارد چرخه شد و باز پروری پلوتونیوم نیز به دنبال آن آغاز شد. بر خلاف آنچه که اسرائیل ادعا می کرد که دیمونا « یک کارخانه تولید منگنز یا کارخانه نساجی می باشد»، بسیاری از سرویس¬های اطلاعاتی حکایت دیگری از این سایت داشتند. در سال 1967، اسرائیل یکی از جنگنده های میراژ خود راکه به دیمونا بسیار نزدیک شده بود، ساقط ساخت، و در سال 1973 نیز یک هواپیمای مسافربری لیبیایی را که از مسیر خود منحرف شده بود، منفجر ساخت که در نتیجه آن 104 نفر کشته شدند.  علاوه بر ساخت راکتور مزبور، فرانسه به دانشمندان اسرائیلی اجازه داد تا در آزمایش های هسته¬ای که در صحرای بزرگ انجام می شد، مشارکت کنند. همچنین فرانسه در زمینه ابزار پرتاب سلاح هسته ای و نیز فن آوری موشک های « اریحا» به اسرائیل کمک های شایانی ارائه داد. 

 

 

حساس ترین رویداد در روابط آمریکا و اسرائیل طی دهه 1960 که به برنامه هسته ای اسرائیل مربوط می شد، بازدید هایی بود که توسط نمایندگان آمریکا از دیمونا انجام گرفت. در دهه 1960، بازدید ها همواره یادآور این نکته بودند که علی رغم دوستی شان، در زمینه مسائل هسته ای از منافع و دیدگاه های متفاوتی برخوردارند. همانطور که کندی در نامه های خود به بن گورین و لویی اشکول توضیح داد، دلیل بازدید های آمریکا "رفع کلیه تردید ها در مورد اهداف صلح آمیز پروژه دیمونا" بود. او کاملا مطمئن بود که بدون فشار جدی آمریکا، اسرائیل سلاح های هسته ای را توسعه خواهد داد، و این نتایج وخیمی را برای منطقه و جهان خواهد داشت. در آوریل 1963، رئیس جمهور جمال عبد الناصر، به فرستاده ویژه رئیس جمهور آمریکا ، رابرت دبلیو کومر، گفت که دستیابی اسرائیل به توانایی سلاح هسته ای، صرف نظر از هزینه ای که برای کشورهای عربی خواهد داشت، عاملی برای جنگ خواهد بود. از این رو هدف بازدید های آمریکا از دیمونا، جلوگیری از برنامه هسته ای اسرائیل و رفع نگرانی ناصر بود. دولت کندی معتقد بود که حفظ صلح در خاورمیانه، به توانایی او برای رفع نگرانی ناصر در مورد صلح آمیز بودن ماهیت راکتور دیمونا بستگی دارد.  

 

بازرسی های هسته ای آمریکا از دیمونا و قبول اسرائیل هسته ای از سوی آمریکا

 

در پاسخ به تقاضا های مکرر آمریکا برای بازدید از دیمونا، اسرائیل اعلام داشت که هیچ قصدی برای ساخت سلاح اتمی ندارد. دولت اسرائیل به صورت رسمی اعلام داشت که اسرائیل اولین کشوری نباشد که سلاح هسته ای را به خاورمیانه وارد کند. 

 

در اواسط دهه 1960 در دوره جانسون و اشکول، ایالات متحده و اسرائیل در زمینه مسائل هسته ای به توافقاتی دست یافتند. این توافقات شفاهی به هر دو دولت کمک کرد، بدون آنکه منافع یکدیگر را به مخاطره اندازند، از رویایی  علنی بر سر برنامه هسته ای خودداری کنند. در همان زمان، دفتر سیا در تل آویو به این نتیجه رسید که اسرائیلی ها دارای برنامه سلاح هسته ای هستند و این واقعیتی غیر قابل بازگشت است. بعد از جنگ شش روزه، دفتر سیا در اسرائیل معتقد بود که بازدید ها در حال تبدیل شدن به دردسری برای هر دو دولت هستند و از آنجایی که دیگر رفع نگرانی ناصر ضرورتی ندارد، بهتر است به آنها خاتمه داده شود. 

 

آیزنهاور و بن گورین

 

 سیر تکاملی موضع هسته ای اسرائیل پس از جنگ 1967 به پایان رسید. در سال های 1967تا 1970، ابتدا در زمان نخست وزیری اشکول و سپس در زمان گلدامایر، اسرائیل موضع خود را از دوگانگی هسته ای به ناشفافی هسته ای تغییر داد.  در سال 1970به طور واضحی معلوم بود که دولت ایالات متحده اسرائیل را به عنوان کشوری که دارای قابلیت عملیاتی سلاح هسته ای است، می شناسد. 

 

 پس از خاتمه جنگ نیویورک تایمز به نقل از "منابع موثق در تل آویو" نوشت که "اقدام بعدی اسرائیل ساخت بمب اتمی می باشد. دلیل آن بحران پیش از جنگ بود، ظاهرا اسرائیل احساس می کند دیگر نمی تواند تضمینی از سوی یک قدرت بزرگ برای امنیت خود بپذیرد و لذا باید پروژه سلاح هسته ای خود را هرچه زودتر تکمیل کند."  

 

در 20 ژانویه 1969، نیکسون با پیروزی بر لیندون جانسون به عنوان رئیس جمهور آمریکا برگزیده شد. یک ماه بعد نخست وزیر لوئی اشکول جان سپرد و گلدا مایر چند هفته بعد به عنوان نخست وزیر سوگند یاد کرد. این تغییرات در کادر رهبری ، به توافقات حاصله در زمان بن گورین- کندی و اصلاحات صورت گرفته در زمان اشکول- جانسون پایان داد. توافقات جدید اندیشه سیاسی نیکسون و مایر، و واقعیت های جدید سیاسی و استراتژیک را نشان می داد.

 

طبق توافق جدید، پذیرفته شد که اسرائیل یک کشور سلاح هسته ای باشد، اما به طور رسمی شناسایی نشود. نیکسون و هنری کیسینجر این واقعیت را پذیرفتند که اسرائیل دارای سلاح هسته ای است، نیکسون به مایر پیغام داد که اگر اسرائیل حساسیتی در مورد مسائل هسته ای ایجاد نکند، ایالات متحده با آن چالش نخواهد کرد و یا سعی نخواهد نمود که آن را از مسیر خود خارج کند. مهم ترین ثمره توافق جدید ختم بازدید های آمریکا از دیمونا بود. یک بازدید دیگر در سال 1969 انجام گرفت، و در سال 1970 ایالات متحده از آن صرف نظر کرد. 

 

در ژوئیه1970دولت نیکسون محرمانگی حاکم بر برنامه هسته ای اسرائیل را کاهش داد. ارزیابی سیا مبنی بر اینکه اسرائیل یک کشور سلاح هسته ای است، دیگر جزو اطلاعات تایید نشده نبود، بلکه آشکارا در اختیار کنگره قرار گرفت و حتی به رسانه ها نیز راه یافت. اسرائیل بدون تغییر موضع خود، وضعیت خود را از دوگانگی هسته ای به وضعیت اعلام نشده تغییر داد.  

 

200 تا 500 بمب اتمی در زرادخانه رژیم صهیونیستی

 

امروزه تخمین ها در رابطه با تعداد بمب های هسته ای اسرائیل حداقل بین 200 تا 500 بمب قرار دارند. هیچ شکی وجود ندارد که تسلیحات هسته ای اسرائیل در میان پیشرفته ترین نوع آنها در جهان جای دارند، و این تعدا تسلیحات به طور گسترده ای برای درگیری جنگی در خاورمیانه طرح ریزی شده اند.

 

 

قسمت اصلی زرادخانه هسته ای اسرائیل بمب های نوترونی هستند که برای انتشار تشعشع مرگبار گاما طراحی شده اند، با انفجار این نوع بمب ها تشعشع به مدت طولانی همچنان ادامه دارد. در اصل این بمب ها برای کشتن منابع انسانی طراحی شده اند در حالیکه لوازم و اشیا سالم باقی می مانند.

 

زرادخانه اسرائیل دارای تسلیحات درگری نیز هستند که به کلاهک های هسته ای نیز مجهز شده اند، موشک ها بالستیک و بمب افکن هایی که قادر به پرواز تا مسکو هستند. موشک های کروز و مین های زمینی، در سال 1980 اسرائیل در بلندی های جولان از مین های زمینی استفاده کرد که دارای مواد هسته ای بودند.

 

در ژوئن سال 2000، یک زیردریایی اسرائیلی، موشک کروزی را پرتاب کرد که هدفی را در 950 مایلی مورد اصابت قرار داد، این آزمایش اسرائیل را درمیان 3 کشوری قرار داد( بعد از آمریکا و روسیه) که دارای این توانایی هستند. اسرائیل دارای سه زیردریایی از این نوع می باشد که هریک 4 موشک کروز حمل می کنند، اندازه این بمب ها دارای مقیاس های متفاوتی هستند، از بمب های شهری که از بمب های که در هیروشیما استفاده شدند بزرگترند، تا بمب های هسته ای کوچک تاکتیکی را شامل می شود.

 

زرادخانه ی سلاح های کشتار جمعی اسرائیل به طور مشخصی، زرادخانه های بالقوه و بالفعل تمامی کشورهای خاورمیانه را تحت الشعاع خود قرار داده است، و به طور یقین، از نیاز برای بازدارنگی نیز حجم این زرادخانه بیشتر است. این رژیم همچنین سلاح های بیولوژیکی و شیمیایی قابل توجهی در اختیار دارد.  بر اساس گزارش ساندی تایمز، اسرائیل سلاح های شیمیایی و بیولوژیکی را به همراه سیستم پرتاب آنها تولید می کند، بنا بر گفته ی مقام ارشد اطلاعاتی اسرائیل،"هیچ شکلی از سلاح های شیمیایی یا بیولوژیکی وجود ندارد، که در انستیتیو Nes Tziyona ساخته نشده باشد."  

 

بنابراین، در حال حاضر که کشور های غربی و ایالات متحده آمریکا در برابر برنامه هسته ای صلح آمیز ایران، دست به اعمال فشار و تهدید زده اند، در زمانی خود عاملان اصلی دستیابی اسرائیل به سلاح هسته ای بودند. فرانسه، نروژ، آلمان، بریتانیا، سوئد، سویس و ایتالیا، هر یک به نحوی به این رژیم در این زمینه کمک کرده اند. شاید نقش فرانسه در این میان بارزتر از همه باشد. این کشور چنانچه در بالا نیز بررسی شد، نقش اساسی را در ساخت و انتقال فن آوری توانمندی هسته ای به اسرائیل را بر عهده داشت. دیگر کشورها نیز در زمینه تربیت دانشمندان هسته ای اسرائیل و تهیه اورانیوم و آب سنگین مورد نیاز این کشور، اقدامات زیادی را انجام دادند. 

 

ذکر این نکته نیز در پایان حائز اهمیت می باشد که ایالات متحده در زمینه تجهیز شدن رژیم اسرائیل به توانمندی هسته ای دارای نقش دوگانه بود. این کشور با آگاهی از برنامه هسته ای اسرائیل، با این گزینه با مماشات برخورد کرد و برخلاف آنچه که در ظاهر انجام می داد، به این کشور در رسیدن به این جنگ افزار کمک هم کرد. دانشمندان هسته ای اسرائیل تنها کسانی بودند که اجازه دسترسی به تمامی تاسیسات و آزمایشگاه های هسته ای آمریکا را داشتند. چشم پوشی و نادیده گرفتن اطلاعات به دست آمده توسط سرویس های اطلاعاتی و ماهواره های جاسوسی در رابطه با سایت دیمونا و آزمایش هسته ای اسرائیل، ارسال اطلاعات و دانش مربوط به فن آوری هسته ای، ساخت تاسیسات و راکتور های هسته ای، تنها بخشی از بازی دوگانه ایالات متحده در برخورد با رژیم اسرائیل در منطقه خاورمیانه می باشد. آمریکا با آگاهی از این نکته که هدف اصلی سلاح های هسته ای اسرائیل کشورهای عرب و مسلمان منطقه است، هیچ اقدام مهم و مثبتی برای مهار اسرائیل انجام نداد تا این تصور بار دیگر در اذهان عمومی شکل گیرد که سیاست آمریکا در منطقه خاورمیانه مبتنی بر منافع و سیاست های اسرائیل شکل گرفته است.

 

منبع:فرهنگ نیوز

انتهای پیام/

بازگشت به صفحه سایر رسانه ها